4 jaar geleden
Ik wist niet dat een miskraam zoveel impact kon hebben
Wist je dat 1 op de 3 à 4 vrouwen te maken krijgen met een miskraam? Ik was daar één van. Omdat ik merk dat het voor velen toch een vrij gevoelig onderwerp is heb ik na lang wikken en wegen besloten om ons verhaal te delen.
Het was Maart 2017, ik had voor de derde keer een positieve test in handen! Dit zou ons laatste kindje worden, dit kindje zou ons gezin compleet maken. We waren al druk bezig om te bedenken hoe we de kamers zouden gaan verdelen.
Op 4 mei gingen we voor de eerste echo naar het verloskundig centrum. De echoscopiste was aan het kijken en ik vond dat ze iets te lang stil bleef en er bekroop me een akelig gevoel. Toen kwam het hoge woord eruit “ik moet jullie teleurstellen maar er is geen kloppend hartje” In mijn hoofd herhaalden de woorden zich, er was geen kloppend hartje.... mijn ogen vulden zich met tranen en zowel Peter als ik waren stil. Dit kwam hard aan! Mijn moeder had vele miskramen gehad dus ik had mezelf al wel vaak gezegd dat het ons ook zomaar zou kunnen overkomen maar toch is het niet iets waar je je op voor kan bereiden. We zouden nu 8 weken zwanger zijn maar op de echo was te zien dat het niet verder dan 6 weken was. Het zat daar dus al twee weken zonder dat mijn lichaam het zelf opruimde. Pfff wat kan een mens zich dan ellendig voelen. Het voelde alsof mijn wereld als een kaartenhuis in elkaar viel. Ik was boos, boos op mijn lichaam, boos op alles...
Na de nodige tranen stond ik al snel in een andere modus. Wat er in mijn lijf zat was niet goed, ik wilde er zo snel mogelijk vanaf en weer verder. Dezelfde middag konden we nog bij de gynaecoloog terecht, dit was op donderdag, de maandag erop konden we ons melden voor een curettage. Eind van de ochtend melden we ons bij de receptie, begin van de middag werd ik geholpen en eind van de middag zat ik weer thuis op de bank. Fluitje van een cent... dacht ik...
En dan, dan is het uit je lijf en denk je dat je wel weer verder kunt met je normale leventje. Nou echt niet, nu begon het pas... Ik was moe, mijn lijf deed niet wat ik wilde en alles was teveel. Ik dacht steeds maar dat mijn lichaam het zwaar had maar het was vooral wat er zich in mijn hoofd afspeelde waardoor mijn lichaam het zwaar had. Overal zag ik zwangere vrouwen en dat, dat wilde ik ook! Ookal hadden we al twee prachtige kids, we wilden zo graag een derde dus die drang en dat verlangen dat was er toch.
Ondanks dat er nooit een kloppend hartje was, zat dit kindje al wel in ons hart. Vanaf die eerste test waren we er al mee bezig. Ik had nooit verwacht dat ik mentaal zoveel moeite zou hebben om dit een plekje te geven. Het heeft mij enorm geholpen om het gewoon bespreekbaar te maken. De steun die wij van anderen kregen was echt hartverwarmend.
Pas toen ik opnieuw zwanger was kon ik het een plekje geven. Toen daar ineens twee kloppende hartjes waren voelde het alsof dit een cadeautje was omdat het hiervoor mis ging.
Wanneer ik anderen vertel dat wij voor de komst van Ties & Stef een miskraam hebben gehad komen ineens de verhalen. Veel van hen vertellen dan ook ineens hun eigen verhaal, ik vind het ontzettend mooi dat anderen daardoor ook hun eigen verhaal durfen te vertellen.
De dag dat we hoorden dat het mis was zullen we nooit vergeten. Dodenherdenking, hoe toepasselijk... ook afgelopen 4 mei ging deze dag weer even in mijn gedachten voorbij. Inmiddels twee jaar geleden en toch beleefde ik alles die dag weer even opnieuw...