Ik kan best wel zingen!

Jakob de musical

Onlangs ben ik overgestapt naar een ander koor. Sinds 2006 zing ik al in Amsterdam en vroeger heb ik ook gezongen in musicals, maar dat was niet structureel. Ik had ooit de hoofdrol in de musical Jakob en speelde Rachel. Daarbij moest ik solo zingen en dat ging me goed af, na een tijdje. Ook daarvoor moest ik voorzingen, omdat er twee mogelijke kandidates waren. Omdat ik nadrukkelijk had gevraagd om deze rol en we allebei even goed konden zingen, kreeg ik m. Ik moest wel lang oefenen en dacht in het begin dat ik het nooit zou leren. Maar eenmaal op het podium ging het gewoon vanzelf en zong ik alsof ik het al jaren deed. Jammer eigenlijk dat ik daar destijds niet mee doorgegaan ben. Ik had toen best een koor kunnen zoeken dat leuke liederen zong. Maar dat kwam pas toen ik in Amsterdam woonde.

Rode Hoed

Nadat ik eerst vijf jaar boven had gezeten bij de diensten van de Ekklesia Amsterdam in de Rode Hoed, sloot ik me aan bij het koor. Ik vond het superleuk om te zingen en had niet gedacht dat het me zoveel plezier en energie zou opleveren. In Emmen waren de mensen wel eens jaloers, want ook zij wilden wel zingen in het koor van één van de componisten van de liederen die veel gezongen werden. Voor mij was dat al snel heel gewoon. Jarenlang zong ik in dit koor en ook toen Dunya er was ging ik ermee door.

De eerste oppas

Toen ik alleen verder ging met Dunya, huurde ik een oppas in. Zij kwam elke donderdagavond oppassen, zodat ik kon zingen. Het was wel een verrassing dat we haar laatst in de kerk zagen. Dunya herkende haar niet, maar wist wel wie het was toen ik haar wat aanwijzingen gaf. Eline heeft bijna vier jaar opgepast en Dunya zien opgroeien van baby tot kleuter. “Welke knuffels van mij ken je nog?” vraagt Dunya. “Oei. De knuffels die je het langste hebt!” zegt ze diplomatiek. “De Doedels!” roept Dunya verrast. “Ja, die! Heb je die nog?”vraagt Eline. Ze knikt. Jazeker, de Doedels maken nog steeds deel uit van haar leven.

Voorzingen

Omdat ik nu bij een ander koor ga zingen, moet ik onverwacht voorzingen om te beoordelen of ik goed genoeg zing. Dat is even slikken. Bovendien moet ik geen lied zingen zoals ik had verwacht, maar alleen klanken, wat ik helemaal niet gewend ben. Natuurlijk ga ik volkomen de mist in, want ik heb nog nooit zo vals gezongen. Ik mag wel blijven, maar krijg de tip om zangles te gaan volgen. Lijkt me superleuk. Wie weet ooit in de toekomst. Voorlopig zijn dat soort dingen niet haalbaar. Ik ben blij en dankbaar dat er meiden zijn die willen oppassen op donderdagavond. De prioriteit is om één avond in de week iets voor mezelf te doen. Zingen dus. En dan ook op zondagochtend in de kerk. Ik vind dat altijd een heel andere beleving van de dienst dan wanneer ik in de kerk zit. Al begin ik wel te twijfelen. Ik krijg er nachtmerries van. Hoe kan het dat ik zo vals zong? Ik schaam me dood. En ook roepen beoordelingen, al zijn ze positief, altijd heel veel emoties bij me op. 

Loslaten

Niet heel gek dus dat deze stemtest niet goed verliep. Maar jammer dat het nu ten koste gaat van een stukje zelfvertrouwen. Dus spreek ik mezelf flink toe de dagen erna. En op zondagochtend merk ik dat het al iets beter gaat. Ik kan best zingen. Dat weet ik. Dat weten een heleboel mensen. En dat gaan ze hier ook wel merken. Maar niet door middel van een stemtest. Gelukkig krijg ik die kans. “Je mag blijven, dat is toch het belangrijkste?” zegt iemand anders. Dat is ook zo. Loslaten dus… “Wat als je niet mocht blijven zingen?” vraagt Dunya. “Waren we dan terug naar de Ekklesia gegaan?” Ik schud mijn hoofd. “Nee, dan was ik gewoon in de kerk gaan zitten en had ik een andere hobby gezocht” zeg ik. Het klinkt nuchter en ik probeer het ook zo te bekijken. Toen ik thuiskwam van het koor bedacht ik me opeens met een schok dat als het niet was gelukt, ik alle oppassen had mogen afzeggen. Dus het zou voor Dunya nog dramatischer zijn dan voor mij denk ik. Gelukkig dus maar dat ik mag doorgaan met zingen.

Oppassen

We hebben er vier, waarvan eentje zichzelf min of meer op de reservelijst heeft gezet. Jammer, maar logisch. Ik kan ze natuurlijk geen salaris aanbieden en als ze een baan kunnen vinden moeten ze dat gewoon doen. De andere drie blijven wel. Ilana had ik als kind bij de kinderkring in de Ekklesia toen ik begon, heel lang geleden. Samantha had ik in de klas toen ze in groep zes zat. Iets ouder dus dan Dunya nu. Heel bijzonder. Raïssa en Indra heb ik van internet geplukt en Raïssa speelde als figurante in Spangas. Daar kwamen we achter doordat Dunya haar op tv zag. “Ik weet wie dat is!” zei ze opgewonden tegen mij. “Wie dan?” vroeg ik, want ik lette weer eens niet op. “Mijn oppas!” riep ze. Ik twijfelde maar het bleek te kloppen. En dus werd Spangas kijken een vast onderdeel van de oppasavond.

Stemtest

We hebben al heel wat oppassen zien komen en gaan. Oppassen die ik van internet haal komen een keer kennismaken. Dunya vraagt ze dan altijd of ze in het circus werken. Hoe ze er ooit bijgekomen is, geen idee. Waarschijnlijk weet ze dat zelf niet eens meer. De meeste oppassen blijven wel een paar jaar en gaan dan andere dingen doen. Andere studie meestal, waardoor het niet meer te combineren is. Of ze hebben een bijbaan op donderdagavond. Dan nemen we afscheid, jammer maar zo gaan dingen. Gelukkig hebben we nu ook oppassen die heel lief en trouw zijn. Dunya is dol op ze. Na een lange vakantie zien we ze nu eindelijk weer terug. En alleen daarom al is het goed nieuws dat ik mag doorgaan met zingen. De stemtest heb ik doorstaan, vraag niet hoe, maar ik mag blijven en inderdaad, dat is eigenlijk het enige dat telt. Ik weet zelf ook best dat ik kan zingen. Daar gaat het om. Nu niet aan mezelf gaan twijfelen door die ene keer dat het niet zo lekker liep. Al het begin is moeilijk. Ik ga gewoon met veel plezier zingen in dit koor. Nu ben ik officieel toegelaten en dus hoor ik er nu echt bij. Dus het komt goed.

Wennen

“Hoe bevalt het hier?” vraagt iemand van mijn oude koor. Ik aarzel even. “Leuk, maar anders” zeg ik. Ze knikt. Dat kan ze zich goed voorstellen. Ik vertel over de stemtest die zo slecht ging. Over dat ik geen lied moest zingen maar alleen klanken. “Dat deden wij nooit” zeg ik. Zij zegt dat ze wel begrijpt dat het erg wennen is. Het koor is heel anders, de liederen zijn heel anders. Ik vind het wel erg leuk die variatie, maar de overstap voor mij is ook wel wat ingewikkelder dan ik dacht. Het gevoel van: “Dat doe ik even” is wel een beetje weg. Ik ben nog een beetje zoekende. Meer dan ik had verwacht. Weer met beide benen op de grond, besef ik dat ook ik tijd nodig heb om deze veranderingen een plek te geven. Ik ben de eerste tijd alleen maar bezig geweest met Dunya die het zo moeilijk had. Nu is het mijn beurt. Dan denk ik even terug aan mijn rol als Rachel, in de musical. In het begin ging het zo moeizaam, maar uiteindelijk stond ik daar toch maar even. En ik deed het en ik zong solo, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Nieuwe kansen

Ondanks dat het nu nog wat moeizaam gaat sta ik nog steeds helemaal achter mijn keuze. Ik voel me rustiger hier, niet meer zo gespannen of iemand zich aan Dunya stoort. Ik geloof ook in de nieuwe kansen die zich hier zullen aandienen en die ik ook ga opzoeken. Voor ons allebei is dit een nieuwe kans. We gaan nieuwe mensen ontmoeten en er gaan meer dingen veranderen. Wat weet ik nog niet, maar ik voel dat dit het begin is. Dit is een grote stap en ik ben er trots op dat ik deze eindelijk heb durven nemen. Als we op zondagochtend repeteren, zie ik weer dat een mevrouw zich over Dunya heeft ontfermd. Samen steken ze weer de kaarsjes aan en ik zie Dunya door de kerk huppelen. Als dan ook nog een vriendinnetje van de kinderdienst binnenkomt is ze helemaal happy. Samen zitten ze op de trap. Alsof ze niet anders gewend zijn. Alsof er nooit iets anders is geweest dan de Dominicus. Ik glimlach bij deze aanblik. Het gaat tijd kosten, voor ons allebei, maar ik geloof in onze toekomst in deze kerk. En dat is wel een fijn gevoel!