Ik heb perinatale OCD, ken jij dat? Oh ja, en ook een angststoornis

Het is een tijdje stil van mijn kant. Mijn laatste blog schreef ik namelijk precies op oudjaarsdag.

Waar was ik al die tijd? Nou mensen, ik was op. Ik ben nog steeds helemaal op.

Ik vertelde in een van mijn laatste blogs al over mijn angststoornis. Deze blog gaat daarover.

Ik ben altijd al een wat angstig persoon geweest, ook ging ik altijd uit van het slechtste want dan kan het alleen maar beter worden. Dat is uiteraard niet de juiste instelling, maar goed ik ben er mee groot geworden.

Zoals ik al zei: ik ben altijd een angstig persoon geweest: bang om mensen kwijt te raken, bang om iets fout te doen, etcetera. Echter, direct na de geboorte van Jonathan veranderde er iets met me. Die redelijk normale angsten werden beklemmender. Ik werd gigantisch bang om Jonathan alsnog te verliezen, ondanks dat hij het zo ontzettend goed deed.

Ik dacht op dat moment dat het gewoon erbij hoorde, dat dit gewoon was omdat ik net moeder was geworden. Het verwerken van alles, plus alles een plekje geven met mijn autisme. Daarnaast was de uitgerekende datum de verjaardag van mijn oma, die er helaas niet meer is. Vlak erna was de sterfdag van mijn vader. Ik ging er echt oprecht vanuit, dat het gewoon een opeenhoping van allemaal emoties was.

Maar na die 3 december nam het niet af, het werd nog steeds erger en erger. Dit zorgde ervoor dat ik een paar dagen later bij de huisarts zat voor mezelf, mijn verlof zou eindigen op 31 januari. Als ik dan nu aan de bel trok, dan was ik vast nog op tijd om gewoon na 31 januari weer aan een nieuwe baan te beginnen.

Maar oh wat zat ik mis…

Op 31 januari was pas mijn allereerste gesprek met een POH van het GGZ. Een onwijs leuke vrouw en we gingen het traject tegemoet. Ik was op dit moment ervan overtuigd dat met een beetje geluk de afspraken bij haar genoeg zouden zijn om niet te lang in de ziektewet te moeten zitten. Aan het begin leek het ook daadwerkelijk daarop.

In maart deed ik een testje die zij mij doorstuurde en zij kwam tot de conclusie dat ik last zou hebben van perinatale OCD. Dit is een vorm van OCD die voorkomt na de zwangerschap waarbij je overbezorgd bent. Vaak heb je er dan ook beelden bij die zich dwangmatig aan jou opdringen zonder dat je hier zelf dus iets aan kan doen. Dit klopte allemaal, alleen we mistten het deel wat na die beelden kwam: de angstaanval.

Door corona waren veel afspraken via beeldbellen of gewoon bellen. Ik had hier geen probleem mee, ik was namelijk al meer dan blij dat de afspraken gewoon door gingen. Ook al vond ik de afspraken fijner als ik daadwerkelijk voor haar zat in een kamertje.

Maar goed, de afspraken met haar gingen goed tot ik in juni weer een terugslag kreeg. Dit keer voelde het alsof alles erger was dan voorheen. De beelden kwamen weer vaker en de angstaanvallen zaten op een maximum van soms wel 8 op een dag.

Die beelden moet ik nog even uitleggen merk ik. Ik ben een beelddenker, dus alles wat ik denk zie ik een soort van voor me. Die dwangmatige gedachtes komen bij mij dus ook in de vorm van beelden. Nogmaals: deze beelden heb ik niet onder controle en ik kan hier dus ook niets aan doen. Maar ik zal een aantal voorbeelden van die beelden geven:

- Lars en Jonathan waren boven vanwege een luierwissel en ze waren daarnaast heerlijk met z’n tweetjes aan het spelen. Je hoorde Jonathan constant giebelen met pappa en ik genoot ervan terwijl ik beneden gewoon op de bank zat. Het beeld kwam toen ik Lars 1 stap op de trap hoorde zetten. Het beeld was als volgt: Lars en Jonathan waren nog steeds heerlijk aan het spelen terwijl ze de trap afliepen en toen ging het mis. Lars gleed uit en Jonathan viel en lag onderaan de trap;

- Daarnaast bijvoorbeeld bij zo goed als elke weg die van rechts komt, heb ik het beeld dat er een auto in die van ons rijdt. Jonathan zit aan de rechterkant van de auto en die andere auto rijdt daarmee dus op hem in;

- De laatste die ik zal beschrijven is het beeld dat Jonathan heerlijk aan het spelen is en vervolgens op de bank klimt. Jonathan gaat regelmatig dan staan op de bank en dan lopen, hoe vaak ik ook zeg dat hij moet gaan zitten. Wat er in het beeld dan gebeurt is dat Jonathan tijdens dat lopen valt en dan met zijn hoofd op de punt van onze salontafel.

Deze angstaanvallen en beelden waren op dat moment zo ernstig aanwezig dat mijn lichaam er nu op ging reageren. Mijn spieren in mijn rug gingen zich helemaal verkrampen en ik kreeg soms een soort van kramp aanval. Ik werd dan ’s nachts wakker met gigantische kramp in mijn rug en niets hielp om het te verminderen.

Er is zelfs 1 moment geweest dat ik niet zeker meer durfde te zeggen of het wel een krampaanval was, omdat de pijn in een band naar voren ging. Op dat moment is er ook daadwerkelijk een ambulance bij ons thuis geweest om te kijken of ik een hartaanval zou kunnen hebben. Dit was gelukkig niet zo, maar dit gaf me wel weer extra angst aangezien mijn vader hieraan overleden is.

Tegen die krampaanvallen en de verkrampte spieren moest ik toen medicijnen gaan slikken: magnesium tegen de krampen, Dr. Vogel Passiflora tegen de stress en spanning en ik kreeg valeriaan om in slaap te kunnen vallen. In september bleek dat dit helaas niet genoeg was en sinds oktober loop ik voor de spieren dan ook bij de fysio. Mijn rug was op dat moment zo verkrampt dat ik Jonathan bijna niet meer op kon tillen, zeker niet zonder pijn.

In september bleek helaas ook dat de afspraken bij de POH van het GGZ niet voldoende voor me waren. Ik werd daarom doorverwezen naar een psycholoog en in november had ik mijn eerste afspraak met haar. Het was al snel duidelijk dat het inderdaad om een angststoornis gaat en de beelden zijn dus OCD. Om dit beide aan te pakken, heb ik nu cognitieve gedragstherapie.

De laatste tegenslag kwam eind december toen ik door alle angsten niet kon slapen en door mijn slaaptekort mijn angsten erger werden. Hiervoor kreeg ik slaapmedicatie voorgeschreven om bij te kunnen tanken. Deze heb ik gelukkig maar 2 weken hoeven te gebruiken, want vanaf dag 1 had ik al last van bijna alle bijwerkingen die er in de bijsluiter stonden, maar na die 2 weken begon ik stapje voor stapje weer goed te slapen.

Het mooie is dat de afspraken met de fysio en de psycholoog gelijk oplopen. Ik pak dus nu alles in 1 keer aan en niet na elkaar. Mijn rug is inmiddels alweer zo goed dat geen enkele spier meer verkrampt is en ik sinds deze week met oefeningen mocht beginnen. Met de oefeningen van de psycholoog heb ik nu eerst 3 goede weken gehad en toen de sneeuw er was kreeg ik weer een terugval. Maar ik ga 3 stappen vooruit en 1 weer terug, stapje voor stapje kom ik er wel alleen is het best zwaar.

Zwaar of niet, ik moet dit doen! Voor mezelf, maar het allerbelangrijkste nog wel: voor Jonathan.

Stay tuned!