Ik wist niet dat ik zoveel liefde in me had.

Op 02-02-2016 ben ik bevallen van ons dochtertje. Ik ben een nuchter persoon en ging de bevalling daarom ook zonder angst tegemoed. Helaas is dit enorm tegengevallen. 

24 uur later, een vacuümpomp, spoed operatie, een shock, infuus met weet ik het hoeveel medicijnen, een infuus met bloed en een opname op de IC verder kon ik ons dochtertje eindelijk, 8uur na de bevalling, bewust zien en vasthouden. Kwam het door de heftige bevalling of de vermoeidheid vroeg ik me af maar op dat moment voelde ik nog niet zoveel. Op de automatische piloot ben ik voor ons dochtertje gaan zorgen. De eerste twee nachten met behulp van het verplegend personeel gaf ik Haar de fles (ik kon en mocht nog niet uit bed komen), het voelde alsof het nooit anders geweest was maar ik voelde me nog niet de moeder van ons dochtertje. 

Eenmaal thuis kwamen de kraamtranen en durfde ik uit te spreken dat ik niet meteen het wauw gevoel had wat je altijd in de bladen lees of op tv ziet. De verloskundige gaf aan dat dit vaker zo is en dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken.

Ons dochtertje heeft een moeilijke start gehad, ze had enorm veel last van darmkrampjes en heeft verbogen reflux waardoor ze erg veel en ontroostbaar huilde. Eer we hier allemaal achter waren en wisten wat we konden doen om het haar gemakkelijker te maken maar ook om het huilen te laten stoppen waren we weken verder. 

Nu is ons dochtertje 7 weken oud, hebben wij ons ritme gevonden en weten we hoe we haar verborgen reflux moeten behandelen. Ik kan me er nu niets meer bij voorstellen dat ik 'niks' voelde na mijn bevalling. Wat een intens geluk en wat een hoop liefde kan je voelen voor zo'n klein mensje. 

Soms voel ik me nog schuldig dat ik me zo voelde vlak na de bevalling, gelukkig heb ik een lieve man waar ik alles mee kan bespreken en mijn moeder is een enorm grote steun. Vanaf nu ga ik alleen maar genieten!!!