Ik heb je laten vallen!

Daar is ie dan. De blog waarvan ik hoopte hem nooit zelf te hoeven schrijven.

Ons zoontje is gisteravond van ons bed afgevallen. wat een emoties en schuldgevoel maakt zoiets los!

Ons zoontje had zijn pyama al aan. Papa stond lekker onder de douche en ik was bezig alles verder klaar te maken voor de nacht. Overdag laat ik ons zoontje wel eens spelen in zijn bedje. Voor het slapen gaan haal ik dan de speeltjes weer uit het bed, zodat hij ongestoord kan slapen. Zijn bedje staat nog naast het onze op de kamer. Ik had ons zoontje zoals elke avond met een speeltje op ons bed gelegd, zodat ik zelf zijn speeltjes uit zijn bedje kon halen. Nu had ik er al rekening meegehouden dat hij zich om kon rollen of naar de rand kon kruipen. Ik stond met mijn been langs het bed, zodat hij daar tegen aan zou vallen mocht dit gebeuren en keek steeds achterom of hij niet te dicht bij de rand kwam. Ik draaide me weer om om het laatste badboekje uit zijn bedje te pakken en toen gebuerde het. Bam! Direct gevolgd door het ergste gehuil dat ik ooit van ons zoontje had gehoord! Snel pakte ik hem op om te troosten. Mijn vriend kwam ook snel uit de badkamer en pakte hem van me over.

Aan de ene kant was ik heel blij dat mijn vriend dat deed. Hij is heel goed in het troosten van ons mannetje. Maar aan de andere kant baalde ik hier ontzettend van. Ons mannetje had mij nodig, want hij moest weten dat ik hem niet expres heb laten vallen! Terwijl mijn vriend alles uit de kast trok om onze kleine held te troosten, veranderde ik zelf in een ontroostbaar wrak.

Eerst het schuldgevoel. Hoe kon ik dit laten gebeuren? Waarom heb ik hem niet gewoon bij me gepakt en samen zijn bedje opgeruimd, of gewacht tot mijn vriend klaar was met douchen? Ik heb gefaald naar mijn zoontje toe. Ik was er niet om hem te vangen. Daarna kwam uiteraard het gevoel de slechtste moeder van de wereld te zijn. Bij elke niewe pijn/schrik kreet die ik van onze kleine hoorde brak mijn hart in nog meer kleine stukjes. Ik haalde me zelfs in mijn hoofd dat mijn vriend en zoontje een beter iemand verdiende dan mij. Alles wat ik normaal gesproken wel goed deed voor ons mannetje leek nu zo onbelangrijk.

Mijn vriend wilde graag dat ik bij hun kwam, omdat hij ons allebei nodig had, maar inmiddels had ik het punt bereikt dat elke keer als ik hem hoorde of zag ik zelf weer ontroostbaar begon te huilen. Waardoor hij natuurlijk ook weer begon. Na 5 of 10 minuten heb ik me er gelukkig over heen weten te zetten. Voor mijn gevoel duurde dit echter wel een paar uur. Wel moest ik nog even goed slikken toen ons zoontje me met zijn lieve koppie lachend probeerde aan te kijken. Bijna zou ik weer volschieten door het schuldgevoel van wat ik hem heb aangedaan.

Even later was hij alweer druk aan het spelen en leek hij alles alweer vergeten te zijn. Maar ik zal dit nooit meer vergeten. Nog steeds voel ik me er heel slecht over. Ja ik weet, ik ben niet de enige die het overkomt en ik weet ook dat het me geen slechte moeder op zich maakt. Maar ik blijf me schuldig voelen. Ik had dit kunnen voorkomen. Hij had dit nu nog niet hoeven meemaken. Terwijl ik dit schrijf moet ik weer bijna huilen. Ten eerste vanwege het geluid van zijn gehuil en het beeld van hem op de grond wat nooit meer van mijn netvlies af zal gaan, ten tweede het schuldgevoel en ten derde de wetenschap dat hij nog veel vaker zal gaan vallen en huilen tijdens zijn ontdekkingstocht in deze grote boze wereld.

Ik pink nog even een traanjte weg en kan alleen maar hopen dat ik er de volgende keer geen aandeel in heb en hem gewoon mag troosten als de moeder die er wel altijd voor hem is...