Ik zal nooit alleen bij elkaar blijven voor de kinderen, of toch wel

In sommige gevallen is het natuurlijk alleen nog het beste besluit zijn om uit elkaar te gaan. Als het gevoel bijvoorbeeld helemaal weg is al geruime tijd, en/of er iets onherstelbaar beschadigd is in jullie relatie, en daardoor ook gelijk het wederzijds respect ver te zoeken is. Maar dat besluit neem je toch minder snel als jullie samen kinderen hebben. Want zij zullen dan ook natuurlijk op ingrijpende wijze te maken krijgen met de gevolgen van jou/jullie besluit. En natuurlijk wil je net zoals je kinderen het liefste dat jullie gewoon een gezinnetje zouden blijven vormen…. Maar dat is soms zo moeilijk om dat dan ook daadwerkelijk voor elkaar te krijgen.

Jim en ik zijn de laatste tijd ook steeds meer in een neerwaarts spiraal terecht gekomen. Waar we nu aan het proberen steeds meer uit proberen te klauteren samen, maar is natuurlijk niet zo heel gemakkelijk allemaal, als je weet wat voor pittige woordenwisselingen we de laatste tijd hebben gehad. Waar we ondanks onze afspraken dat absoluut niet te doen waar Chelsea en Jeamy bij waren.

Maar dat is helaas toch tweemaal gebeurd. En Jim is na de tweede keer een week bij zijn moeder blijven slapen zodat we allebei wat waren afgekoeld en even goed bij ons zelf na heb kunnen denken over hoe nu verder te gaan samen of toch maar niet?

Waren we het er toch beide wel over eens dat we toch nog heel wat aan onze relatie zouden gaan werken, maar allebei hadden we wel de gezamenlijke hoofdreden Chelsea en Jeamy! Onze kindertjes…. Het is op dit moment dan ook niet gelijk weer helemaal koek en ei hoor., en moeten we nog af en toe even tot 10 tellen als de ander weer iets verkeerd zegt, vind de ander. Want vooral ruzie maken waar de kinderen bij zijn, vinden we nu natuurlijk het verschrikkelijkste, maar daar kun je soms in een ruzie net zoals ieder ander op dat moment niet zoveel erg in hebben  (gelukkig is het bij ons nog maar welgeteld twee keer eerder gebeurd, we voelden ons dan ook verschrikkelijk schuldig door direct daarna).

Maar mocht het nou echt niet meer werken tussen ons, zouden we wel reëel zijn, en om de kinderen op lange termijn verder niet te schaden. Want dat ben je dan toch aan het doen om ze in een huis met alleen maar ruzies te laten opgroeien, maar dat ligt natuurlijk ook aan de leeftijd van je kind(eren) op dat moment. Bij Chelsea en Jeamy zou het waarschijnlijk nu nog op dit moment minder schade over kunnen brengen als een kindje die al 4 of 5 is lijkt me zo en Chelsea en Jeamy zijn nog vrij jong (2.5 en 7 maanden) Maar toch blijft het een stressvolle situatie en zal het emotioneel bij hun toch wel aankomen.

Want het is toch voor ieder kindje toch even schrikken als papa en mama niet meer van elkaar houden. En worden ze ook nog eens daarna uit hun veilige haventje weg getrokken. Mochten Jim en ik over een tijdje toch besluiten om er alsnog mee te stoppen samen, dan zouden we ook ons huis moeten verkopen. En de kinderen toch weer opnieuw ergens hun eigen veilige wereldje moeten creëren.

En voor de mama’s die deze blog van lezen en mischien een beetje met hetzelfde dilemma als mij zitten…. heb ik als afsluiter wel een toepasselijke tekst ergens vandaan gehaald die je je gewoon weleens af zou moeten vragen ;

“waar een kind meer baat bij heeft: twee gelukkige, gescheiden ouders of een ongelukkig en ruziënd getrouwd stel”