7 jaar geleden
ik wil nu mijn pijnstillers!!!!!
De pijn wordt mij te veel.. en ik denk maar aan 1 iets. Pillen! Ik moet sterk zijn maar ik weet even niet meer hoe.
Ik heb pijn. Nu op dit moment.
De tranen lopen langs mijn wangen en ik snotter behoorlijk. Toen ik net half aan mijn keukenkastjes hing te huilen heerlijk oncharmant de snottebellen over mijn lippen hingen bedacht ik mij dat ik moest gaan bloggen. Want ik voelde paniek. Pijn moet ik bestrijden met tramadol! Althans dat dacht ik maar ik weet dat het niet zo is. Ik besef dat ik afleiding nodig heb en besluit om met een grote zakdoek en kop thee te gaan schrijven. Dit is toch nog wel mijn moeilijkste moment tot nu toe. Ik voel verdriet en wanhoop. Door de pijn maar ook het verslaafd zijn.
Een vriend van ons ligt in het ziekenhuis. Hij is ook verslaafd maar dan aan alcohol. Al zeker 20 jaar en hij heeft gisteren te horen gekregen dat hij permanente hersenbeschadiging heeft. Hij zal de komende maanden moeten revalideren want hij kan niet eens zelf meer zijn armen optillen. Hij heeft een jong samen gesteld gezin en samen hebben zij 5 kinderen. Hun jongste zal zijn vader nooit kennen zoals wij dat hebben gedaan..Want hij wordt nooit meer die ijdele grappenmakende rokkenjager.
In dat bed lag een ander persoon. Ik realiseer mij dat huilen alleen maar zorgt voor dikke ogen en hoofdpijn. En dat ik beter kan stoppen met huilen. Hij heeft ook altijd een keuze gehad maar koos voor het drinken en nu is het te laat. De boosheid was te zien in zijn ogen (vertelde Dennis mij want ik was bij het artsen gesprek weg gegaan). Alles om hem heen ging even langs hem heen. Zijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn.
Ik heb die keuze nog wel! En daar moet ik dankbaar voor zijn. Een nieuwe les geleerd: wees dankbaar voor wat je hebt, want andere hebben dat misschien niet meer en voor hun is het te laat! En ondertussen is mijn gedachten aan medicatie verwatert en weet ik dat ik het zonder ook goed kan.
Anoniem
Heel erg dapper jouw blog! Jullie vriend...je hebt het over keuze. Ja die hebben we allemaal. Maar als verslaafde is het toch een keihard gevecht. Elk moment van de dag, elke dag weer. En alleen daarom al heb ik diep respect. Want verslaving vraag je niet om. Dat krijg je van moeder natuur. Heel veel sterkte voor jou, maar ook voor jullie vriend. Misschien ook proberen vast te leggen zoals jullie hem kennen...voor jullie maar ook zijn jongste kind.
Anoniem
Ik wil je graag laten weten dat ik trots op je ben, ook al ken ik je niet. Uit je blog komt bij mij duidelijk naar voren wat een krachtig persoon je bent en ik wens je dan ook alle kracht toe bij dit enorme proces. En met de hulp en liefde van je gezin kom je er!
Anoniem
Goed van je dat je bent gaan schrijven in het van je af te zetten!! Ondanks dat ik je persoonlijk niet ken wil ik je vertellen dat ik trots op je ben door de keuze die je hebt gemaakt! Waar een wil is, is een weg. Jij kan dit!!!!!!
Annemiek2
Wat goed dat je dit blog geschreven hebt, wat goed dat je tegen je verslaving vecht op deze manier. Jij hebt het ingezien dat je moet veranderen en jij bent die uitdaging en dat gevecht gestart. Je hebt vandaag een goed alternatief gevonden om je gevoel kwijt te kunnen. Die heb je binnen. Knap gedaan.