Snap
  • Mama
  • lezen
  • paniek
  • Ziektewet
  • Postpartumdepressie
  • Postnataledepressie

Ik kan niet begrijpend lezen

As we speak 4.0

Het ging zo goed! Eindelijk kon ik zeggen dat ik licht aan het einde van de tunnel zag. Na 16 maanden had ik eindelijk de moed gevonden om naar een kapper te gaan. En hoewel dat dan het enigste is wat ik op een dag kan ondernemen, ik had het maar mooi wel gedaan! Zo gingen ook echt de afgelopen paar weken. Positief over therapie, positief over mijn energie, positief over de sociale contacten. Alles ging ietsjes beter. Tot vandaag. Een aantal dagen geleden had ik een gesprek met de Arbo-arts. Dit omdat ik nog volledig in de ziektewet zit. Mijn Arbo-arts is een hele fijne vrouw die echt bekend is met een postpartum depressie. Zij weet vaak beter hoe mijn hoofd werkt dan dat ik dat doe. De jaar evaluatie vond ik spannend, maar zij stelde mij gerust en zei dat ik op de goede weg was, maar nu nog niet inzetbaar ben. En daar ben ik het helemaal mee eens. Dit was per post bevestigd dus voor mij was dat hoofdstuk even klaar.

Tot dat ik vandaag plotseling een mail kreeg. Van de Arbo-arts een interventieadvies. Ik opende de mail, en bijlage met een hoop tekst. Voordat ik verder ga met mijn verhaal, moet je weten dat ik sinds de bevalling geen informatieve teksten kan lezen. Ik kan een paar woorden uit een zin herkennen, maar ik kan er geen zin van maken. Hierdoor begrijp ik teksten gewoonweg niet. Tenzij het over baby's gaat, of mijn eigen verhaal, dan gaat het prima! En ik weet het, ik begrijp echt niet hoe mijn hoofd werkt, maar ook dit vinden de Arbo-arts en mijn psycholoog in mijn situatie heel normaal!?

Dus terug naar de mail. Ik zie een aantal woorden; reïntegratie, interventie advies, rapport etc. Maar nergens staat benoemd wat we hadden besproken. Slik.

Snap

Ik probeer kalm te blijven, en probeer de tekst opnieuw te lezen, misschien pik ik er nu andere woorden uit. Nee nog steeds niet. Ik voel me benauwd worden, een hand grijpt (figuurlijk) naar mijn keel. Ik zeg tegen mijzelf: 'Suus, doe rustig, vraag Tim je te helpen, waarschijnlijk begrijp ik het weer niet goed'. Na een paar keer diep ademen, het niet wegwuiven van mijn gevoel en de moed vinden om hulp te vragen, zeg ik tegen Tim dat ik een mail niet begrijp en of hij het voor mij wilt vertalen. Vertalen naar kindertaal zodat ik het begrijp. En dat doet hij natuurlijk met liefde! Al 16 maanden lang.

Puntje bij paaltje, staat er niks bijzonders voor mij in de brief. Het was meer een bevestiging dat de evaluatie is verstuurd en dat ik hier van op de hoogte ben, en nog wat andere dingetjes. Na dat ik het wél begreep kwam het verdriet, de opluchting en de stress. De man met de hamer die al de energie en dat beetje zelfvertrouwen dat ik had opgebouwd uit mij sloeg. Dat betekent de rest van de dag niks doen, en zo min mogelijk prikkels.

Ik blijft het enorm pittig vinden, die downs. Dat zo iets onzinnigs en klein je zo van de kaart kan brengen. Wel is het duidelijk, ik ben er nog lang niet. Ik heb zulke grote stappen gemaakt maar heb er jammer genoeg ook nog veel te maken. Het maakt me verdrietig, maar we geven niet op. Want zodra ik echt kan genieten, dan weet ik dat het het allemaal waard was. 

3 jaar geleden

Precies😊😘

3 jaar geleden

Dan weet je in ieder geval wat op dit moment niet lukt en fijn om te weten dat meer mensen dat begrijpen. Rustig doorgaan op de ingeslagen goede weg.