Ik mis haar zo

Een paar dagen geleden zat ik naar 'all you need is love'  te kijken en genoot van al die gelukkige mensen die verenigd werden met hun geliefden.  Het meest indruk maakte op mij de moeder die haar dochter en kleinkinderen al een paar jaar niet meer gezien had omdat de dochter met haar gezin naar Australië geëmigreerd was.  Toen ze eindelijk na een lange reis verenigd waren en elkaar huilend in de armen vielen, rolden bij mij ook de tranen over de wangen. 

Wat voelde ik op dat moment het gemis van mijn eigen lieve moeder!  En wat voelde ik me jaloers op die moeder en dochter!   Wat zou ik graag mijn moeder nog een keer willen omhelzen en vertellen hoeveel ik haar mis.  Er is zoveel wat ik nog met haar zou willen delen, wat ik haar zou willen vertellen, maar helaas zal ik dat nooit meer kunnen.  Want drie jaar geleden is mams na een lange en moedige strijd tegen kanker op 59 jarige leeftijd overleden.  

Het voelt zo oneerlijk dat ze haar kleinkinderen, waar ze stapelgek op was, nooit zal kunnen zien opgroeien.   Nooit meer zal ik haar kunnen omhelzen en vertellen hoe blij ik ben dat zij mijn moeder was.  Hoeveel ik van haar geleerd heb en hoezeer ik haar raad en luisterend oor af en toe nodig heb.  Nooit meer de telefoon pakken en uren met elkaar kletsen over van alles en niets.  Nooit meer haar lieve lach mogen zien...

Natuurlijk zijn er ook wel dagen dat het verdriet een beetje naar de achtergrond verdwijnt door beslommeringen in het gezin, maar toch blijft het gemis altijd aanwezig.  En als ik dan zo'n programma zie dan besef ik opnieuw dat het niet uitmaakt hoe jong of oud je bent, maar je moeder blijft altijd je moeder en kan eigenlijk nooit gemist worden...