Je gezin is compleet! Toch?

'Voor mijn 30ste geen kinderen' riep ik met grote regelmaat en vol overtuiging. Het scheelde dat weinig vriendinnen bezig waren met het starten van een gezin. Sterker nog, relaties werden verbroken en ik had opeens singles om me heen. 

Echter, twee collega's waren wel vol overtuiging bezig met het krijgen van een kindje. Elke maand kreeg ik ongevraagd statusupdates inclusief ovulatietesten, advies over de vruchtbaarste 'standjes' en naamkeuzes. Maar het duurde en duurde en een zwangerschap bleef uit. Uiteindelijk werd ook het ziekenhuis ingezet. Voor mij een eye-opener. Wat als... Ik gooide thuis voorzichtig een balletje op en mijn man reageerde opmerkelijk enthousiast. Hij was er al een tijdje klaar voor, maar wilde mij niet onder druk zetten. We spraken af deze beslissing over de vakantie heen te trekken,  zodat we alle twee apart van elkaar rustig konden nadenken over deze grote stap.

Ik werd ook enthousiast. Meer dan enthousiast! Het voelde alsof ik eindelijk durfde uit te komen voor mijn kinderwens. Maar nuchter als ik ben, wilde ik alles wel eerst op een rijtje zetten. Waren we hier emotioneel, fysiek, relationeel en financieel klaar voor? Ja, dat waren we! 

Tja en dan ben je vrijwel direct zwanger! Die zag ik even niet aankomen.... Maar natuurlijk waren we intens dankbaar en blij. Want we waren er ons natuurlijk van bewust dat het velen niet (op deze manier) gegund is. De zwangerschap verliep relatief goed en na negen maanden werden we ouders van een gezonde en beeldschone dochter. Wat een geschenk! Helaas waren er complicaties en hield ik blijvend zenuwstelsel over aan de bevalling. Een vervelende en verdrietige tijd brak aan, maar de mooie, kleine dame hield mij op de been. Het relativeerde de situatie enorm.

Na vier jaar begon er iets te klapperen. We hadden altijd gesproken over het krijgen van twee kinderen, mits ons dit gegund werd. Ik bedoel, een gezond kind is al een geschenk. We gingen ervoor! Ook dit keer duurde het niet lang voordat ik weer een positieve test in mijn handen hield. Wederom verliep de zwangerschap relatief goed. Tja, dat zeg ik nu.... Tijdens de zwangerschap heb ik regelmatig lopen klagen over misselijkheid, dikke enkels, bekkenklachten, de vergelijking met zwaarlijvige dieren enz enzo.  Maar dat mag toch?!

Ons gezin was compleet met de komst van een tweede, gezonde dochter. Wauw wat een wonder weer! Alles zat erop en eraan en alles deed het. Ons gezin is 'af'. 

Inmiddels is de jongste drie maanden oud.  En ik zit met een raar gevoel in mijn buik. Ik heb ons gezin altijd gevisualiseerd zoals het nu is. Toen mijn oudste werd geboren, heb ik vaak tegen mezelf gezegd dat ik dit nog een keer zou meemaken. Er zou nog een broertje of zusje komen en dan kon ik er nog bewuster van genieten. Dat gaf me rust... Hoe ziek ik ook was en hoe onzeker de komst van een tweede ook leek, ik wist dat het zou gebeuren. En nu de tweede er is, maak ik alles voor de laatste keer mee. En dat maakt me onverwacht verdrietig. Straks past ze niet meer in het badje, het wiegje wordt omgeruild voor een ledikantje, die kenmerkende babygeur van mijn eigen kind zal ik nooit meer kunnen opsnuiven. 

Twijfel over nog een kindje is er niet. Count your blessings! Het is goed zo, ik ben gelukkig en tevreden. Het stadium van loslaten is aangebroken, maar ik ben er nog niet helemaal klaar voor geloof ik.... Ik doe haar daarom nog maar wat uitgebreider in bad, blijf een paar minuten langer naar haar kijken terwijl ze in haar wiegje ligt te dromen en sluit mijn ogen als ik haar nog dichter bij me houd om haar geur op te snuiven....