Jaloers op een druk weekend?

Met deze zin begon een interessant artikel in de weekendbijlage van onze krant. Nog voordat ik het artikel had gelezen, dacht ik na over deze ene zin. Moet ik jaloers zijn op mensen die in het weekend veel doen en van hot naar her rennen? Moet ik me schamen omdat wij juist van rustige weekenden houden? Of doe ik mijn kinderen misschien wel tekort omdat we niet van die jaloersmakend drukke weekenden hebben?

Ik las verder. De familie uit dit artikel heeft vier kinderen. De agenda van moeder puilt uit van de afspraken, gemaakt in codetaal. Voor ons is het vast abracadabra, maar voor haar is het duidelijk. En das het belangrijkste. Als zíj het maar begrijpt. Het is immers haar planning. Afijn, kind 1 doet aan snorkelen en snowboarden, kind 2 stort zich vol overgave op tennis, skiën en zwemmen. Nummer 3 doet aan atletiek, reddingszwemmen en zit op tekenles. En de laatste doet aan voetbal en waterpolo. Oh ja en laten we manlief niet vergeten die in het weekend naar de sportschool gaat en moeders traint keihard om de marathon te lopen.

Mijn eerste gedachte: Wow, wat een druk schema. Hoe houden ze dit vol? Hoe krijgen ze dit gepland? Hoe doe je dit logistiek? Ook dacht ik aan de kinderen, is het niet te druk? Vinden ze het wel leuk? Hebben ze nog tijd voor vriendjes en vriendinnetje? Om eerlijk te zijn werd ik al moe bij het lezen van hun schema. Voordat ik een stortvloed aan commentaar krijg: ik bedoel dit niet negatief. Want ook al vind ík het een druk schema, dat betekent niet dat het ook zo is. Want tussen de drukke regels door, lees ik dat dit een sportief gezin is. Ze houden van clubjes en sporten. Niets mis mee. En moeder vertelt dat zij, haar man en de kinderen deze drukte 'vooral hartstikke gezellig' vinden. En dat is het belangrijkste. Dat zij er gelukkig van worden en blijven.

Toch bleef ik er aan denken. Ik hou niet van al die drukte. Mijn man overigens ook niet. En onze kinderen gedeien het beste bij de drie R-en. Nu zijn mijn kinderen 4 en 2, dus hebben we nog nauwelijks te maken met clubjes hier, kinderverjaardagen daar en een speelafspraak ergens tussendoor. Nu Kleuter op de basisschool zit, komen er wel geregeld speelafspraakjes voorbij hoor. Supergezellig. Ik stimuleer dat ook. Ik weet dat er ook voor ons een tijd gaat komen dat de kinderen van en naar sportclubjes gebracht/gehaald moeten worden. En dat het aan komt op een goede planning (gelukkig beschikt deze mama over goede planningskwaliteiten, kan ik ook uitstekend functioneren onder druk en is codetaal ook aan mij besteed).

Maar wat is er eigenlijk mis met het hebben van een rustig weekend? Het is toch geen schande als je maandagochtend op je werk vertelt dat je een heerlijk rustig weekend hebt gehad? Dat je de hele dag in je pyjama met je zoon een fantasiehuis van lego hebt gebouwd? Of dat de hele vloer onder de klei zat omdat je met je dochter heerlijke taartjes en koekjes hebt 'gebakken'? Ik kan daar enorm van genieten. Niets hoeven, niets moeten. Doen wat wij leuk vinden. De kinderen hun eigen planning voor die dag laten maken. Zo heb ik een vriendin die altijd haar weekend volpropt. En zoonlief overal mee naar toe sleept. En tegen mij maar klagen dat ze het altijd zo druk heeft en haar zoontje zo onrustig is. Ik zeg haar geregeld dat zij toch zelf haar eigen agenda invult. Dat ze ook eens niets kan plannen. Maar nee, dat kan (of wil?) ze niet. Ze meent dat ze overal bij moet zijn. Grappend heb ik haar wel eens gevraagd hoe het mogelijk is dat zij zwanger is geraakt. Met hun drukke schema. Of hadden ze de seks ook gepland...?

Op Facebook zie ik veel foto's voorbij komen van vrienden (al dan niet met een gezinnetje), met daarin een heel verhaal met wat ze allemaal in het weekend hebben gedaan en met wie. Voorzien van vele foto's, reacties en vind-ik-leuks. Tel je alleen maar mee als je je weekend volpropt? Doe je het omdat je het leuk vindt of omdat je dan trots op social media kunt laten zien hoe social je wel niet bent? Of ik jaloers ben op iedereen die altijd zoveel doet in het weekend? Nee hoor. Wij hebben ook een heel sociaal leven, alleen zet ik niet alles op social media. Ik geniet namelijk op dat moment van mijn gezin en met degene die ik op dat moment ben. Ik heb niet de behoefte om dat continue met iedereen te moeten delen. Mijn sociale leven speelt zich niet af op social media, maar daarbuiten.

Vooralsnog houden we het bij één verplichting. Sinds enkele weken zit onze Kleuter op zwemles. En dat vind ik voor nu even genoeg. Meneer 'moet' van ons eerst zijn A en B diploma halen en daarna mag hij helemaal zelluf kiezen wat hij wil doen. Laatst zei hij dat hij graag op dansles wil. Ik vind het allemaal prima, zolang hij doet wat hij leuk vindt. Of dat nu voetbal, paardrijden, handbal, judo of dansles is. Eerst zijn zwemdiploma in de pocket en daarna denk ik nog eens goed na of ik ook zo'n jaloersmakend druk weekend wil met minimaal 3 clubjes per kind....