Je was nog maar veertien jaar

Dit keer geen blog over mijn zoontje of mijn zwangerschap. Al ben ondertussen bijna 23 weken zwanger. Deze zwangerschap gaat alles sneller. Volgende week besef ik mij dat ik weer een stapje dichterbij de ontmoeting van mijn vlees en bloed ben. Maar dit keer wil ik het over jou hebben. Want op sommige dagen denk ik nog meer aan je, dan andere dagen. Zó dacht ik gisteren nog aan je toen ik met luca buiten aan het wandelen was. Wind in mijn haar en af en toe voelde ik een regendrupje. We zagen paddenstoelen en koeien in de wij die gras aan het eten waren.

Dit zie jij niet meer. Want wat maakt het uit wat voor weer het is: regen, hagel, zon en sneeuw. Het maakt niks uit. jou graf blijft je graf, waar jij alleen in ligt. Maar wie jij eigenlijk niet meer bent. Want daar ligt je lichaam. Je mooie lach en glanzende krullen. Maar verder ben je weg. Een stukje zit daarvan in mijn hart en in mijn hoofd. Zó ben je ook weer heel erg levend. Jij kan misschien je leven niet meer leven. Maar je leeft voort door ons, wij, die jou nooit zouden vergeten en altijd over jou blijven praten. zo was je erbij toen mijn zoontje werd geboren en toen ik besloot om een nieuwe studie te gaan doen.

Jij was er altijd. Bij elk vriendje, bij elke gebroken hart, feestje en verovering. Oneerlijk vond ik het wel dat jij dit nooit zou mee maken. Je zou nooit de liefde voelen die ik voel voor mijn kinderen en ik ben zo kwaad geweest dat je nooit verliefd bent geweest. Dat jij nooit mij had kunnen bellen, als je advies nodig had, omdat je vriendje wat geks had gedaan.

Je was veertien jaar, één maand voor je vijftiende verjaardag, fietste je naar school. Je nieuwe school waar jij zo verdomd hard voor had gewerkt. De liefde voor boeken en leren gaf jij mij zo door. Het nooit opgeven en altijd proberen. Zo leef jij V oort in mij. Je was nog maar veertien jaar. Je stralende lach herrinner ik mij nog heel goed. Je at 's morgens graag aardbeien op brood, deed kaneel over je gesneden appel en hield van alle mooie dingen om je heen. 

Je was nog maar veertien jaar. Niemand die het snapte hoe het kon gebeuren. Je doorzettingsvermogen en je liefde voor paarden werden die dag zoveel meer waard. Toen je fietste naar school raakte je uit balans. Je raakte een stilstaande auto. Het verkeerde moment en de verkeerde plek. Die zin kreeg toen meer betekenis. Je moest met spoed naar het ziekenhuis waar je nooit meer levend bent weggegaan. Al heb je wel voor heel veel leven gezorgd, toen jij al je organen doneerden. Dit was het moment dat ik dit ook wilden: orgaandonor worden. Ik was veertien jaar, toen ik dat mijn ouders vertelden en samen met hen mij in schreef op de site. Ik ontving een pasje en voelde mij super trots dat ik misschien wel levens kon redden!

De brieven die ik afgelopen jaar heb geschreven kwamen niet verder dan mijn boekje of je graf, maar je verdiend het dat meer mensen over jou lezen. Al is het maar een klein momentje, dat jij door hun hoofd gaat. Ik dacht dat het verdriet om jou, het rouwen nooit voorbij zou gaan. Maar na verloop van tijd is dit veranderd. Mijn tranen hielden op en de dagen dat ik aan je dacht, kon ik soms wel lachen, om de momenten die wij samen hebben gehad. Ooit kwam ik jou zusje tegen in de supermarkt, maar wanneer ze mij begroette herkende ik haar niet. - zij was toen al ouders dan dat jij ooit geworden bent. Het was een stomp in mijn maag dat jou gezicht steeds wat vervaagde in gedachten. Dat ik niet meer kan bedenken hoe je stem ooit klonk, terwijl ik hem juist soms weer in mijn hoofd kan horen.

Je was nog maar veertien jaar. Het eerste jaar ging ik elke dag naar je toe. De plek waar jij begraven was. Eerst was het alleen een hoop zand met veel bloemen erop. Zó voelde het alsof je nog terug zou komen. Alsof je op vakantie was en ik je volgende week weer zou zien fietsen in ons dorp. Maar dat was niet zo. Je kwam niet terug. Je telefoonnummer bestond nog, maar de telefoontjes zouden nooit worden beantwoordt door jou. 

Één dag vergeet ik nooit: ik kwam uit school met een bloemstuk die ik daar had gemaakt en fietste direct naar het begraafplaats. Maar in plaats van het zand, waar normaal alle bloemen en kaarsen op lagen, stond er een steen op. Een donkere steen met jou naam. Toen kwam het pas echt binnen. Het voelde zo definitief. Je bent er niet meer. Je bent er echt niet meer. En je zou ook nooit meer terug komen. Terug fietsend was ik van slag, thuis was ik verdrietiger dan ooit te voren. Je komt niet meer terug en je was nog maar veertien jaar...