Snap
  • Mama

Incomplete feestdagen...

De decembermaand is pittig voor een gezin waarvan één prachtig meisje zo gemist wordt.

I’m not sure that I’m ok,

Don’t even think I ‘m fine,

I’m empty on the inside,

But not inside my mind.

My mind can’t stop thinking,

What more could I have done,

I really can’t stop wondering.

Where did everything go wrong.

I’m not really here at all,

Just the shell is left to see.

I have become someone,

I never thought I’d be.

A Grieving Mother

- Lisa McCann -

De tijd van kerstkaarten is weer begonnen en hoe leuk ik dat voorheen ook vond (het is toch bijzonder als iemand de moeite neemt om je fysiek een kaartje te sturen) was ik er nu een beetje huiverig voor. En ja hoor… BAM daar lag hij dan gisteren op de mat. Een kerstkaart met voorop de foto van een kindje. Een kindje dat nu ongeveer net zo oud is als Juliëtte zou zijn geweest. Gekleed in een kerstpakje… superschattig eigenlijk maar wat is dit confronterend. Ik kan er niet naar kijken. Ik voel de tranen in mij opkomen. Snel heb ik de kerstkaart weggestopt en een andere geopend. Gelukkig een gewone normale kerstkaart… al denk ik niet dat de kerst ‘prettig’ voor mij gaat worden. Ik vind deze periode lood- en loodzwaar. De Sinterklaas hebben we gelukkig overleefd maar ik kon niet stoppen met huilen. Het is vreselijk moeilijk om voor je kleine neefjes en nichtje cadeautjes uit te zoeken die je eigenlijk graag zelf aan je kind had willen geven. Ik probeer mij te vermannen en ik doe het toch. Ik ben blij dat zij er zijn maar wat mis ik mijn eigen kind. Iedere keer als er een andere baby in de buurt is geniet ik stiekem van het kleine, mooie, pure mensje dat ik voor mij zie… maar wat is de klap toch iedere keer groot als ik mij realiseer dat die baby bij een gezin hoort die de pijn van het afgeven van een kind niet kent. Natuurlijk is het de grootste angst van iedere ouder en kan iedereen zich proberen in te denken hoe het zou zijn om je kind te verliezen… maar daadwerkelijk je kind zijn of haar laatste adem zien uitblazen is onmenselijk en niet voor te stellen. De angst, de pijn, de strijd.. geen enkel kind wil in mijn beleving zijn ouders verlaten en het is zo moeilijk om je kind los te laten. Juliëtte is inmiddels al 7 maanden niet meer in ons midden.. maar loslaten nee dat kan ik niet.. misschien wel nooit. Ik probeer haar in alles dichtbij te houden. Ik wil over haar praten, haar spullen aanraken en soms gewoon even vergeten in welke nachtmerrie we zijn beland. Tot mijn bewustzijn weer land in het hier en nu. Ik realiseer mij weer dat ze er echt niet meer is en niet meer gaat komen. Mijn gevoelens gaan van boven naar beneden en van links naar rechts. De rollercoaster blijft maar doorgaan. Vorige week zijn we weer in het WKZ geweest op de afdeling Genetica. We weten niet of de tumor van Juliëtte erfelijk is. We gaan toch verder kijken. Ik moet het weten… Mijn gevoel zegt mij dat mij dit niet nog een keer gaat overkomen maar ik kan het toch niet van mij afzetten. Wat als ik wel een gen heb doorgegeven… wat als mijn andere meiden het hebben… wat als ik zelf een ‘fout’ gen heb? Als ik het weet kan ik er tenminste naar handelen. Ik probeer meer naar mijn gevoel toe te leven. Waar ik vroeger iedere beslissing nam op het op een rij zetten van feiten wil ik het nu meer loslaten. Meer doen wat ik wil, wat ik voel en waar ik heen wil. Ik merk dat ik enorm recalcitrant word van alles wat voor mij bepaald word. Ik kan er niet tegen.. wil er niet naartoe. Zolang ik zelf de regie heb gaat het redelijk. Gisteren was ik, denk ik dan, voor het eerst even oprecht blij.. blij voor mijn vriendin dat haar prachtige zoon kruipt. Ik vind het een prachtig mannetje en wat zouden hij en zijn zusje leuk zijn geweest met Juliëtte. Ik droomde vannacht dat ze samen door de kamer kropen… achter elkaar aan. De oplevingen zijn helaas maar zo kort. Laten die middag sta ik een kinderkledingwinkel en zie ik het jurkje dat ik kocht voor Elisabeth in het klein hangen. Ik realiseer mij dat ik het direct zou hebben gekocht als Juliëtte er nog was… en in mijn hoofd zie ik Elisabeth stralen. Wat zou ze trots zijn geweest als ze hetzelfde aan kon als haar kleine zusje. Ze zou keer op keer zeggen dat ze hetzelfde hebben maar dan alleen dat zij al groot is. Ik krijg het benauwd en ik moet de winkel uit. Deze momenten kosten mij vreselijk veel energie. Zou het dan ooit nog als voorheen worden dat ik kan genieten van dingen die ik met mijn andere meiden doe in plaats van dat ik alle baby dingen eromheen zie? Ik heb met mijzelf afgesproken dat ik mij deze maand ga doorworstelen. Er zijn nog een hoop hobbels te nemen. Eerst kerst en dan oud en nieuw. Ik weet nog niet wat ik erger vind. Ik wil eigenlijk niet dat het jaar wisselt. Dit is het jaar van Juliëtte. In 2017 zal ik nog verder van haar verwijderd zijn… Wat is dit toch een oneerlijke strijd. Aan de ene kant wil ik door omdat ik hoop dat er nog veel moois voor mij in het verschiet ligt maar aan de andere kant zou ik willen blijven stilstaan op de dag dat Juliëtte er nog wat… we hadden haar zoveel te bieden….

7 jaar geleden

Telkens raak je me weer. Je schrijft met zoveel gevoel. Hopelijk kun je een heel klein beetje desnoods genieten van de feestdagen met jullie mooie gezin. Sterkte en liefs.....

7 jaar geleden

Kippenvel over mijn hele lichaam... Sterkte dappere vrouw!

7 jaar geleden

Lieve Sanne, ik wil je zoveel zeggen en je zo graag helpen maar niets wat ik of een ander zeg of doe kan je verdriet wegnemen of verzachten. Daarom hou ik het bij een virtuele arm om je schouder en moedig je aan je verdriet op te schrijven zodat het ergens heen kan. Liefs Marieke

7 jaar geleden

Sterkte mooie, dappere, krachtige mama. Ik wens je intens veel liefde en kracht toe voor de komende tijd. Ik wens dat jij ondanks het intense gemis warmte en liefde mag ontvangen van iedereen die je lief is. Jouw verhaal, jouw openheid raakt mij diep. Dank je wel voor het delen. Mijn gedachtes zijn bij jou en je gezin. Lieve groet, Claudia