In wat voor wereld hebben wij onze kinderen neergezet?

Negen zwaarbewapende Talibanstrijders, allen met bomgordels, drongen gisterochtend de school binnen en schoten kinderen doelbewust in het hoofd en in de borst. Sommige leraren werden levend in brand gestoken. De aanval heeft het leven gekost aan 132 leerlingen en tien leraren. Het dodental kan nog oplopen omdat in ziekenhuizen tientallen zwaargewonden nog vechten voor hun leven, met kogelwonden in hun borst of hoofd. In wat voor wereld hebben wij onze kinderen neergezet?

In wat voor wereld hebben wij onze kinderen neergezet? Die vraag stel ik mijzelf geregeld. Niet alleen bij het zien van dergelijke gruwelijke beelden op het journaal of in de krant, maar ook bij alledaagse, kleine dingetjes. Als dochterlief weer eens haar dag niet heeft, zij gillend en schreeuwend in bed ligt terwijl moeder met de handen in het haar beneden naast de babyfoon zit, dan vraag ik mij weleens af waarom wij onze kinderen op deze wereld hebben gezet. Want het leven is echt niet altijd een feestje.

Maar dan breekt de zon weer door, hebben we zo’n gezellige dag in het zwembad, de speeltuin of gewoon thuis met een theetje en een leuk kinderboek. Dan wordt er met smaak gegeten, zelfs van de groenten, en zonder gemor heerlijk geslapen. Oogjes toe na een dikke kus en de mooiste lach van de wereld. En dan besef ik weer dat dit is waar het in het leven om draait. Om de kleine dingen die het wél de moeite waard maken.

En dan hebben wij nog gemakkelijk praten. Het enige wat onze kinderen in de weg zit, is honger of dorst, een slecht humeur, een gevoel van onmacht omdat ze vanalles willen maar (nog) niet kunnen of wellicht een wat explosief karaktertje. Van de echte problemen in de wereld hebben onze kinderen nog geen weet. En dan mag hopelijk nog heel lang zo duren. Hopelijk totdat er een oplossing is voor al die ellende die elders in de wereld plaatsvindt. En daar draagt Serious Request gelukkig ook een steentje aan bij.