Snap
  • Mama

Ik voel mij niet zo happy! (36)

Yvar doet het super! Helaas voel ik mij daarintegen niet meer zo happy! Ik denk vaak aan de heftige bevalling en de week erna....

De weken volgen en Yvar doet het zo goed! Hij huilt bijna nooit en het is z’n tevreden mannetje. Ik ben nog steeds bezig met kolven. 4 keer per dag en dat 12 weken lang dubbel bezig met de voedingen. Het liefste zou ik doorgaan met de borstvoeding maar aangezien ik ook weer aan het werk ga besluit ik toch om af te gaan bouwen. Doordat ik een flink voorraadje heb in de diepvries kan ik rustig overgaan op flesvoeding. Om de 2 dagen komt er een schepje flesvoeding bij. Ook hier slaat Yvar zich goed doorheen. Geen krampjes te bekennen.

Yvar is z’n vrolijke baby, zoals hierboven beschreven huilt hij bijna nooit, hij doet het zoooo ontzettend goed. Ik daarin tegen voel mij niet zo happy. De blauwe wolk verdwijnt na een aantal weken langzaam. Ik ben wat meer prikkelbaar en emotioneel. Ik denk vaak terug aan de bevalling en de kraamweek. De bevalling omdat het zo heftig was en de kraamweek die ik eigenlijk niet heb gehad. Het begint aan mij te knagen. Normaal gesproken ben ik een echte prater maar nu praat ik er niet echt over omdat ik er mensen niet mee lastig wil vallen. Ik heb het wel eens tegen iemand gezegd dat ik er nog moeite mee heb maar dan reageren ze dat ik het gewoon naast mij neer moet leggen en kijk eens wat je ervoor terug hebt gekregen. Natuurlijk weet ik zelf ook dat ik er iets prachtigs voor heb terug gekregen maar toch zit het allemaal niet lekker.

20 april 2015 ga ik weer aan het werk. Gelukkig hebben we de opvang van Yvar kunnen regelen in onze familiekring. Geen kinderdagverblijf maar gewoon lekker bij papa, mama en de opa’s en oma’s. Wij zijn ontzettend dankbaar dat wij dat zo geregeld hebben. Scheelt financieel ook weer best wel wat.

In begin moet ik natuurlijk ontzettend wennen aan de nieuwe situatie maar naar een aantal weken ben ik aan het werk weer gewend. Ik vind het fijn om weer bezig te zijn en wij hebben een ontzettend leuk team op mijn werk.

Na een tijdje worden mijn autoritjes naar mijn werk wat minder. Als ik alleen in de auto zit begint die molen weer te malen met de vraag…… waarom is het allemaal zo gelopen de bevalling en de kraamweek?! Wat heb ik verkeerd gedaan?! Ik trappeer mijzelf erop dat ik toch regelmatig een traantje hierdoor moet laten. Als ik dan op het werk kom dan zakt het weer wat weg. En op de terugweg gebeurt hetzelfde. Bij thuiskomst laat ik het niet echt merken dat ik er zo mee zit. Ik wil Paul er niet mee lastig vallen. Ik kan er natuurlijk wel met hem erover praten maar door zijn autisme is het voor hem ook moeilijk en ik wil hem niet onnodig ongerust maken.

In de weken die volgen begin ik mij steeds slechter te voelen. Vooral op de momenten dat ik alleen ben of dat ik alleen met Yvar ben. Er zijn middagen dat ik met Yvar op mijn schoot zit en het enige wat ik doe is huilen. Ik hou Yvar stevig tegen mij aan en fluister sorry in zijn oortje. Dit heb ik niet 1 keer gedaan maar wel 100 keer!

De vraag waarom blijft maar door mijn gedachte spoken en voel mijzelf ontzettend schuldig. En de keren dat ik zit te huilen word alleen maar meer. Waarom ik zo gefaald had tijdens de bevalling?! Waarom het niet ging! Waarom Yvar het zo moeilijk kreeg….. omdat ik het niet kon! Omdat het niet ging…... omdat mijn lichaam weigerde om Yvar op de wereld te zetten! Ik heb er toch alles aan gedaan?!?! Van 13 uur weeën naar volledige ontsluiting! 45 minuten persen! 4 x een mislukte vacuüm en dan alsnog een KEIZERSNEDE! Dat ik 2 uur moest wachten na de bevalling dat ik Yvar voor het eerst zag! Waarom kon mijn lichaam het niet! Ik voel mij echt een slechte moeder! Doordat ik het niet kon ging het zo slecht met Yvar. Hierdoor moest hij 4 dagen in de couveuse en had hij verhoogde infectiewaardes waardoor hij infuus kreeg en dus 8 dagen moest blijven. Wij daardoor nog maar 2,5 dag kraamhulp kregen! Ik had het mij allemaal zo anders voorgesteld. Iedereen zei tegen mij, zodra de kleine er is ben je alles vergeten. En de kraamweek is het aller mooiste wat er is! Helaas liep alles anders en er zijn zelfs momenten geweest dat ik niet meer verder wou zo. Dat ik echt niet meer wist hoe ik verder moest. Dat ik niet verder wou met dit leven!

Toen dat moment kwam wist ik eigenlijk dat ik er iets mee moest gaan doen, dat het zo niet meer verder kan en ik belde mijn moeder en alles kwam eruit! Ze adviseerde dat ik met de psycholoog contact op zou nemen die ook 2 x bij mij is geweest in het ziekenhuis na de bevalling. Ergens heb ik nog haar nummer liggen volgens mij. Na even zoeken heb ik het gevonden en ik bel maar meteen voor een afspraak. De week erop maandag mag ik al komen. Op dat moment voel ik mij nog slechter omdat ik het zelf niet kan verwerken maar ik hier blijkbaar ook hulp voor nodig heb!

7 jaar geleden

Wat een schuldgevoelens voor dingen waar je echt helemaal niks aan kon doen! Ik snap het wel, maar het is zo jammer dat je je zo hebt moeten voelen! Ik hoop dat je de juiste hulp hebt gekregen en inmiddels ook in ziet dat het echt jouw schuld niet was. Jij hebt er niet voor gekozen dat het zo ging, dus kan je jezelf ook niks kwalijk nemen. Dikke knufel!

7 jaar geleden

Goed dat je hulp hebt gezocht. Mijn dochter is 3,5 en ik heb pas een paar maand geleden haar bevallig en kraamtijd behoorlijk af kunnen sluiten.Ik heb er 3 jaar mee gelopen omdat ik geen hulp heb gezocht. Maar nog steeds kan ik niet zeggen dat ik ben genezen. Ik ben er nog steeds niet helemaal. Hulp zoeken is echt het beste wat je kan doen voor jezelf en je gezin.

7 jaar geleden

Wij mama's zijn veel te streng voor onszelf! Ik heb twee handbindertjes die slecht slapen (overdag én 's nachts) en een man die vaak aan het werk op mijn vrije dagen, waardoor ik me geregeld een alleenstaande moeder voel. Het huishouden loopt hier niet op rolletjes en door het slaaptekort heb ik soms een kort lontje. Ik voel me vaak schuldig dat ik geen betere moeder en huisvrouw ben. Ik weet wel dat dit onzin is, maar het voelt niet zo. Ik hoop dat je de kracht vindt/gevonden hebt om de donkere wolken te verdrijven! Je hoeft jezelf helemaal niets te verwijten. Een bevalling valt zich niet te plannen. Je hebt niet gefaald!

7 jaar geleden

Lieve Ilona, Wat goed van je dat je hierover bent gaan schrijven. Dit is namelijk ook een heel goed hulp middel. Ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen. Er is niets zo heftig dan een bevalling en de kraamweek. Natuurlijk zijn er zat mensen bij wie dit allemaal vlekkeloos verloopt maar er zijn ook genoeg mensen voor wie deze weken de ergste zijn uit hun leven. Helaas praat niemand hier over en hoor je alleen maar verhalen over een mooie wolk waar je op hoort te zitten. Ik vond de bevalling en kraamweek een hel, een traumatische ervaring. Ook bij mij ging niets zoals ik in gedachten had. Probeer hierover te praten ook al denk je dat mensen het niet willen horen. Ik heb tegen sommige mensen mijn verhaal wel 5x verteld. Nu 9 maanden na de geboorte van mijn zoontje durf ik voorzichtig te zeggen dat ik weer een beetje de oude ben. Ik wil je veel sterkte wensen en ga vooral door met schrijven. Dikke knuffel Leonie