Snap
  • Mama

Irritaties waar een kind niks mee kan.

Vanmorgen was het weer een zo'n ochtend. Een ochtend vol ergernissen.

Waarin ik mijn oudste al zeker 10 keer had gevraagd nu eens haar tanden te gaan poetsen, haar schoenen aan te doen en vervolgens haar jas aan te trekken. Waarbij mijn jongste net voor we, bepakt en bezakt startklaar staan, het voor elkaar krijgt haar luier vol te poepen en waarbij ik in alle haast mijn telefoon vergeet en daar achter kom terwijl ik reeds op de crèche ben aangekomen. Vervolgens dus met mijn oudste achterop terug naar huis fiets terwijl ze mij doodleuk zegt "Je telefoon? ja mama, die zag ik liggen op de eettafel'. Fijn. Onderweg verlies ik ook nog eens mijn regenbroek die ik last minute in mijn tas had gepropt en al balancerend met kind op de fiets weer van de grond raap. Te midden van een plas. Uiteraard. Nergens in de straat een plas te bekennen, behalve op die ene plek. Thuis aangekomen wil Zoë niet van de fiets af. Ze blijft volhouden wel te blijven zitten terwijl ik snel naar binnen ren. Daar komt niks van in zeg ik. Doodeng. Met een hels gegil pluk ik haar al schreeuwend van de fiets. Ik ren naar binnen en zet haar weer achterop terwijl we richting school fietsen. Zoë zegt niks. Ze snapt niet waarom ik boos was, waarom ik me erger aan haar gedrag en Zoë vindt dat zij gelijk heeft. Dat weet ik. Ik voel de frustratie. Halverwege de fietstocht pak ik haar hand vast. Ze reageert door in mijn hand te knijpen. Op school aangekomen, maak ik haar los uit het zitje, pak haar op en knuffel haar. Ik leg haar uit waarom ik niet wilde dat ze op de fiets bleef zitten. Ook niet voor heel even. In een flits kan het gebeurt zijn. Ligt ze op de grond met haar hoofd op de stenen. Ze knikt en knuffelt mij ook stevig. Vlotjes lopen we hand in hand de school binnen. Na een dikke kus en heel veel handkusjes loop ik de school weer uit. Ik denk aan hoe zij zich nu voelt. Ik kan ook niet van haar verwachten dat ze mij volkomen begrijpt. Zoë is meer van haasten gespoed is zelden goed. Ze doet alles liever rustig aan en pas op het laatste moment doet ze wat ik vraag. Af en toe heel vermoeiend, maar ik weet het. Ik kan beter proberen hierop in te spelen. Als ze nu haar tanden gelijk had gepoetst toen ik het had gevraagd, hoefde ik niet boos te worden. Kon zij nog wat langer spelen met haar zusje, waren we eerder op de Crèche en eerder op het schoolplein. Dat had ze ook nog even op het schoolplein kunnen spelen en ging ik niet lichtelijk geïrriteerd richting werk. Probeer dat een kind van 5 maar bij te brengen. Een kwestie van geduld hebben, tot 10 tellen, vallen en opstaan. We komen er wel. Aan ergernissen heb je niks. Een kind snapt niet waarom het je irriteert dat een stoplicht verspringt naar rood zodra je aan komt rijden. Zij ziet een mooi lampje. Adem in, adem uit. Leg het uit. Tel tot tien daar bereik je meer mee.

8 jaar geleden

Tel tot 10, tot 20 ik ken het. Maar bij ons is het alleen als ikzelf niet opschiet, dat hun dat op den duur ook hebben. En de laatse 5 minuten lijkt het altijd raak. Hoe krijgen ze het voor elkaar. Maar ja als mama de rust zelve is gaat t meestal beter. Maar ja mama,s zijn ook maar mensen, en ons geduld is soms op. Leg het ook altijd uit.