3 jaar geleden
Ik was geen dreumes mama.
Alle fases hebben zijn charme. Maar ik was echt geen pre-dreumes mama. Ik vond die tijd niet leuk. Ik vertel het je hier hoe dit zit!
De babytijd vond ik heerlijk. En eigenlijk is dat ook de tropentijd. (Als alles goed gaat tenminste.) Dat oneindig knuffelen, de vele slaapjes en het prille geluk. En daarbij, liggen ze nog lekker stil met verschonen. Maar dan worden ze (bijna)dreumes. En met terugwerkende kracht kan ik zeggen dat dit niet mijn fase was…
In die tijd kon ik June heel slecht weg leggen. Zij was geen kind die in de box wilde. En dat was achteraf misschien ook mijn fout. Want ik heb haar in de beginfase heel veel gedragen. Of misschien was het gewoon geen kind voor in de box. Maar goed, in de box ging niet. Op een kleed was goed voor heel even.
Daarbij was June die tijd een beetje gefrustreerd. June sloeg het kruipen en tijgeren over. Ze stond al heel vroeg en liep eigenlijk ook heel vlot. Maar die tijd daarvoor was voor haar frustrerend. Want ze wilde heel graag vooruit maar dat ging nog niet. Ook wilde ze zelf eten, maar lukte ook nog niet helemaal goed. Ik schreef daar trouwens een artikel over, deze kun je vinden tussen mijn andere blogs.
Al met al, het was niet mijn tijd. Tot ze ging lopen. En echt, voor June en voor mij ging er een wereld open. Je hebt je handen nog steeds vol. Misschien nog wel weer als daarvoor. Maar dat voelde heel anders. June was niet meer gefrustreerd en ontdekte zoveel…
Ik merk nu, nu ze tweeënhalf is, dat ik het echt helemaal top vindt. Dat geklets en die taalontwikkeling. Dit is (tot nu toe) echt de leukste fase. Ondertussen ken ik mijn kind zo goed dat het allemaal makkelijker af gaat. In de eerste fase moet je toch je weg vinden als gezin. Je kind leren kennen. Nu weet ik precies wat er gaat komen, hoe ze reageert, wat haar angsten zijn. Wanneer ze overprikkeld is of moe is. En dat is zoveel makkelijker.
Ik vind het zo leuk die peuter gesprekjes. Woorden waarvan ik denk “hoe kom je erbij?” Hoe ze de clown uithangt en hoe ze haar charmes gebruikt om iets voor elkaar te krijgen. Of als een stervende zwaan ten gronde gaat om een pleister te krijgen. (Terwijl er niets aan de hand is.) Maar ook de liefde die ik nu terugkrijg. De armpjes om mij heen als ze mij gemist heeft. En ze speelt zelf! En dat vind ik heel fijn. Ik kan gewoon opruimen terwijl zij aan het kleien is. En dat is zo fijn.
En misschien vind ik de kleuterfase straks wel het einde. Wie weet. Het betekent niet dat ik nu tegen een dreumes fase op zie bij een eventueel broertje of zusjes voor June. Want ieder kind is anders. En ik ben er ook van overtuigd dat je als moeder groeit. Maar daar schrijf ik later nog een blog over.
Welke fase vonden jullie het leukst en welke het minst?!
Bedankt het voor het lezen!
Liefs,