'Is zij niet veel te jong om een moeder te worden? Een goede moeder kan je pas worden als je wat meer levenservaring hebt!'

Het was iets voor half 9 's ochtends. Ik zal de eerste klant zijn geweest die dag. Daar stond ik dan, voor de DA in Bonaire. Nog niet helemaal klaar om te gaan doen wat ik van plan was. Gelukkig (not!) was de enige drogisterij in heel Bonaire heerlijk centraal gevestigd. Op de weg naar de DA was ik dan ook als de dood iemand tegen te komen die ik kende. Alsof ze allemaal van mijn hoofd hadden kunnen aflezen wat ik ging doen daar in die drogisterij. Ik voelde me op dat moment hetzelfde als toen ik voor de eerste keer condooms kocht bij de Etos op het plein achter het huis van mijn moeder. Met knikkende knieën bewoog ik mij naar de ingang. Toen ik mijn grote teen bijna zo ver had om over de drempel van de winkel te stappen schoot er een gedachte door mij heen; 'Misschien stel ik mij aan, ik kan ook nog even een weekje wachten.' Maar ik wist donders goed dat ik de stap (naar binnen) moest zetten. Mijn benen voelde zwaar als lood maar na mijzelf de moed ingepraat te hebben kreeg ik mijn lichaam over de drempel heen. 

Eenmaal binnen werd het gelukkig allemaal... veeeel erger. 'Bon Diaaaa!' werd er door een, voor mijn gesteldheid, iets te enthousiaste medewerkster geroepen vanachter de kassa. Het lukte mij niet om de 'usual' begroetende glimlach en knik te produceren. Mijn begroeting zal dus niet al te best zijn geweest. Voor mijn gevoel reikte de gangpaden, vóór mij, tot in het oneindige. Als de ellen lange wachtrijen van de Efteling maar dan zonder dat opbeurende sprookjes muziekje. In plaats van dat hoorde ik mijn hartslag 100 keer sneller en duidelijker tegen mijn ribbenkast slaan als een onheilspellend muziekje uit een spannende thriller. Nog een stapje verder. 'Ik kan dit wel' praatte ik mijzelf de moed in. Ik keek, gespeeld, oriënterend de schappen in om de aandacht niet te veel op mij te vestigen. Van schap naar schap. Steeds iets dichterbij het gangpad waar ik moest zijn. Ik zal er vast en zeker uit hebben gezien als de meest verdachte en onsubtiele winkeldief die er maar bestaat. Steeds pakte ik vol slecht geacteerde interesse een onlogisch voorwerp uit de schappen om te laten lijken dat ik gewoon boodschappen aan het doen was. 'Oh, wat een handige teennagelreiniger. Wegwerp washandjes, die zocht ik nou net!'. 

Toen die zelfde winkelmedewerkster, die mij in het begin van de winkel had begroet, me vroeg of ze mij ergens mee kon helpen wilde ik haar eigenlijk van schrik omver duwen en struikelend over haar heen de winkel uit sprinten. Maar het besef dat er maar één drogist is in heel Bonaire hield mij tegen dit te doen. Als ik hier niet meer terecht kon, was ik al helemaal de sjaak. 

Welke oerkracht er toen in mij naar boven is gekomen weet ik niet maar ik rechtte mijn rug, stak mijn borst vooruit en vroeg 'Ik zoek de zwangerschapstesten, waar kan ik die vinden?'. 'Zwangerschapstesten zei je?' gilde ze bijna. Haar volume zal vast wel mee hebben gevallen maar op dat moment klonk het alsof ze het omriep via de speakers door heel de DA. Ik knikte. 'Achter in de winkel, bij de kassa, loop maar mee'.

Zo snel als die oerkracht in mij was ontstaan was die blijkbaar ook weer verdwenen want het moment dat ik voor het schap met testen stond leek ik te zijn gekrompen naar de grootte van een cavia. Condooms in alle soorten en maten. Met ribbeltjes, zonder ribbeltjes. Geel, groen, regenboog, goud... Met verschillende smaken; Pina Colada smaak, fruitpunch smaak. (Zijn ze trouwens op de Antillen helemaal gek van. Daadwerkelijke fruitpunch bedoel ik dan. Niet de condooms.. of misschien ook. Dat weet ik niet.) Nog nooit heb ik zo lang gestaard naar een schap met seksspeeltjes, condooms, glijmiddel en snoepstrings. Nadat ik alle informatie, over de verschillende soorten, maten en vormen condooms,  tot mij had genomen viel mijn oog op de zwangerschapstesten. Als mijn hart nog niet in de hoogste versnelling klopte vóór ik de prijs van de test las was dat daarna wel gebeurd. Twintig dollar voor een staafje waar je eenmalig een beetje overheen zit te plassen. Vond ik best wel prijzig! Maar goed, ik moest het weten. Dus twintig dollar of niet.. ik loop deze winkel uit met zo'n roze staaf!

Eenmaal aan de kassa kreeg ik moeite met ademen.

- 'Mevrouw gaat het wel goed met u?' , hoorde ik de caissière vragen.

- 'Ja, ik heb gewoon weinig gegeten dat is alles.'

- 'Ja, weet u het zeker?'

Inmiddels was het in de winkel iets drukker geworden en stonden er al een aantal mensen achter mij in de rij. Met waterige ogen antwoordde ik haar;

- 'Ja, alles gaat prima. Hoeveel krijgt u van me?'.

- 'U wilt alleen deze... ZWANGERSCHAPSTEST?

'Gil het anders nog een keer, met je megafoon stem' dacht ik. 'Legde ze nou expres nadruk op het woord 'zwangerschapstest'? Ik keek zo onopvallend als maar kon achter mij de rij in of iemand het had gehoord. 'Is zij niet veel te jong om moeder te worden? Een goede moeder kan je pas worden als je wat meer levenservaring hebt..' hoorde ik een oudere vrouw achter mij smoezen. Een middelbare man riep gekscherend 'Ik wil ook wel een baby bij jou verwekken, als je zo makkelijk in bed te krijgen bent, haha!'. En nog een andere vrouw fluisterde 'Arm kind, ze zal wel geen opleiding hebben gedaan of een slechte jeugd hebben gehad.' Een cavia was in vergelijking met hoe ik mij op dat moment voelde een gigant. Nog nooit had ik mij zo bekeken gevoeld als daar in de rij van de DA in Bonaire.

Terwijl ik het geld overhandigde aan de caissière kwam er een geweldig idee in mij op. Zo iets had ik ooit eerder gedaan toen ik voor het eerst condooms kocht. Ik vraag gewoon of zij het voor mij wil inpakken, voor mijn beste vriendin haar vrijgezellen feest. Hoe geniaal dat plan ook leek in de opwelling, wie gelooft dat nu nog? Er staat duidelijk met watervaste stift en koeienletters op mijn hoofd "(mogelijk) ongepland zwanger".

De mensen in de rij fluisterde en gniffelde nog wat toen ik de winkel verliet. Maar het moment dat ik de winkel achter mij had gelaten deerde het mij niet meer. Ik had deze taak doorstaan. Niets kon mij meer breken! En in dat tasje wat aan het stuur van mijn scooter, op de wind danste, had ik het gene waar ik voor kwam. Vol spanning, reed ik naar huis. Met mijn hoofd bij wat komen gaat. Positief... of negatief...?

Dit was mijn eerste blog, uit de tijd dat ik zwanger was. Uiteraard heb ik in het fragment bij de kassa overdreven. De mensen in de rij hebben bijvoorbeeld waarschijnlijk niet eens doorgehad dat ik een zwangerschapstest kocht, laat staan dat zij hier iets over hebben gezegd.  Desalniettemin schetst het een goed beeld van hoe ik mij voelde. Als meid van 20 die ongepland zwanger was geraakt. Op dat moment voelde ik mij zo bekeken. Zo kwetsbaar en klein. Ik schaamde mij kapot voor het feit dat ik jong was en mogelijk ongepland zwanger.

Maar wat mij te wachten stond in de toekomst was dit allemaal dubbel en dwars waard!

- MommyCool -