8 jaar geleden
Irritirri kliertje krijgt kuren
Bevallen van de eerste, pittige bevalling, toch genieten en rustig herstellen.....helaas niet helemaal, want mijn schildklier stopt er mee.
Het is 14 december 2012, een mooie winterdag en de dag dat ik ben uitgerekend van onze eerste baby. Ik wordt wakker en voel iets, hoor iets, sta op en loop snel naar de badkamer, want mijn vliezen zijn gebroken. Het is bijna 10 uur. We vragen ons af wat we moeten doen, ik stel voor om een kopje koffie te drinken. We wachten en langzaam starten de weeën. Na een half uurtje volgend de weeën elkaar vlot op. Ik bel de verloskundige en ze stelt voor langs te komen. Als ze langs komt wil ze me controleren en wat blijkt....na 2 uur al 6 cm ontsluiting. Omdat we in het ziekenhuis willen bevallen en we een half uur moeten rijden stelt de verloskundige voor thuis te blijven, omdat het zo snel gaat. Prima, want ik voel me top. Enkele uren later voel ik me minder top....de bevalling stagneerd, we moeten toch naar het ziekenhuis en na een uurtje of 18 wordt onze zoon geboren. Helaas is mijn lijf zo moe, dat ik een bloeding kreeg en een manuele placenta verwijdering.
Na twee dagen ziekenhuis lekker naar huis. Ik heb veel bloedverlies gehad en voel me als een vaatdoeken dat weer een keer gewassen moet worden. Bah... Eenmaal thuis ziet de kraamverzorgster meteen dat het niet heel goed. Na 12 dagen goede zorgen mag ik het alleen doen. Ik ben duizelig, moe en voel me nog steeds niet goed, maar gooi het op herstel, herstel....
Na 6 weken krijg ik controle bij de verloskundige. Ik meld dat ik me niet goed voel en de verloskundige van een jaar of 22 antwoord met....zwaar he, een kind verzorgen. Ik wil schreeuwen dat dit niet bij mij past, maar klap dicht en strompel naar huis. Autorijden durf ik niet, ik ontvang kraamvisite en verzorg de kleine, verder doe ik niet. Ik speel mooi weervoorspeller alle mensen om mij heen, maar voel me eigenlijk steeds slechter.
Na 11 weken neem ik toch stappen naar de huisarts. Ik weet namelijk niet hoe ik naar mijn werk zou moeten komen. De huisarts luistert, heeft het over gebroken nachten en vult een bloedformulier in. De dag daarna belt ze me op. Je schildklier is onmeetbaar snel. Je zal je wel rot voelen. Hierna volgen pittige maanden, waarbij de schildklier uiteindelijk stopt (onmeetbaar laag) en ik dus een hypotheriodie sticker opgeplakt krijg. Postpartum thyreoditus wat later de aandoening Hashimoto blijkt te zijn.
Positief begin ik aan medicatie, maar ow wat is het moeilijk om er grip op te krijgen...........