Ik voel me schuldig als ik klaag

Natuurlijk moet je alles relatief bekijken, maar als ik thuis tegen Guido begin te zeuren over mijn bekkenpijn, cravings die ik niet mag of iets anders dan kan ik me daarna enorm schuldig voelen. Ook al heb ik het niet hardop uitgesproken maar heb ik het alleen al gedacht.

Ik moet zeggen, lichamelijk heb ik echt weinig te klagen. Mijn bekken kunnen enorm zeuren als ik te veel doe en voel me dan net een oud omaatje. Daar kan ik dan enorm van balen, maar aan de andere kant vind ik dat ik niet mag klagen.

Met Faith* ging het lichamelijk ook super goed, pas ná de bevalling kreeg ik echt meer last van kwaaltjes en ook mijn bekken. Ik mocht toen klagen omdat ik net mijn kind was verloren en alles, oftewel mijn levenswijze en lichaam had opgeofferd voor een slechte afloop. Als ik dan andere moeders (online) zag klagen over hun kwaaltjes (en dan heb ik het niet over extreme kwaaltjes) kon ik daar enorm gefrustreerd van raken. Mijn gevoelens konden soms enorm boos worden, het schreeuwde in mij af en toe: “waarom zou je klagen? Je kind leeft nog, je hebt een gezond kind, wees eens dankbaar, ondankbaar kreng!”

Zoals ik al in het begin zei, moet je alles relatief bekijken. Mijn hoofd kon dan – gelukkig vaak – relativeren dat die moeders gelukkig(!) mijn pijn niet hadden, dat ze het vast echt zwaar hadden en ze echt niet met mij zouden willen ruilen. Plus grote kans als ze dit zouden meemaken zouden ze ook niet zo snel meer klagen.

Nu ben ik weer zwanger en ben ik in gedachte of tegen Guido ook zo’n moeder. Er was zelfs een keer dat ik er echt verdrietig van werd dat ik tegen Guido had geklaagd. Ik ben nu namelijk gezond zwanger, de kleine doet het goed en ik heb er álles voor over zodat wij in maart een kleine gezond en wel mogen ontvangen. Misschien klaag ik minder snel dan een “normale” moeder, want ik weet ook hoe het kan aflopen. De bekkenpijn hou ik rekening mee, ik ben niet meer zo “stoer” om lekker door te lopen maar ga voortaan op tijd zitten. Alles voor het comfort van de kleine en mezelf.

Ondanks mijn “klaag-momenten” kan ik ook relativeren dat ook ik af en toe mijn momenten mag hebben. Dat neemt niet weg dat ik het met alle liefde doe want ik heb er echt alles voor over om met een gezond kleintje te eindigen.

Toch wil ik een oproep doen aan moeders om niet te snel hardop te klagen, ik doe het namelijk ook eerst 10.000 keer in mezelf voor ik het half laat doorschermen. Door hardop te klagen kan je andere moeders die er een moord voor zouden doen, toch kwetsen, dat is niet je bedoeling.

Maar ook alles relatief zien he, dus sterrenouders, snap dat als andere klagen het waarschijnlijk ook niet zomaar is. Plus die ouders zouden echt niet met je van plek willen ruilen. 

Wil je meer weten over mijn leven als sterrenmoeder?

Bekijk dan mijn website, instagram, vlog en/of podcast.

Wil je steun van lotgenoten? Ga dan naar de besloten facebookgroep Dagboek van een Sterrenmama