In het heden. Een vriend liet mij inzien dat er meer is

Ik maak een sprong naar het heden. Ik moet dit nu kwijt en voor het eerst heb ik het gevoel dat mijn ogen open zijn. Om niet teveel van het verhaal van Stan en mij vrij te geven laat ik dit vandaag voor wat het is en vertel ik jullie over gisteravond. 

Ik wil mezelf terug vinden en wil me weer  vrouw voelen daarom ben ik aan het afvallen en aan het sporten.  Ik train met een vriend en hij praat met me, hij luisterd naar me en graaft in mijn gevoelens. Ik hou het voor nu op hij want ik weet niet wat voor naam ik hem moet geven.

We trainen en hij ziet me, hij maakt me belachelijk en ik voel me een idioot maar hij laat me inzien dat hij dit niet doet maar dat ik dat eigenlijk zelf doe. Ik lach alles weg. Ik mag niet lachen van hem want het is een lach die zegt dat ik lach om wat te verbergen ipv een oprechte lach. 

Na de training die heel heftig was (fysiek dit keer minder zwaar maar emotioneel des te meer) roken we en praten we. Hij verteld me dat ik echt moet gaan praten. Ik zeg dat ik al bij 3 verschillende psychologen ben geweest maar dat dat blijkbaar toch niet werkt voor mij. Waarop hij zegt dat ik hulp moet zoeken en me over moet geven, dat ik niet bang moet zijn voor het verleden maar het moet verwerken. Ik weet niet of ik dat wil, ik heb heel veel goed verdriet zeg ik... een vorm van liefdes verdriet maar dan met betrekking tot familie. Hij vraagt: wat voor goed verdriet,  om wie, zeg het maar. Het eerste wat in mij op komt is Opa. Ik zeg het niet want het klinkt gewoon te belachelijk. Kom op word volwassen en ga door met je leven is wat ik zou denken als iemand dat aan mij verteld. Dat is dan ook wat ik hem vertel, dat het belachelijk is waarop hij vraagt: wat? Vertel het me dan, je kan hier alles zeggen dat weet je toch? Ik blijf stil en hij vraagt door: papa, mama, opa, oma, broer? En ineens zie ik het, het is niet alleen opa, het is alles. Dus ik sprak  en zei: Alles eigenlijk en tranen vulden mijn ogen. Tranen vanwege het besef, het besef dat mijn leven vol van verdriet is. Verdriet wat ik niet los heb gelaten maar weg heb gestopt omdat ik te bang ben dat ik niet sterk genoeg ben. Omdat ik bang ben dat ik het niet aan kan. Hij kijkt me aan en ik sluit mijn ogen. Niet doen zegt hij, sluit jezelf niet af je mag best huilen je sluit je ogen en zoekt je zen op maar je stopt het weg en dat helpt niet, alsjeblieft praat met iemand en doe dat voor jezelf. Hij veegt mijn tranen weg en troost me. 

Mijn leven is kut denk ik en ik heb het zelf zo ver laten komen, waarom heb ik niet eerder ingegrepen.  Opa was het eerste wat in mij opkwam, ik leef inmiddels al langer zonder opa als dat ik heb geleefd met hem. Hij hield van mij  onvoorwaardelijk en hij was de enigste die mij altijd zou beschermen en mij altijd op de eerste plek heeft gezet. Mijn opa was een 2de vader voor me en het verdriet en de pijn blijven. Ik kan dat niet los laten want ik kan hem niet loslaten. Niemand heeft mij ooit weer het gevoel gegeven dat ik zoveel waard was als mijn opa..... Als ik dat los laat wat ben ik dan nog, wie houdt er dan nog van mij. 

Ikzelf niet, nog niet maar daar ben ik aan aan het werken. Dus eigenlijk begint mijn verhaal natuurlijk al voordat het verhaal van Stan en mij begon en ik weet niet of ik een balans kan vinden  in mijn verhaal maar ik ga proberen mijn verhaal ook te vertellen en niet alleen ons verhaal (het verhaal van Stan en mij) Om het overzichtelijk te houden zal ik mijn verhaal in de titel aangeven wanneer ik echt terug ga naar het begin naar mijn verhaal ipv ons verhaal.