Ik zal nooit weten hoe mooi boos je bent...

Ben je zo mooi boos
Zo volledig schaamteloos, vol overgaven boos
En toch zo mooi, mooi boos

Als je losgaat, raak ik elke keer weer sprakeloos
Want je bent zo mooi, zo mooi.. Zo mooi, boos

Veldhuis & Kemper

Gisteren op de terugweg in de auto luisterde ik muziek… soms overvalt het verdriet mij dan opeens. In dit liedje werd gezongen over ‘zo mooi boos’. Ik realiseerde mij dat van alle mensen van wie ik houd ik ook weet hoe ze boos worden behalve van mijn mooie Juliëtte. In haar korte leventje was boos niet echt een emotie die ze al kon laten zien. Wederom werd ik terug in de tijd gezet. Het verdriet sluimert altijd op de achtergrond maar is ook altijd aanwezig. Wat had ik toch graag meer van haar geweten. Het is inmiddels al weer even geleden dat ik een blog online heb gezet. Het is eigenlijk niet dat ik ondertussen niet schrijf, want dat doe ik wel maar soms heb ik de behoefte niet om het te delen of is het blog niet goed genoeg naar mijn zin. Mijn originele idee was om mijn blogs alleen aan Juliëtte te wijden maar ik merk dat ik het lastig vind om deze zwangerschap los te koppelen van Juliëtte. Voor mij zijn het meisje in mijn buik en Juliëtte onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Dit brengt ook heel veel twijfels met zich mee. Dit kleine meisje groeit hopelijk op als haar eigen individu en heel soms ben ik dan ook bang dat ik haar ga vergelijken met Juliëtte. In ieder geval is de hele zwangerschap één grote spanning en probeer ik alles te linken aan de zwangerschap van Juliëtte. Het verschil is alleen dat ik nu de hele dag gefocust ben op zwanger zijn. Juliëtte was tijdens mijn zwangerschap heel erg rustig. Achteraf voor mij een teken dat het niet goed ging, maar niemand die het had kunnen weten. Nu denk ik de kleine meid veel meer te voelen dan Juliëtte maar ja.. is dat ook echt zo? Ik heb nooit geweten dat er zoveel verschillende emoties in een mens naast elkaar kunnen leven. Ik kan van intense blijdschap overgaan naar intens verdriet… en super mooie dagen of dingen blijken ook opeens heel zwaar en moeizaam te kunnen verlopen. Vaak komt in de avonden het grote verdriet eruit. Ik probeer mij vaak groot en sterk op te stellen. Ik praat nog altijd graag over Juliëtte. Ik vertel over haar en noem haar ook altijd bij mijn kinderen. Ik heb geleerd om eerst te zeggen dat ik zwanger ben van de vierde. Dit levert al veel blikken op. Vaak volgt de vraag ‘hoe oud zijn je kinderen’. Het antwoord lukt over het algemeen ook nog wel. Mijn standaard antwoord is sinds enkele maanden ‘ik heb een meisje van 4, een meisje van 2 en een meisje dat nu ruim 1 jaar oud geweest zou zijn’. Ik merk dat mensen schrikken als ik het zeg. Vaak vragen ze door en dat is wat mij betreft prima. Ik vind het wel voornamelijk pijnlijk als mensen er dan aan voorbij gaan en alsnog zeggen dus nu verwacht je de derde. Nee, Juliëtte kan niet vervangen worden. Nog pijnlijker wordt het als mensen zeggen ‘oh, je geeft ‘het’ een naam’. Alsof ik dan moet begrijpen waar ‘het’ naar verwijst. Ik wil dan bijna schreeuwen.. Juliëtte was er, heeft geleefd, ze was af, ze was mooi, ze was prachtig en ze was van ons, maar ik probeer mij vaak bij elkaar te rapen en leg het uit. Vaak probeer ik het naar andere mensen te verzachten… Ik hoor mijzelf regelmatig zeggen ‘gelukkig heb ik twee gezonde dochters’ en ik ben ook oprecht blij dat ik ze heb maar het neemt het verdriet van Juliëtte nooit weg. De eeuwige strijd waar ik mij in begeef. Soms is het ondraaglijk. Vaak probeer ik mijzelf gerust te stellen. Ik ben altijd een vechter geweest, ik geef niet zomaar op, maar de pijn die het verlies van een kind met zich meedraagt is zwaar. Zeker aangezien ik er van overtuigd ben dat het een pijn is die nooit weggaat… Je leert er mee leven, je leert er mee omgaan, je leert hoe de maatschappij er naar kijkt… maar weg gaat ze nooit… en weet je, ik wil het ook niet.