Snap
  • Mama

Intensive Care Kinderen....vervolg van blog...

Hartstilstand...spoedeisende hulp Nu de blog over de IC Het leven is zo onvoorspelbaar... Geniet van elke dag!!!

Intensive Care Kinderen (ICK)

Wat een rust
Zo hectisch als het was op de spoedeisende hulp…zo rustig was het op de ICK. Twee verpleegsters hebben heel kalm en gemoedelijk Jack geïnstalleerd op zijn kamertje. Alle slangetjes en draadje aan de juiste monitoren en pompen.

33 graden
Om Jack zijn lichaam alle rust te geven, wordt hij gekoeld. Hij krijgt een plastic pak aan, daardoorheen stroomt koud water…33 graden. Pffff…ik voel het weer. Jack is zo koud, beweegt niet.

Hersenscan
Jack krijgt ook allemaal plakkers op zijn hoofd. Deze zijn verbonden met een grote computer. Al zijn hersenactiviteit wordt geregistreerd. Waarschijnlijk komt hier vrij weinig uit, want hij wordt kunstmatig in slaap gehouden.

Danielle
De verpleegster die constant bij ons is. Zij wijkt niet van Jack zijn zijde. Zij neemt alle tijd om al onze vragen te beantwoorden. Alles wat ze doet legt ze aan ons uit. Ook vertelt ze dat we maar fijn tegen Jack moeten praten…Hij hoort ons vast. Dat heb ik gedaan, hele verhalen: dat hij ons heel erg heeft laten schrikken, dat hij heel sterk is, dat we zo blij zijn dat hij er nog is, dat wij en zijn grote broer niet zonder hem kunnen en ontzetend veel van hem houden!!

Es en Jeroen (tante en oom)
Die waren constant bij ons. Op afstand, maar altijd dichtbij…Uiteindelijk zijn ze naar huis gegaan. Nouja..naar ons huis. Opa en oma’s bijpraten. Ze bleven bij ons slapen zodat ze Benjamin de volgende ochtend konden opvangen. Toppers!!

1-Persoonsbed
Uiteindelijk werden Er en ik ook naar bed ‘gestuurd’. Een klein kamertje op de ICK-gang met een 1-persoonsbed. Dicht tegen elkaar zijn we uiteindelijk in slaap gevallen…hopend dat we zouden wakker worden uit deze nachtmerrie….

....helaas worden we de volgende ochtend niet wakker uit deze nachtmerrie… Al vroeg ‘s morgens staan we weer bij zijn bedje. Wat een hoopje ellende…Zo klein, zoveel snoertjes, zo koud.

Beweging
Oogjes die iets open gaan..oogjes die bewegen onder je oogleden…bewegingen in je benen. En dan…heel even…knijpt Jack in mijn vinger. Tranen rollen over mijn wangen.
Wat een vechter!!!

Dik eskimootje
Door het stil liggen, medicatie en trauma is Jack helemaal opgezwollen. Dit in combinatie met zijn koelpak verklaard zijn bijnaam.
Gelukkig wordt de koeling al snel stopgezet. Langzaam zorgt Jack er zelf voor dat zijn lichaam weer opwarmt. Wat een vechter!!!

Beademing
Erwin en ik kijken op de monitoren. We zien je hartslag, soms kleurt het lijntje paars…We vragen de verpleegkundige wat dat is: Jack ademt zelf mee…JACK ADEMT ZELF MEE!! In de loop van de dagen kunnen ze de beademing langzaam helemaal afbouwen.
Wat een vechter!!!

Hersentjes versus hartje
Jack wordt in eerste instantie opgenomen op ICK1. Later begrijpen we dat daar voornamelijk kindjes liggen met een hersenbeschadiging. Aangezien Jack lang gereanimeerd is geweest gaan de artsen er vanuit dat dit bij Jack ook het geval zal zijn….Maar nee, wonder boven wonder zien op alle hersenfilmpjes Jack zijn hersentjes er (nog steeds) goed uit.
De echo van zijn hart is niet goed. Het hart is vergroot en zijn klep lekt…Dit kan allemaal nog komen door de reanimatie. De echo’s worden vervolgt om te kijken of er herstel optreed. Jack wordt overgeplaatst naar ICK2, de ‘hartjeskant’

Genietmomentjes
Op 14 februari mag ik voor het eerst Jack wassen. Heel voorzichtig…Hij ligt nog aan de beademing en morfine…Maar ik voel dat hij geniet.
Zelfs die luier verschonen weet ik nog. JEH!! Hij heeft gepoept. Draadjes van hartbewaking aan de kant, voorzichtig luier opmaken zodat de lieslijnen blijven zitten, oei..catheter ontwijken. Als de nieuwe luier goed zit ben ik trots, trots dat ik eindelijk weer wat kan doen voor Jack…weer een beetje voor hem kan zorgen.

Wat een vechter!!
Jack doet het goed. Op 20 februari ademt hij helemaal op eigen kracht. Alle snoertjes en lijntje zijn weg behalve zijn sonde en 1 infuus. Na 10 dagen IC mag Jack naar de MediumCare..

Ik schrijf deze blogs voornamelijk voor mezelf. Een soort therapie. Ik schrijf ze ook omdat ik wil laten zien dat het leven zo kwetsbaar is. Dat we ons meer moeten beseffen dat we NU leven. Geniet van alle kleine dingen!! De laatste reden is om meer aandacht te krijgen voor het Alström Syndroom. De uiteindelijk diagnose van onze zoon.

 

7 jaar geleden

wat heftig allemaal, ik wens jullie veel sterkte én zeker ook geluk. Kan me die kleine momentjes ook nog heel goed herinneren... Onze zoon was 2 weken to er nog hij door RS-virus op ic terecht kwam =( schrijf ze ook op voor later! er komen momenten dat je zelf niet meer weet wat ze wanneer hebben gedaan, ik kwam er mee in de knoop te zitten, kon het niet meer volgen :( gelukkig daar goede hulp bij gehad!

7 jaar geleden

Heel veel sterkte.

7 jaar geleden

Alle liefs voor jullie

7 jaar geleden

Wat heftig zeg! Heel goed dat je het van je af schrijft. Ik hoop dat het je helpt om het een plekje te geven. Wat een vechter is jullie mannetje. Heel veel beterschap gewenst. En heel veel sterkte voor jou en je man en de rest van de familie.