Is today radiation day?

Het stordregent als ik na werk de deur uitloop. Gelukkig was vriend lief, Niels, ook vroeg klaar en haalt hij me op met de auto. Geluksvogel! 'Mop, ik wil eerst naar de winkel, ik heb daar vanochtend een hele mooie hoed gezien voor mama.' Zonder weerwoord loopt hij met me mee de winkelstraat in. Er loopt bijna niemand meer omdat het zó hard regent. Ik pak zijn hand en leun met mijn wang tegen hem aan. Zijn leren jas is plakkerig nat maar het boeit me niet. Om mijn make-up of haar hoef ik me geen zorge meer te maken, mijn werkdag zit er toch al op en ik wil even knuffelen. Het is bijna even romantisch, samen in de regen. In de winkel loop ik recht op de sto-hoed met zwarte band af. Ik heb de hele dag aan die hoed gedacht. Niet alleen omdat het echt een "Mama-hoed" is maar ook om waar hij straks voor dient. Mama heeft een paar dagen geleden al haar handtekening gezet voor de experimentele chemo. Tot mijn grote verbazing wilde de dokters toch wéér een betere foto van haar hoofd maken. Ik begin onderhand helemaal gek te worden van al die onderzoeken, al het wachten op (kut) uitslagen. En ik hoef ze zelf niet eens te ondergaan! Mama zou het ook vast al helemaal zat zijn. 'Wilt u een tasje?' vraagt het vriendelijke meisje nadat ik heb gepint. Wat denk je zelf, mens. Kijk is naar buiten. 'Graag.' Bijna bij de auto zie ik bij een andere winkel nog prachtige, grote, dikke sjaals hangen. Die MOET mama ook hebben. Ik kies de vrolijkste uit. Geel, roze met grijs. Hopelijk vind ze dat roze niet te tuttig, ik waag het erop. 

'Hee mam! Wij komen je even cadeautjes brengen!' 'Oma!!' gilt Meneertje, as always. We knuffelen elkaar allemaal. Mama pakt de sjaal uit en kijkt blij. 'Vind je dat roze niet een beetje tè?' 'Nee! Helemaal niet! Heel vrolijk juist!' De hoed vind ze ook mooi. 'Ik haal de volgende keer ook nog handschoentjes voor je. Van die dunne, die je ook binnen kan dragen. Iemand vertelde me van de week dat je het van chemo heel koud krijgt en dat je handen kunnen verkrampen als je bijvoorbeeld de deurklink vastpakt.' Diepe zucht. 'Goed, bedankt lieferd. De resulaten van de laatste foto's zijn er ook.' zegt mama. Waar resulaten delen eerst een "hele familie bij elkaar" ding was, is het nu al iets normaler geworden. 'In mijn hoofd zitten dus drie kleine tumoren, in plaats van één grote. Dat is niet persé een slecht iets, hoe kleiner hoe beter. De dokters willen toch eerst één keer mijn hoofd bestallen, voordat we aan de chemo gaan beginnen.' Ik schrik toch wel een beetje, wéér een extra behandeling. 'Stoppen die hersentumoren dan ook met groeien na die bestraling?' vraag ik. 'Daar is kans op maar ze kunnen weer niks met zekerheid zeggen.' 'De afspraak staat over twee dagen. Ik ben best wel zenuwachtig. Szandor en Tommy gaan gelukkig mee.' 

***

Mama: Liefer geen bezoek vanmiddag. 

Ik snap het. Vandaag heeft mama de bestraling in het ziekenhuis. Ik ben zo, zo zenuwachtig. Ik denk de hele dag aan haar. Ik had ook graag mee gewilt naar de afspraak maar ik neem de kinderen liever niet mee naar het ziekenhuis. De dag is er dan eindelijk gekomen. Het is begonnen. Zouden ze mama's haar nu al meteen af moeten scheren voor de bestraling? Hoe lang duurt zoiets eigenlijk? Van bestraling verbrand je huid toch ook? Doet het veel pijn? Ik kijk naar de dunne, zwarte handschoentjes die op tafel liggen. Gekocht voor mama, zoals beloofd. Ik moet het huis uit. Ik maak mezelf al de hele middag gek van de zorge! Het is geen lekker weer maar toch dwing ik mezelf van de bank af. Kleed de kids aan. Jassen aan!! Oh, vergeet de handschoentjes niet! En naar buiten. Ik besluit een grote bos bloemen te gaan kopen. Ik kies er een met heel veel verschillende bloemen met verschillende kleuren. Meneertje mag de grote bos vasthouden terwijl hij achterop de fiets zit. 'Lieferd, we gaan nu even langs oma's huis, maar oma is er zelf niet. We gaan alleen de bloemen brengen, goed?' 'Oke!!' zegt Meneer blij. Als ik de straat van mama in fiets zie ik haar auto staan. Szandor's auto staat er ook. Zouden ze met de trein gegaan zijn? Mijn god, als ze maar niet al terug zijn! Mama wilde geen bezoek. Wat als ze er vreselijk uit ziet?! Wat als ze kaal is?! Ik heb me hier helemaal niet op voorbereid! Zal ik omdraaien? Nee, we gaan gewoon, ze zijn vast met de trein gegaan. Ik draai de sleutel in het slot terwijl Meneer en Mevrouw blij voor de voordeur heen en weer wiebelen. 'Jullie moeten rustig en stil doen, oma is vast heel moe.' Zeg ik voor het geval ze toch thuis zijn, tegen kids van 1 en 3 jaar, rustig.. Ja vast. Ik neem een hap lucht en we lopen naar binnen. 'Hallo?' zeg ik. 'Hoooi.' hoor ik mama zeggen. Ik loop trillend de woonkamer in en daar zit ze, achter de computer, met haar volle bos bordeaux rode haar, gewoon te chillen. Szandor zit naast haar en Tommy zit met zijn laptop op de bank. 'Yo.' zegt hij. 'Huh?! What the fuck doen jullie hier nou? Hoe is het gegaan mam? Ik kwam alleen maar bloemen neerzetten hoor en dan wilde ik weer gaan.' Ze knuffelt mij en de kinderen. 'Het ging helemaal niet door. Het was alleen een informatie dag.' zegt ze. 'WAT?!' 

Als ik weer thuis kom, beduust en boos op de dokters heb ik het even helemaal gehad. Met alles en iedereen. Ik merk dat ik een muurtje om mezelf heen aan het bouwen ben. Ik wil iets doen, iets speciaals voor mama. Een groot gebaar. Het gene waar ik het het beste in ben is creëren (al zeg ik het zelf). Ik maak een lijst met familie, vrienden en collega's van mama en vraag dan iedereen om een stuk voor haar te schrijven. Geen afscheids brief maar een stuk over een mooie herinnering aan haar. Project Mama's Memorie Book is gestart, up and running. Het word een prachtig boek, in het geheim. Een boek van haar dierbare wat ze straks, tijdens of na die rot behandelingen even open kan slaan. Om mischien weer even te glimlachen. Nu maar hopen dat ze lang genoeg leeft om het af te zien.