Ik kreeg een relatie met mijn “baas”.

Ik was net 23 en begon vol goede moed aan mijn eerste kantoorbaan.De jaren hiervoor ben ik tot 3 keer toe van studie geswitcht na het behalen van mijn HAVO diploma. Ik wist gewoon niet wat ik precies wilde en was vooral zoekende. Ik had tijdens mijn studie een bijbaantje. Ik werkte bij een bekende kledingzaak in Den Haag. Daarna ben ik fulltime aan de slag gegaan, maar dichter bij huis. Ik werd aangenomen bij een leuke hippe winkelketen. Het was hard werken, lange dagen en dag in dag uit een drukte vanjewelste. Ik had leuke collega's, en dankzij mijn forse personeelskorting elke maand een nieuwe garderobe. Ik werkte er met veel plezier. In de weekenden ging ik vaak met mijn collega's/ vriendinnen een drankje en dansje doen in de stad. Op een gegeven moment wilde ik meer. Na 2 jaar besloot ik een andere weg in te slaan. Uiteindelijk bleek dit het pad te zijn dat mij naar mijn toekomstige man leidde.

Mijn moeder wees mij op een advertentie in het plaatselijke krantje. Daarin werd gevraagd om een administratief medewerker bij een groot bedrijf. Mijn moeder kende het merk en de eigenaar. Ze is journalist en had hem al een aantal keren geïnterviewd. Mijn sollicitatiebrief kwam blijkbaar goed over. Na de uitnodiging voor een kennismakingsgesprek, volgde een tweede gesprek en zodoende werd ik aangenomen. Ik had nog nooit op kantoor gewerkt. Dus ik had geen idee hoe ik mij moest kleden.Nog voordat mijn eerste werkdag begon, was ik uitgenodigd voor het jaarlijkse uitje. We gingen naar een kookworkshop in Den Haag. Spannend. Ik kende niemand en stapte in de auto bij mijn werkgever en 2 collega's. Het was ontzettend gezellig. Zowel in de auto als op de workshop zelf.Ik werd gelijk in de groep opgenomen. Ik herinner mij nog dat ik in de auto naast R zat, de manager van de beneden vloer en dus ook ( zo bleek later) mijn leidinggevende. Hij was degene die alles in goede banen leidde op kantoor. Problemen met computers of dergelijke. Hij maakte de planning en managede de afdeling. Als afdelingshoofd was hij dus mijn aanspreekpunt.

Gekleed in zwarte kokerrok, witte zijde blouse, opgestoken haar en zwarte pumps ging ik vol goede moed mijn eerste werkdag tegemoet. Ik ging zelfverzekerd de deur uit. Bij aankomst op kantoor, zag ik direct dat ik een tikje overdressed was en uit de toon viel. Een aantal collega's liepen zelfs op UGGS en alle vrouwen hadden of een spijkerbroek aan of een andere casual outfit. De dag erna ging ik passender gekleed.

R was degene die mij zou begeleiden en mij wegwijs zou maken met de verschillende systemen en de werkwijze binnen het bedrijf. Ik kon het goed met hem vinden. Hij was 10 jaar ouder en had sowieso meer werkervaring dan ik. We praatte en lachte met elkaar. Ik had de zomer op Kreta gewerkt met mijn zusje. Ik vertelde hem alle verhalen. Van leuke feesten en lange dagen, de manier van kaartjes verkopen en de jongens die ik ontmoet had. Later hoorde ik van hem dat hij het soms ook lastig vond alles aan te horen omdat hij mij toen al leuk vond. Gelijk al vanaf het moment dat hij mij zag. Ik zag hem eerst gewoon als collega en later ook als een vriend. Gaandeweg begonnen we elkaar steeds meer berichten te sturen buiten werktijd om.

Hij vroeg naar mijn plannen voor het weekend en ik naar de zijne. We sms'te steeds meer en ik merkte dat ik ook steeds meer over hem sprak naar andere toe. Ik herinner mij het gesprek dat ik met mijn moeder had als de dag van gisteren. Het gesprek waardoor ik besloot om een stap verder te gaan.Toen ik weer eens over “die collega” van mij begon zei ze uit het niets ineens: “waarom spreek je niet gewoon met hem af”? Ja, ik vind dat nogal wat. Afspreken met mijn manager buiten werktijd om... Wat als het uitloopt op een fiasco of wat als we er beide anders in staan? Ik moet hem wel elke dag onder ogen komen op werk. Ik durfde het simpelweg gewoon niet, maar ik wist dat ik het diep van binnen wel meer wilde..

Hij had al een aantal keren gevraagd of we samen wat zouden gaan drinken. Ik vertelde hem over de fameuze cocktails die ik dronk terwijl ik op Starbeach werkte. Hij wilde deze weleens proeven. We besloten af te spreken. Bij mij thuis en ik zou cocktails maken. 24 oktober 2008 zou onze date zijn.

Ik was ontzettende zenuwachtig. Toen stond hij voor mijn deur met 1 rode roos. Mijn hart smolt. Ik pakte de fles wodka, blikjes red bull, 7-up en limoen en maakte voor ons een cocktail klaar. Na deze ene volgende er een tweede en een derde en daarna ook een vierde cocktail. We lachte en kletste heel wat af en gingen steeds dichter bij elkaar zitten. Hij boog zich naar mij toe, maar ik hield hem tegen. Ik twijfelde of we hier wel verstandig aan zouden doen. Is dit iets eenmaligs of niet en hoe moet ik wel niet overkomen? Aangeschoten op mijn chesterfield in mijn appartement met mijn manager. Ik stond op om nog een glas in te schenken. We zeiden niks. We keken elkaar aan en lieten het gewoon gebeuren. We zoenden elkaar en die ene zoen werd meer. We belanden samen in de slaapkamer. Het voelde goed, vertrouwd en spannend. De volgende ochtend werkte ik hem een beetje de deur uit. Ik voelde me toch wat ongemakkelijk en ik had met mijn moeder afgesproken te gaan sporten. Die zou elk moment voor de deur staan. Ik gaf hem een kus en zwaaide gedag. Douchte me snel, pakte mijn sportspullen en smeerde een boterham voor onderweg. De bel ging en ik liep naar beneden.

De maandag na ons avontuur was ik gespannen. Ik zou R op werk weer onder ogen moeten komen. Hoe zou ik mij moeten gedragen en hoe zou hij tegen mij doen? Kan ik nog wel normaal doen? En valt het onze collega's niet op dat wij heel wat meer met elkaar deelden dan een kantoorruimte? R deed heel koel, alsof er niks was gebeurt en dat bracht mij in verwarring. We draaiden om elkaar heen en probeerde zo min mogelijk blikken te wisselen. We wilden niet dat andere het wisten van ons. Maar wat was “Ons” ? Een eenmalige avondje plezier samen of was het meer dan dat? Weken van gedraai om elkaar heen gingen voorbij. We zagen elkaar weinig buiten werk om, maar als we elkaar zagen, was het heerlijk.

Het was voor ons allebei verwarrend. Ik wilde duidelijkheid. Op een avond bij mij thuis na een heerlijk zelfgemaakt etentje besloot ik het gewoon te vragen. “Hoe zit het met ons? Zijn wij een stel, zijn wij exclusief, zijn wij een WIJ”? Vroeg ik terwijl ik mijn hart in mijn keel voelde kloppen. Hij keek op en lachte. Vervolgens zei hij “Ja, wat mij betreft zijn wij samen. Jij en ik. Een stel”. Ik lachte, sloeg mijn armen om hem heen en kuste hem.

De dag erna hebben we op werk verteld dat wij samen zijn. Iedereen reageerde erg enthousiast. Mijn angst bleek (gelukkig) ongegrond te zijn. We konden eindelijk echt samen zijn en het voelde heerlijk! Inmiddels zijn we ruim 7 jaar verder. Getrouwd en 2 dochters rijker en nog steeds iedere dag gelukkig met elkaar!