Ik heb geen contact met mijn moeder

Op 15 mei 1992 werd ik geboren als eerste dochter van mijn ouders, Jan en Alie. Nadat ik voor enkele dagen in de couveuse moest blijven liggen, mochten we op 20 mei 1992 naar huis.

We hadden het, zover ik aan alle babyfoto’s kan zien, goed. Het is echt een typische jaren 90 huis qua meubels en kleding die we dragen. Maar op de foto’s ziet het er goed uit, warmte en gezelligheid.

Wat er op foto’s helaas nooit te zien is, is wat er verborgen is. Dat waar je niet over mag praten met iemand. In ons geval: mijn moeder sloeg mij. Wist mijn vader hiervan af? Nee, totaal niet en het heeft echt jaren geduurd voordat ik het aan hem durfde te vertellen. Ik was 13 toen ik het hem durfde te vertellen en toen sloeg ze me niet meer.

De reden? Geen idee, ik denk zelf een stuk onmacht. Het niet weten hoe ze om moest gaan met een dochter die anders is dan ze gehoopt had. Mijn moeder had namelijk graag een meisjes meisje gehad. En toen kwam ik!

Foto’s die je van mij tegenkomt, zijn zo goed als nooit met een jurk of rok. Ik heb foto’s van mezelf dat ik al heel jong achter de computerspelletjes speel – en dat gamen doe ik nog steeds – of dat ik een trui draag met de Tasmanian Devil erop, ook niet echt voor meisjes. Ik had een gigantische voorliefde voor alles met een legerpatroon, Chinese tekens en draken. Ik keek naar Pokémon, dragon Ball Z, sailor moon, teenage mutant ninja turtles. Ik keek ook wel naar bijvoorbeeld totally spies, beugelbekkie en zo, maar die vond ik lang niet zo interessant als de Pokémon en dragon Ball Z. In andere woorden, niet het meisjes meisje waar ze op gehoopt had.

En als dat het enige was geweest, had ze het misschien geaccepteerd? Ik heb uiteraard geen idee, ik kan haar dit niet navragen. Maar om er nog eens een schepje bovenop te doen, bleek ik ook nog eens autistisch te zijn. Ik gedroeg me anders dan de meesten in mij klas. Ik vond het leuk om huiswerk te maken, een echte strever, ik haalde 9’s en 10en. Dingen in huis mochten niet te veel veranderen, want anders kon ik er niet mee omgaan. Ik had eigen manieren aangeleerd om dingen op te lossen en aan te pakken.

Al met al, ik was niet dat makkelijke meisjes meisje wat ze gehoopt had en ik denk puur uit onmacht dat ze me dus sloeg. Op school werd ik gepest om de blauwe plekken en omdat ik zo dun was. Thuis werd ik geslagen door mijn moeder.

Tenzij mijn vader thuis was, dan was er niets aan de hand. Dan waren we een perfect gezin waar niets mis mee leek te zijn. In mijn vorige blog deelde ik ook al hoe blij ik was met mijn vader. Mijn vader was mijn beste vriend. Doordat mijn moeder mij sloeg, ging ik met alles naar mijn vader toe en ik kon alles aan hem vertellen. Behalve dan dat ze me sloeg, dit vond ik te lastig om hem te vertellen, maar goed ik was dan ook een kind dat nog gewoon op de basisschool zat.

Eigenlijk hebben mijn moeder en ik dus nooit echt een goede band gehad. Vanaf begin af aan is er nooit een goede basis geweest waar je op terug kan vallen als het even slechter gaat.

Volwassen moeten worden

Na het overlijden van mijn vader stond ik er ineens alleen voor en moest ik heel snel volwassen worden. Ik woonde uiteraard gewoon nog thuis, met mijn moeder en zusje, maar omdat mijn vader er niet meer was voelde het alsof ik alleen was. Niet lang erna bleek mijn moeder ook depressief te zijn en niet goed te slapen, hier kreeg ze dus medicijnen voor. Het resultaat was dat ze dagenlang op bed lag en wij mochten niets aan iemand vertellen. Mijn zusje was op dat moment 9 jaar en moest gewoon naar school, wie ging er dan voor haar zorgen? Ik had ook gewoon school, maar door alles was al duidelijk dat er geen mogelijkheid was om nog over te gaan naar het laatste jaar dus ik besloot dat ik elke dag na het 6e uur naar huis ging om er te zijn voor mijn zusje. Behalve de woensdagen natuurlijk, dan ging ik na het 4e uur al naar huis.

Onderweg naar huis kwam ik bij een Lidl langs en daar haalde ik dan eten en wat lekkers voor ons weg. Op zaterdag gingen we dan naar de snackbar en op zondag gingen we altijd naar mijn opa en oma. Daar deed ze alsof er niets aan de hand was, maar op maandag ging hetzelfde riedeltje weer van voren af aan weer verder.

Ondanks dat dit geen ideale situatie is, hebben mijn zusje en ik deze periode met zijn tweetjes toch goed doorstaan. Ondanks dat mijn schoolsituatie eigenlijk nooit echt meer goed geworden is, kan ik met trots zeggen dat mijn zusje uiteindelijk via haar vwo haar hbo-v afgerond heeft en goed geland is. Dus misschien hebben we destijds toch de juiste keuze gemaakt door samen er voor elkaar te zijn en haar kind te laten zijn.

Een nieuwe vriend

Een half jaar na het overlijden van mijn vader, had mijn moeder al een nieuwe vriend. Waren we het hier mee eens? Nee, natuurlijk niet. Dit was veel en veel te vroeg, maar zij was gelukkig en hij leek echt een leuke man. Nog geen maand later woonde deze man al bij ons in met zijn zoon en moest ze ook haar pinpas inleveren. Vanaf dit moment voel je hem waarschijnlijk al aankomen.

Na ongeveer 1 jaar dat ze samen waren, moesten we opeens verhuizen. Ons huisje – wat gewoon goed was en waar mijn vader nog gewoond had – moesten we uit. We werden eruit gezet omdat er rekeningen niet betaald waren. We gingen tijdelijk bij mijn opa en oma, de ouders van mijn moeder, in terwijl de nieuwe woning klaar gemaakt werd. Deze zou klaar zijn rond het nieuwe schooljaar en omdat ik in het examenjaar zat, zou ik gewoon op dezelfde school blijven. Echter, van 3 kilometer naar school fietsen naar 7 kilometer naar school fietsen was al een verandering. Maar door de nieuwe woning, moest ik opeens 14 kilometer naar school fietsen. Ik wist niet hoe lang dit fietsen zou zijn, dus met mijn oma had ik afgesproken dat ik dan pas naar de nieuwe woning zou gaan als ik de volgende ochtend het eerste uur vrij zou zijn. Dan zou ik vertrekken op mijn normale tijdstip en sowieso op tijd zijn.

Ook in deze periode kwam er een brief binnen van het spaargeld dat mijn vader voor mij en mijn zusje had gespaard. Dit geld kwam vrij vanwege de leeftijd van de spaarrekening en ze moesten weten waar het geld naar overgemaakt kon worden. Dit zou de spaarrekening worden die mijn opa en oma voor ons hadden, dan kon het nog wat jaartjes groeien door de rente. Echter, dit geld is daar nooit terecht gekomen. In mijn geval gaat het om zo’n 3000 euro die kwijt is en uitgegeven bleek te zijn aan een Eddie van Halen gitaar.

Vlak voor ik naar de nieuwe woning zou gaan, bleek dat mijn moeders vriend er niet meer was. Tijdens zijn werk zou hij in aanraking zijn gekomen met een chemische stof waardoor hij opgenomen was in het ziekenhuis. Vanwege die stof mochten we er niet naar toe, werd ons gezegd. Mijn moeder moest toen alles zelf regelen voor 3 kinderen, zijn zoon en haar dochters. De avond dat ik daar aan kwam om er te gaan wonen, kregen mijn moeder en ik ruzie.

Ze bestelde een nieuwe kledingkast voor 80 euro om vervolgens geld uit mijn zusje haar spaarpot te pakken zodat wij naar de winkel konden gaan om eten te halen. Op dat moment bleek dat ze geen geld meer had, überhaupt niet om de huur te betalen maar dus wel een nieuwe kledingkast kopen die niet nodig was. We kregen een gigantische ruzie en de volgende ochtend om half 5 zat ik op mijn fiets naar mijn opa en oma met alles wat ik dacht nodig te zijn: kleren, schoolboeken, noem maar op.

Mijn opa en oma zaten altijd rond half 6 al aan tafel voor het ontbijt, dus bij aankomst waren zij gelukkig al wakker. Nadat ik verteld had wat er gebeurd was, hebben ze mij laten slapen en dezelfde middag hebben we mijn zusje opgehaald en ook haar spullen meegenomen.

Ongeveer een maand later bleek dat haar vriend niet opgenomen was in het ziekenhuis, maar dat ze hem vanaf huis opgehaald hadden en hem mee hadden genomen naar de gevangenis van Veenhuizen. Daar heeft hij een periode vastgezeten, geen idee waarvoor. Tijdens deze periode kon mijn moeder de nieuwe woning ook niet meer betalen en kwam zij dus ook bij mijn opa en oma in te wonen, zijn zoon ging terug naar zijn moeder.

Hem of je dochters

Ongeveer een jaar heeft hij opgesloten gezeten, in deze periode kwamen we erachter dat hij veel schulden op haar naam gemaakt had. Mijn opa en oma, oom en tante en ook een tante van mijn vaders familie hebben allemaal geholpen om zoveel mogelijk die schulden weg te krijgen. Sommige werden volledig kwijtgescholden na het horen van het verhaal, sommige deels en er kon een goede betaalregeling gemaakt worden. Ook in dit jaar kreeg ik de gitaar die hij van mijn geld gekocht had, zodat ik deze kon verkopen en mijn spaargeld deels terug had. Echter, toen mijn moeder hier achter kwam heeft ze deze uit mijn kamer gestolen en zelf weer verkocht voor geld voor hunzelf.

In dat jaar heeft ze alles afbetaald en ze zou nooit meer wat met hem afspreken of wat dan ook. Echter, je raadt het waarschijnlijk al: toen hij vrijkwam, gingen ze er samen vandoor.

We hebben haar van tevoren gevraagd een keuze te maken tussen hem en haar kinderen en de exacte woorden die ze tegen mij zei waren: “Dan kies ik voor hem, dan weet ik zeker dat ik liefde krijg.”

Mijn zusje en ik bleven dus bij opa en oma wonen, haar ouders. We zagen haar af en toe, dan bleven we altijd netjes tegen haar vanwege het respect voor onze opa en oma. Maar intussen maakte ze beloftes die ze nooit waarmaakte. Als je moeder je belooft dat je een cadeau krijgt en dan krijg je dat niet, dat is zuur maar niet heel ernstig. Maar bijvoorbeeld beloven dat je aanwezig zult zijn en dan niets laten weten of met leugens komen. Dat doet zeer, hoe beschadigd de relatie met je moeder op dat moment als is, dat blijft zeer doen.

2015

Fast forward naar 2015, nadat mijn relatie met mijn ex aan een einde kwam nodigde ze me uit om een paar dagen daar te gaan logeren. Dit werd uiteindelijk een half jaar die aan het begin wel oke was maar uiteindelijk steeds erger werd vanwege haar vriend. Ik wilde haar gewoon nog een kans geven, maar blijkbaar was dit niet meer mogelijk. Terwijl ik daar was in plaats van bij mijn opa en oma, bleek mijn oma ziek te zijn. Alvleesklierkanker. De laatste 2 maanden van mijn oma’s leven woonde ik weer bij hen in en hebben mijn opa, zusje en ik samen voor haar gezorgd maar helaas kwam het moment dat mijn oma kwam te overlijden. Mijn oma heeft op het bed in het ziekenhuis mijn moeder nog weten te bellen, maar mijn oom lukte niet meer. Dit deed mijn oom ontzettend veel pijn, maar mijn moeder kreeg het voor elkaar om telkens te blijven vermelden: “Ja, ze heeft me nog gebeld voor haar overlijden.” Alsof ze het nog even een trap na wilde geven.

De avond voor de besloten dienst, hadden we een condoleance avond. Hier zou zij bij aanwezig zijn, maar ze kwam niet opdagen. Als excuus kwam ze met een leugen aanzetten tijdens de dienst. Na die dienst is ze in totaal nog maar 2 keer bij mijn opa geweest. Beide keren toen ze kleren van mijn oma op mocht halen.

Niet om gezellig op visite te komen blijkbaar, maar alleen maar omdat ze iets kon krijgen. Vanaf dat moment was het contact tussen haar en mij ook heel kort. Ik kreeg een kaart met kerst en mijn verjaardag. Met mijn verjaardag zat er dan een VVV-bon in van 5 of 10 euro. Met kerst kreeg ik ook nog een fotootje opgestuurd via whatsapp. Dat was het, niet meer.

Afstand

Eind 2017 ging ik op mezelf wonen en besloot haar niet mijn adres te geven, tenzij ze wel eens normaal contact op zou nemen. Vanaf dat moment heb ik niets meer van der gehoord. Toen wij in 2019 zwanger bleken te zijn van Jonathan had ik ook nog steeds niets van haar gehoord en ik besloot: ze hoort het pas van mij als ze een keer contact opneemt. Maar, aangezien mijn opa natuurlijk haar soms via de telefoon sprak had ik tegen hem gezegd: als je het aan haar wil zeggen of je noemt het een keer zonder dat je erbij stil stond, weet dan dat ik niet boos ben. Het blijft jouw dochter en jij bent net zo blij dat je overgrootvader wordt. Ik vind het niet erg als jij het haar vertelt, alleen ik vertel het haar pas als ze een keer contact met me opneemt.

Volledig geen contact meer

Een maand nadat Jonathan geboren was, heeft zij vernomen van iemand dat ik dus moeder was geworden. Het eerste wat ze deed is mijn opa boos op bellen. Waarom hij nooit wat gezegd had, waarom ik nooit wat gezegd had.

Deze boosheid begrijp ik uiteraard, want een normale moeder in een normale situatie was op de hoogte geweest. Echter, onze situatie is natuurlijk niet een normale situatie.

Na het gesprek met mijn opa kreeg ik van haar een appje: Beste meid, van harte met jullie zoon. Maar ik vind het jammer dat ik dat van opa moest horen.

Verder niets.

Beste meid, dat was al het eerste waar ik over viel. Daarnaast dat ze niet verder vroeg, zoals een echte oma zou doen. Hoe gaat het met jou? Is alles goed gegaan? Hoe heet hij? Heb je een foto van hem? En weet ik nog meer hoeveel vragen.

Maar aan haar appje was duidelijk hoeveel het haar interesseerde: nul komma nul. Dit deed me zeer, dat ze mij als haar dochter geen aandacht gaf dat deed me niets meer. Maar hoe kun je zo doen tegen je eigen kleinkind?

Als reactie hebben we haar een net appje als reactie gestuurd: dankjewel, mijn verloofde en ik zijn zeer blij met de volgende fase in ons leven. Echter hebben wij besloten om jou hier niet in te willen betrekken. Als gezin wensen wij dan ook geen omgang met jullie. Desondanks wens ik je verder al het beste toe.

Vanaf dat moment is er een druk van mijn schouders gevallen. Ik ben blij met de keuze, blij dat ik niet nog eens wat hoef te gaan verwachten van haar. Ik heb de keuze gemaakt, ik had de regie in handen. Niet langer meer door haar alles te laten bepalen, maar zelf de keuze gemaakt. Als we haar ooit weer zouden zien, zou ik netjes tegen haar blijven. Zo hou ik ook de eer aan mijzelf. Jonathan zal haar dan niet als oma aanspreken, maar als alie. Want een oma dat is ze niet, net zoals ze nooit een moeder geweest is.

Stay tuned!