In gedachten verzonken...

Mijn gedachten gaan terug naar 9 jaar geleden….

November, de maand waarin wij papa en mama zouden gaan worden. Eindelijk! Na bijna 4 jaar ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Honderden, misschien wel duizenden spuiten verder, een partij hormonen waar je akelig van wordt, maar alles voor onze allergrootste wens…papa en mama worden.

Dat het allemaal niet vanzelf zou gaan kwamen we vrij snel achter en dan kom je in het traject terecht de Medische Malle Molen (mmm). Eerst alleen aan de medicatie via tabletten, maar al snel kwamen daar de spuiten bij. Waar je vooraf denkt dat ga ik niet doen, verandert dat al snel in steeds weer een stapje verder gaan. Je groeit eigenlijk gewoon mee in heel dat traject. Gelukkig hadden wij altijd hele lieve verpleegkundige en artsen om ons heen. Deze mensen zijn goud waard en zal hen niet snel vergeten zoals zij ons ook niet snel zullen vergeten na al die jaren en alles wat we meegemaakt hebben. In 2009 een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij ze een eileider hebben moeten verwijderen, 2010 een vroege miskraam en in 2011 eindelijk een zwangerschap die goed zat en goed ging.

Eigenlijk zou de uitgerekende datum begin december liggen maar omdat ik zwangerschapssuiker had en insuline gebruikte zouden ze mij eerder gaan inleiden. Woensdag 16 november voor controle naar de gynaecoloog. Standaard controles en bespreken hoe we verder zouden gaan. De zwangerschap verliep vlot en ik was echt supertrots. Wat een geweldig, mooi gevoel geeft zwanger zijn. Echt ik voelde mij zooo bijzonder. Ik genoot echt van elk moment. En ja ik ben kotsmisselijk geweest tot een week of 12, placenta lag aan de voorkant dus voelde de kleine pas heel laat en heel weinig en dan het continue opletten wat je eet en wat je bloedglucosewaarde is om daarna insuline te spuiten, maar wat maakte het uit. Het mooiste groeide in mij. Die 16de, gaf ik aan dat ik het idee had dat ik ons kindje nog minder voelde, dus werd ik aan de CTG gelegd die gelukkig goed was. Ik was net 37 weken en het was rustig op dat moment in het ziekenhuis dus werd ons gezegd dat als we dat wilde we meteen vanmiddag door mochten naar de verloskamers om te gaan inleiden. We hadden niks bij ons en vonden dit wel heel snel gaan ineens dus vroegen we of dat ook morgen zou mogen. Dit was ook prima, dus met de afspraak dat we de volgende ochtend om half 7 zouden bellen of er plek was namen we afscheid. Samen gingen we weer naar huis toe. Jeetje wat voelde dit gek, misschien was dit wel onze laatste avond met zijn tweetjes en zouden wij morgen gewoon papa en mama zijn….