8 jaar geleden
Ik heb moeite met oppas regelen
... en daarom sla ik veel leuke dingen/uitnodigingen af.... Wat ik aan de ene kant niet erg vind, maar soms denk ik: hoe doen anderen dat??!
Kinderen krijg je voor jezelf. Niet om anderen mee op te zadelen, omdat je zo graag je eigen dingen wilt blijven doen. Dat standpunt had ik al ver voordat ik zwanger werd van de eerste. Toen het zo ver was, benadrukte mijn moeder het ook nog eens; ze hoopte dat ze lekker oma mocht zijn van onze kleine, en geen veredelde oppas. Zij had zich immers ook jaren aangepast toen ze zelf nog kleine kinderen had (mijn jongste zusje is negen jaar jonger dan ik, dus ze heeft lang kleintjes gehad). En nu waren ze groot, had ze haar 'vrijheid' weer terug en wilde ze niet opnieuw aan verplichtingen vast zitten. Ik kon alleen maar beamen dat ik blij was dat we op 1 lijn zaten. Want zo dacht ik er precies ook over!!
We zijn nu zes jaar verder: mijn oudste mag bijna zes kaarsjes uitblazen en mijn jongste is 3,5. Ik denk nog steeds hetzelfde over deze kwestie. Maar ik merk ook dat altijd maar afslaan van al die leuke dingen, die ik samen met mijn man zou kunnen doen, aan me knaagt soms. Vooral als ik andere ouders om me heen gewoon maar lekker hun ding zie doen. En hun kinderen te pas en te onpas weg zie brengen. Best frustrerend. Als je zelf het gevoel hebt dat je het niet kan....
Ik heb er gewoon moeite mee om opa's en oma's te vragen om op te passen. De verplichte dingen, waar we niet onderuit kunnen (wat bijvoorbeeld met werk te maken heeft), daarbij gaat het nog nèt... Maar de plezierdingetjes. Nee, die niet. Moet je je voorstellen dat we zelfs, doordat de ouders van mijn man gescheiden zijn, dríe paar opa's en oma's hebben! En een boel zussen. Maar ik 'durf' ze niet telkens te vragen. Vooral als we net een verplicht oppas ding hebben gehad. Dan voel ik me super bezwaard om voor iets 'gewoons' wéér oppas te vragen.
Mijn ouders passen het meest op. Zij wonen het dichtst bij. Dus dat is het gemakkelijkst. Mijn moeder doet het ook graag hoor, ondanks wat ik in de eerste alinea vertelde. De andere opa's en oma's wonen verder weg. De vader van mijn man heeft een drukke baan en zijn partner, die durft het niet aan om in haar eentje met de kinderen te zijn. Ze heeft zelf ook altijd maar 1 dochter gehad. Ze denkt dat ze twee niet aan kan. En vindt andermans kinderen een te grote verantwoordelijkheid. Is panisch dat er iets zou kunnen gebeuren met ze onder haar toezicht... Mijn schoonmoeder en haar nieuwe man, zijn ook een heel apart verhaal. Daar kan ik nog véle blogs aan wijden, als ik zou willen. Misschien doe ik dat nog wel ;-) Maar kort samengevat: die zijn te veel met zichzelf bezig om tijd te hebben om op te passen. De zussen hebben ook zelf allemaal drukke leventjes. Dus die vraag ik ook niet gauw.
Dus daarom doen mijn man en ik er bijna een jaar over om een romantisch uitetentje met ons tweetjes te organiseren. En daarom gaan we bijna altijd apart van elkaar motorrijden. En daarom gaan we vroeg op de avond naar verjaardagen, zodat we de kinderen mee kunnen nemen en daarna weer vroeg naar huis zodat ze niet te laat naar bed gaan. Een enkele keer gaan de slaapspullen mee zodat ze er kunnen slapen, zodat we wel wat langer kunnen blijven.... Maar het is een heel georganiseer en dat schrikt af.
Mijn man is iets gemakkelijker dan ik. Maar hij regelt altijd dus de oppas voor de verplichte dingen. De plezierdingen worden door ons beiden op de zéér lange baan geschoven.Terwijl we die soms zo hard nodig hebben..... Want je leeft als ouders van jonge kinderen best wel een beetje langs elkaar i.p.v. met elkaar..... Je hebt qualitytime samen soms gewoon ook nódig!
Anoniem
Ik herken het zeer... ik ben dan niet bang dat andere t niet willen... ik wil t zelf niet. Ik kam mijn mannetje maar moeilijk achter laten.. neem hem het liefst idd mee naar verjaardagen en dan weer vroeg naar huis. Slapen ergens gaat overige s helemaal niet aangezien hij heel slecht ergens anders slaapt en ook nog eens heel licht. Het gebeurd gelukkig weinig maar zo nu en dan wordt hij savonds overstuur wakker... mijn man heeft dan al moeite hem stil te krijgen. Er zijn dan maar een bepaalde dingetjes die werken en dat doe ik dsn liever zelf. Ik heb overigens zelf gekozen voor een kindje... wij gaan vaak gwn met zn 3e weg. Winkeltjes, terrasje pakken, uit eten. Maar echt samen willen we wel maar savonds is t dus lastig. Als je eigen kindjes er verdwr geen moeite mee hebben zou ik t zeker gewoon bespreken met de mogelijkheden; opa's en oma's. Ik ben zelf altijd vaste oppas geweest bij verschillende gezinnen. Heb genoeg gezinnen gehad met 2 of 3 kids en vond dat alleen maar leuk. Je zou eens kunnen spitten... succes er mee en niks doen wat je niet wilt.
cpm
Ik herken het probleem. Bij ons heeft het geholpen "het probleem" bespreekbaar te maken bij de ouders. Daaruit bleek dat mijn ouders er helemaal geen problemen mee hebben om op te passen en als ze dat wel hebben dan zeggen ze dat dus dat is de afspraak. Mijn schoonouders doen het liever niet dus die vragen we sporadisch. Zij geven ook heel duidelijk aan als het ze niet gelegen komt. Verder hebben we nu een oppasmeisje die we kunnen vragen voor avonden dat of de ouders niet kunnen of we het een keer gemakkelijker vinden om haar te vragen. Succes ermee!
Anoniem
Wat is dit verschrikkelijk herkenbaar. Ik durf het ook niet te vragen. En zou zo graag met mijn man een avondje uit willen. Maar als mama van 2 kleintjes..... Ik ben heel benieuwd wanneer we het voor elkaar krijgen
nijn81
Bedankt voor al jullie reacties. Fijn de sommigen het heel erg herkennen. Er zijn er ook een paar die zeggen: dan doe je toch 'gewoon' dit of 'gewoon' dat... Als het zo makkelijk was, schreef ik er geen blog over. Ik denk dat ik wel weet waar de basis van dit probleem zit: ik heb altijd al moeite gehad met het vragen om een gunst van iemand. En oppassen is ook een gunst. Het is er vroeger bij mij met de paplepel ingegoten (vooral door mijn vader) dat ik mijn best moet doen absoluut niet lastig te zijn voor anderen. Als ik er dan echt niet onderuit kwam om iets aan mijn eigen vader te vragen, dan kwam er veel gemopper. Maar hij deed het dan wel.... Maar niet zonder goed te laten merken hoe 'lastig' ik wel niet was. Dit zit er dus gewoon heel diep bij me in. En daar worstel ik wel eens mee....