In het donker (deel 6)

Ik kan hier niet blijven staan, ik moet naar de deur, weg hier. Mijn hart bonst in mijn keel. Ik verzamel moed om naar de deur te lopen. Heel voorzichtig, stapje voor stapje bereik ik de voordeur. Ik probeer hem te openen maar dat lukt niet. Tranen schieten in mijn ogen, en ik kijk achterom. Er staat niemand, maar het voelt wel zo. Nogmaals probeer ik de deur van het slot te draaien, nog steeds lukt het me niet. Ik begin te schreeuwen en te bonsen, ik hoop zo dat iemand mij hoort. Op dat moment gaat de deur open. Het is Bas en ik val hem in de armen. Schokkend en bevend vertel ik hem wat er gebeurd is. Hij reageert nauwelijks en kijkt dwars door me heen. 

"Suzan ik denk dat je naar de dokter moet. Dit kan zo niet doorgaan. Ik dacht eerst nog dat je een smoes gebruikte om bij me weg te gaan, maar ik merk nu wel dat het veel dieper ligt. Ik kan je echt niet helpen zo en ik ben ook bang voor Max. Hij heeft een stabiele moeder nodig". Bas duwt me richting de bank. 'Ontspan we gaan hulp voor je zoeken'.

Ik weet niet wat me overkomt, en verzet me totaal niet. Ik kan het niet, ik ga niet tegen Bas in. Hij ruimt het glaswerk op en dweilt de vloer, en al die tijd zit ik bevroren op de bank. Ik hoor steeds een stem tegen me zeggen, 'ga weg, snel ren naar buiten'. Maar mijn lichaam wil niet. Bas schenkt wijn in en ik drink het op, nog steeds bibber ik. Het laatste wat ik me herinner is dat Bas mijn telefoon pakt, en hem uit zet. Ik voel me loom worden en mijn ogen worden zwaar.

Wanneer ik weer bijkom lig ik op bed, mijn hoofd bonst aan alle kanten, mijn lichaam doet zeer. Het voelt alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden. Ik doe de dekens van me af en zie dat ik geen kleren draag. Het is schemerig en ik loop naar de badkamer, daar doe ik de lamp aan. Ik kijk in de spiegel en zie rode strepen in mijn nek, ik kijk naar beneden en ontdek blauwe plekken op mijn lichaam. Bas is nergens te bekennen. 

Wat is er gebeurd, ik begrijp er niets van. Dan schrik ik, in de spiegel zie ik ineens Bas achter mij staan. Je bent wakker zegt hij en zijn blik herken ik niet. Ik kan het niet omschrijven maar ik word er bang van. Ik kan geen kant op en besluit me rustig te houden, zodra het kan zal ik vluchten. Bas loopt naar me toe en strijkt me door het haar, je hebt me laten schrikken zegt hij. 

'Bas hoe kom ik aan die blauwe plekken, wat is er gebeurd, alles doet me pijn'. Bas kijkt en er komt een vals lachje om zijn mond, ' Je was helemaal van de kaart, je bent gevallen, ik heb je maar op bed gelegd'. Natuurlijk geloof ik dit niet maar ik laat hem in de waan. Hij praat verder.' Ik bel straks de dokter, ik hoop dat hij je verwijst naar proffesionele hulp'. Hij zucht, 'Ik haal Max straks op bij je moeder' hij draait zich om en wil weglopen. 'Waar is mijn telefoon' vraag ik hem nog snel. 'Die heb je kapot laten vallen' antwoord hij.

Bas loopt naar beneden  en ik zet de douche aan. Ik pak snel wat kleren en klim uit het raam. Hopelijk heeft hij het niet door. Wanneer ik op het dak sta bedenk ik me dat ik mijn sleutels niet heb. Maar ik moet naar Max, dus klim ik via de regenpijp naar beneden, en haal daarbij mijn broek open. Ik zie er niet uit, maar dat maakt me niets uit. Naar Max dat is alles wat ik wil. Het is 4 kilometer verderop, en ik ren zo hard als ik kan. Voorbijgangers kijken me vreemd aan maar dat doet me niets. Als ik eindelijk bij mijn moeder aankom barst ik in tranen uit. Max rent naar buiten, ook huilend en mijn moeder rent hem achterna. 

'Oh Suzan wat is er gebeurd, we waren zo ongerust.'

''Mam pak je autosleutels we moeten hier weg. Ik vertel straks alles maar eerst moeten we gaan.'

Zonder verdere vragen te stellen pakt ze haar sleutels en portomonnee. 'Waar naar toe Suzan'? Ik weet het niet, maar gelukkig lijkt mijn moeder wel een idee te hebben waar we naar toe kunnen. Ik vertrouw op haar en kijk naar achteren, naar Max die met betraande ogen naar buiten staart. Hoe moet ik hem uitleggen wat er aan de hand is, dat hij zijn vader niet ziet? Maar ik hoef hem niets te zeggen, want hij kijkt me aan en zegt  'Papa heeft je pijn gedaan he mama'.