Je bent wel een gevoelig type

Doe ik het wel goed? Een vraag die tientallen keren per dag door mijn hoofd spookt. Samen met vragen als: Vinden ze me wel ok? Heb ik niets raars gezegd? en Waarom heb ik dat gedaan? Perfectionistisch, emotioneel, een lager gevoel van eigenwaarde… allemaal eigenschappen van een Hoogsensitief Persoon (HSP) en mij op het lijf geschreven. Ik ben een HSP en ondanks het feit dat het niet iets is om je voor te schamen, heb ik het toch nooit in het openbaar met mensen durven delen. Tot vandaag. Bracht het normaal gesproken al wat moeilijkheden met zich mee, in mijn rol als moeder werkt het helemáál niet altijd in mijn voordeel. Ik wil mijn ervaringen delen om andere (aanstaande) HSP mama’s te laten weten dat ze niet de enigen zijn. En ook een beetje voor mezelf, want ik voel me nog steeds regelmatig onbegrepen…

Ongeveer één op de vijf personen is Hoogsensitief, dus alleen ben ik zeker niet. Alleen voelt het vaak wel zo. Ik krijg regelmatig opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd als: ‘Je bent wel een gevoelig type’ en ‘Maak je niet zo druk’. Misschien dat die personen mij daar dan meteen een uitleg bij kunnen geven over hoe ik dit voor elkaar krijg? Voor een HSP is dit namelijk niet zo makkelijk. Geloof me, ik wil liever niet urenlang piekeren en malen over kleine pietluttige dingen, maar feit is dat dit wel gebeurt. En dit ondanks de mantra’s ‘Wat is het ergste dat er kan gebeuren?’ en ‘Nou en, als niet iedereen je aardig of leuk vindt’, die ik op repeat in mijn hoofd afspeel.

Wat Hoogsensitief zijn precies inhoudt? Dan kan per persoon verschillend zijn. Wat voor elke HSP echter hetzelfde is, is het (onbewust) extra open staan voor indrukken. Zoals de naam al doet vermoeden is een HSP gevoeliger dan anderen; gevoeliger voor indrukken en prikkels en hij of zij merkt meer signalen en details op. De kenmerken waarin dit zich precies uit, kunnen per persoon verschillen. Voor mij betekent het voornamelijk dat mijn gevoelens me vaak in de weg zitten, dat kritiek me altijd heel erg aangrijpt, dat ik niet goed tegen oneerlijkheid en onrechtvaardigheid kan, dat ik perfectionistisch ben, meer tijd nodig heb om aan nieuwe situaties te wennen en nieuwe indrukken te verwerken, goed stemmingen en sferen kan aanvoelen, emoties intenser ervaar en gevoelig ben voor prikkels van buitenaf (ik ben snel afgeleid). Mijn allergrootste struikelblok is dat ik graag bezig ben, niets wil missen en daarom super slecht ben in ‘nee’ zeggen, maar aan de andere kant ook echt voldoende slaap nodig heb en vrij snel overprikkeld raak.

Als kind voelde ik me al vaak onbegrepen, anders dan anderen. En hier zat ik heel erg mee. Ik wilde zo graag ‘normaal’ zijn. Niet dat ik precies wist wat normaal zijn inhield, maar dat was wel waar ik naar streefde. Ik snapte niet waarom sommige dingen mij zo erg aangrepen en verdriet deden, terwijl anderen er niet om leken te malen. De dag dat mijn zus mij attendeerde op een omschrijving van een HSP en me vroeg of ik mezelf erin herkende, was een keerpunt voor me. Zo veel dingen uit de omschrijving kwamen precies overeen met wat ik ervaarde en hoe ik mij voelde. Ik heb er zelfs een traantje om gelaten. Niet van verdriet, maar vanwege de herkenning en het besef dat ik niet de enige was. Er vielen zo veel dingen op zijn plaats.

Waarom schrijf ik dit op mijn blog? Omdat Hoogsensitief zijn me bij mijn moederschap ook regelmatig in de weg zit. Een zoektocht op het internet naar ervaringen van andere HSP’s die pas moeder geworden zijn leverde niet veel resultaten op. Dat deed mij besluiten om mijn eigen ervaringen te delen.

‘Ben ik wel een goede moeder?’, gaat er regelmatig door mijn hoofd. Na de komst van Sam zag mijn leven er in één klap anders uit. En ondanks het feit dat ik dat wel geprobeerd heb, blijkt dat je je hier niet écht op kunt voorbereiden. Je leven staat op zijn kop: minder slaap, drukker, meer plannen (je kunt tenslotte niet zomaar even naar de supermarkt rennen), manlief met continu diensten… En dan wil ik daarnaast ook gewoon nog dingen blijven doen. Ik heb altijd geroepen dat ik koste wat kost geen thuisblijfmama wilde worden, en echt nog een leven naast het moeder-zijn wilde houden; werken, band, softbal, vrienden, hardlopen… Daar komt bij dat ik juist altijd ‘s avonds creatieve ingevingen krijg en dus vaak te laat naar bed ga. En dan dat constante denken en malen, om moe van te worden! Als HSP heb ik sowieso wat meer tijd nodig dan anderen om aan nieuwe situaties te wennen. Dit in combinatie met al het bovenstaande zorgt ervoor dat ik soms gewoon echt uitgeput ben, overweldigd en een tikkeltje prikkelbaar. En hoewel ik echt gek ben op mijn kleine mannetje, kan de zoveelste huilbui op een dag weleens de druppel zijn. Op zo'n moment weet ik het gewoon even niet meer en voel ik me vervolgens weer schuldig over het feit dat ik me zo rot voel. ‘Een goede moeder heeft dat toch niet?’

Maar het is echt niet alleen maar narigheid. HSP zijn kent ook zijn voordelen. Ik kan zó intens van kleine dingen genieten. Kleine dingen die een ander misschien niet zo snel opmerkt; de bloemetjes langs de weg die me opvallen tijdens het hardlopen, een prachtig muziekje op het perfecte moment, die ene zonnestraal die mijn gezicht doet gloeien, een warme douche na een ellendige regenbui en een lachje van Sam op het moment dat je het allemaal juist even niet meer ziet zitten…

HSP zijn kent zo zijn uitdagingen, maar in plaats van me daar aan te ergeren en veel energie te stoppen in het veranderen van mezelf, lijk ik nu eindelijk op een punt gekomen te zijn dat ik er gewoon mee wil leren omgaan en me wil focussen op de goede dingen die het me brengt, die me tot de persoon maken die ik ben. Dit is de ene dag makkelijker dan de andere, dat geef ik toe. Ik leer nog elke dag, ik heb de juiste knoppen nog niet helemaal gevonden. Het herkennen is stap één. En daar word ik steeds beter in. Ik ben alleen af en toe nog nét twee stappen te laat. Maar we leren het wel. En het schrijven van deze blog en het delen van mijn verhaal in het openbaar is denk ik al een stap in de goede richting.

Zo, nu kan ik weer gaan malen over het feit dat ik dit in het openbaar gedeeld heb en wat anderen hier wel niet van zullen vinden…