4 jaar geleden
Ik heb geen zin in Kerstversiering
Daar zit ik weer. Op de grond naast mijn dochters bedje. Slapen is luxe en als ik meer dan vier uur (onafgebroken) per nacht krijg, mag ik het universum op mijn blote knietjes danken. Ik weet niet wat haar nu weer dwarszit, morgen maar weer eens de huisarts bellen. Volgens mij is de hele praktijk al drie keer op gezamenlijke skivakantie geweest van al onze bezoekjes.
Kortom, ik ben kapot. En dan heeft Sint het land verlaten en moeten we aan de Kerstversiering. Nouja, móet niet, maar Zoon is er dol op. Ik opperde voorzichtig dat ik het niet zo zag zitten met die Kerstboom dit jaar. Simpelweg geen energie om Dochter 50x per dag bij de boom weg te sleuren en alles wat ze eruit trekt, terug te hangen. Een enorm sip en teleurgesteld jongetje. Ok, denken in oplossingen en uitdagingen, niet in problemen. Onze kunstboom is te groot voor op de kast. Bij de bouwmarkt een leuke actie met korting op de kunstbomen en ik tik een klein boompje van 120cm op de kop.
Als ik Zoon ophaal van school, vertel ik hem dat ik goed én slecht nieuws heb. “Het goede nieuws: er komt een boom, maar hij is wel klein.” Vol verwachting kijkt hij mij aan. Het blijft even stil en dan vraagt hij “En wat is dan het slechte nieuws?”
Gelukkig, de maat van de boom doet er dus niet toe!
Als ik een paar dagen later de boom in elkaar zet en ergens uit de kelder de kerstversiering tevoorschijn tover, valt het me allemaal zó tegen. Ik haal een paar ballen uit de doos en zie dat de touwtjes, waarmee ze opgehangen worden, ontbreken bij enkele. Ik ben het ineens helemaal zat en gooi alles terug in de doos. Op internet vind ik uiteindelijk voor een leuk prijsje een nieuwe set voor in de boom. Ballen, “dennenappels”, sterren én een piek. Ik bestel het meteen.
Twee dagen later is mijn pakketje binnen. Enthousiast maak ik het samen met Zoon open. Terwijl ik kook, stort hij zich alvast op de taak om de boom te versieren. Hij pakt twee ballen en komt dan naar mij toe: “Er zit niks aan om ze mee op te hangen.” Pfff, nee toch? Ik duik ook in de doos en vind een bundeltje touwtjes. Fijn, die mag ik dus stuk voor stuk er aan gaan knopen. Ik begin dat leuke prijsje te snappen. “Doe maar alvast de piek, dan ga ik zo beginnen met knopen.”
“De piek is te zwaar mam, het hele topje zakt naar voren.” Ik kijk naar het boompje, waar inderdaad het topje met piek op halfzeven hangt. Zucht. Ik klim op de stoel, trek de piek eraf, buig de top om zodat hij dubbelgevouwen zit en schuif de piek terug. Zó, die zit. “Als we niet te hard richting de boom ademen, moet hij het wel houden.” Zoon lacht hartelijk om mijn grap. Hoewel ik niet durf te garanderen dat er geen kern van waarheid in zit; voor de zekerheid adem ik maar van de boom weg als ik een zucht van verlichting slaak.
Dan wordt Zoon weer opgehaald door zijn vader. Ik eet, terwijl Dochter haar eten weigert en haar vork op de grond gooit om vervolgens heel hard te huilen. Ze voelt zich duidelijk niet lekker. Ik schuif snel nog een paar happen naar binnen en breng haar naar bed. Als ze eindelijk een soort van rustig is, sluip ik terug naar de woonkamer waar 40+ ballen, sterren en dennenappels wachten op een touwtje. Na 2 uur, met 4 onderbrekingen, zijn alle versieringen van een touwtje voorzien. Zoon wil samen de boom versieren, dus voor nu kunnen ze weer terug in de doos.
Ik ben geneigd de boom tot en met Kerst 2020 te laten staan.