Je hoeft niet te zoeken naar wat je al gevonden hebt

Lieve Liv,

Vandaag is het al een beetje moederdag voor mij. Een speciale moederdag. Een moederdag die ik liever niet had 'gevierd'. Vandaag is het bereaved mothersday, zoals dat zo mooi heet. Moederdag voor moeders die een kindje zijn verloren.

Gek genoeg voelt het niet meer alsof ik je ben verloren. En al weet ik nog precies hoe het voelde toen ik hoorde dat jij er niet meer was, weet ik nu dat jij er altijd zal zijn.

Op deze dag wil ik graag de tekst delen die ik in januari al schreef, maar toen niet deelde. Het beschrijft precies zoals het nu is, zoals het gaat. Ik zoek je niet meer angstvallig in alles om mij heen, omdat ik weet dat dat niet hoeft. Omdat je verweven zit in mij, in je vader, je zus en je broertje. Omdat je voor altijd een deel van ons bent.

Liefs mama ♡

--

Het is een koude ochtend in januari. Weggedoken in mijn jas sta ik in de ziekenhuistuin bij het monument voor overleden kindjes voor, tijdens of vlak na de geboorte. Voorheen kwam ik hier wekelijks, gaf het me een warm gevoel. Alsof ik echt even dicht bij Liv was, en zij bij mij.

Ik ben er nu al lang niet meer geweest. Langer dan een jaar niet. Ik kon nooit zo goed verklaren waarom. Nu sta ik hier, zoekend naar warmte, en heb ik het vreselijk koud in deze miezerregen.

In de verte zie ik de zon opkomen. Ik voel het niet. Twijfelend loop ik de ziekenhuistuin weer uit. Waarom voel ik het niet?

Die middag geeft mijn man het antwoord. "Je hebt dat monument niet meer nodig, Noor. Ze is daar niet, maar ze is hier" en hij tikt op zijn hart.

En ineens snap ik het.

Snap ik waarom ik er niet meer ben geweest.

Niet omdat ik zwanger was en het te confronterend zou zijn. Niet omdat ik het druk had met twee kinderen. Zeker niet omdat ze er niet meer toe zou doen.

De behoefte was er niet meer, omdat je niet hoeft te zoeken naar wat je al gevonden hebt. Omdat je niet naar iemand hoeft te gaan die er al is.

Ik voel het.

Ze is er.

Ze is nooit weggeweest.