Ik moet weg bij mijn kinderen!

Daar zat ik dan bij het bureau-overleg op mijn werk, klaar om te vertellen dat ik voor de tweede keer zwanger was. Ik was 3 maanden zwanger en kon het eindelijk vertellen! Maar mijn feestje werd bedorven door de directeur die ons de mededeling deed dat iedereen zou worden ontslagen. De crisis, je kent het wel. BAM, dat kwam hard aan. Met tranen in mijn ogen vertelde ik daarna het blijde nieuws, maar echt leuk was het niet. Twee maanden later zat ik thuis met mijn zoon van die net 1 was geworden en ik 5 maanden zwanger met zware bekkenklachten. Ik kon vrij weinig en had veel pijn. Soms kon ik gewoon geen stap verzetten, zo frustrerend!

Ik wilde graag weer aan het werk, maar het solliciteren ging niet lekker met die dikke buik. Ik moest me erbij neerleggen dat ik toch minimaal drie kwart jaar thuis zou zitten tot na mijn bevallingsverlof. Op zich zou je zeggen: "Lekker toch? Genieten van je kind en je zwangerschap!" Maar door de pijn en door de enorme driftbuien van onze zoon was het niet echt genieten. Ik had het er zwaar mee en begon steeds minder lekker in mijn vel te zitten. Gelukkig kwam in november onze dochter ter wereld en zou de pijn eindelijk weg gaan en kon ik weer doen wat ik wilde. Dacht ik. Maar nee, de bekkenklachten bleven en na 8 dagen kreeg ik een enorme bloeding doordat er een stukje placenta achter was gebleven. Mijn HB was teruggelopen tot 3,4 (dat is heel erg laag) en ik was daardoor super zwak geworden. Met staalpillen moest ik er na een paar weken weer bovenop komen. Helaas kwam een week later de volgende tegenslag. Onze zoon kreeg hete thee over zijn gezicht, hals en romp! Alle emoties kwamen er uit, veel erger kon het in onze ogen niet worden. Nu weet ik wel dat het allemaal veel erger kan, maar op dat moment hebben wij dat echt zo ervaren. Van een roze wolk was echt geen sprake. Onze dochter had ook nog een last van reflux en was enorm gevoelig voor prikkels, waardoor ze veel huilde, weinig sliep en het ons behoorlijk lastig maakte.

Maar goed, uiteindelijk kwam het einde van mijn verlof in zicht en zou het wel weer de goede kant op gaan. Maar nee, de banen lagen niet voor het oprapen en als er een vacature was in mijn vakgebied, dan was je een van de velen en werd je geen eens uitgenodigd voor een gesprek. Zo demotiverend! Ik werd helemaal gek thuis. Het moederschap is geweldig, maar ik ben niet in de wieg gelegd voor fulltime moeder. Mijn wereldje werd zo klein en met de kids zo dicht op elkaar was het nog steeds heel erg pittig. Een ritme kregen we er gewoon niet in. Na meer dan een jaar thuis te hebben gezeten, zat ik er helemaal doorheen en wilde ik hulp inschakelen. Maar eigenlijk wist ik wel wat de oplossing was: ik moest gewoon weg bij mijn kinderen! Nee, natuurlijk niet permanent, maar ik had wel tijd voor mezelf nodig. En dan niet even een uurtje de stad in voor luiers en boodschappen, maar mijn hersenen aan het werk zetten en contact hebben met volwassenen. Werken dus. En dat had ik niet zelf in de hand. Ik werd er gewoon depressief van, terwijl je een jaar lang met je lieve kinderen thuis mag zijn. Hoe tegenstrijdig voelt dat!

Gelukkig kwam er na een jaar en 3 maanden eindelijk een einde aan de situatie. Ik vond een baan! Nu kom ik vol energie thuis van mijn werk en kan ik gewoon weer genieten van mijn kinderen en vriend. Zo heb ik me lang niet meer gevoeld! Ik ben mezelf weer en kijk vol vertrouwen naar de toekomst. De moraal van het verhaal: soms is het gewoon goed om even afstand te nemen van datgene wat je het meest dierbaar is!