Ik zoek even een manier

ik ben zo hard op zoek naar wie ik zo graag zou zijn. Een sterke onafhankelijke vrouw, wat lijkt dat me fijn. Het is een beste zoektocht. Bestemming nu nog onbekend. Want hoe weet je eigenlijk ooit zeker dat dit is wie je bent? Door met therapie te starten hoeft dat zoeken niet meer alleen. Ik word op weg geholpen maar mijn god waar moet ik heen. Het verleden krijgt een plekje en vanbinnen wordt het stil. Ik leerde ooit niet meer te voelen maar dat is niet meer wat ik wil. Ik zoek nu naar een basis. Wie ben ik en hoe was ik toen? Het lijkt een eindeloze tocht. Waar begin ik en wat kan ik het best eerst doen? Ik wil zo graag weer voelen maar bij voelen hoort ook pijn. Kan ik daar wel mee omgaan? Om dat te leren accepteren, hoe zou dat zijn? Al wat ik wegstopte, in de kast daar in mijn hoofd, wordt nu opgerakeld. Door mijn therapie gelukkig verdoofd. Maar elke tegenslag of elk triest bericht, komt binnen met een klap. Ik wil het in die kast, maar die is inmiddels dicht. Ik ga nu leren voelen. Maar bij voelen hoort ook pijn en ik hoop dat ik door dat te kunnen, straks echt mezelf kan zijn.