Ja hoor daar was tie dan toch!

Ik was moe en wilde niet gaan. Ik moest naar Hoevelaken met een cliënt. Afbellen kan niet. Dat doe je niet! Trillend als een rietje ging ik mee. Ik zat tussen mensen in. Mijn hart klopte als een bezetene, het zweet brak me uit. Ik sprak mezelf toe: doe normaal! Maak foto’s. Verzet je gedachten. Het is maar even. Ik overleefde het. Ik zette cliënt na afloop af en probeerde naar huis te rijden. Paniek sloeg toe! Trillen, ik begon te hyperventileren, ik begon te huilen. Het was op! Ik kon niet meer.

Ik heb de dag er na de huisarts gebeld en de praktijkondersteuner. Ik had haar al eerder gesproken toen ik er doorheen zat met mijn bekkenproblemen. Zij vertelde me dat ik grenzen moet aangeven. Voor mijn lichaam en mijn hoofd. Ik heb dat op mijn manier goed gedaan. Echt, ik deed mijn best zei ik tegen haar. En toen zei ze me: je doet te hard je best om het allemaal goed te doen! Ik brak....

Burn-out nummer 2! Als moeder van drie kleine kinderen.

Ik kreeg Oxazepam en ik moest gaan ontspannen. Ik ben op vakantie geweest en dacht er na weer te kunnen starten met normaal doen maar helaas dit was het begin van een lange burn-out periode.

Ik startte met antidepressiva en hield de gesprekken met de praktijkondersteuner. Tijdens een van de eerste gesprekken na de vakantie zei ze: ik zou graag willen dat je verderop gaat. Volgens mij is er meer aan de hand waardoor je jezelf weer tegen komt. Tijdens mijn eerste burn-out is me dat ook aangeraden. Maar ik wilde geen label. Want dat zou niet veranderen wie ik was. En dat klopt! Maar nu dacht ik: wie weet brengt het me wel verder. Dit word het zo ook niet!