Ik heb de kinderen voor altijd weggedaan

Na een 12 jarige relatie ben ik gevlucht van mijn ex met mijn twee kids. Ik kon de relatie niet meer aan.

5 jaar later sleepte hij mij voor de rechter, binnen een jaar had ik mijn kinderen weggedaan. Nu heb ik ze al twee maanden niet meer gezien of gehoord. Over een paar maanden zal de laatste rechtzaak zijn om het gezag van mij af te nemen, omdat ik gewoonweg niks meer met mijn ex te maken wil hebben. Hij zal het gezag op hem nemen.

____________________________________________________________________________________________

Begin van onze relatie had ik al een idee dat er wat mis was met hem. Hij misbruikte mij en ik kreeg het gevoel dat ik meer een gebruiksvoorwerp was dan zijn geliefde. Ook had ik het gevoel dat ik zijn moeder was. Hij was heel kinds, ik moest hem vaak aanhalen. Maar als ik even een knuffel wilde, kreeg ik die niet. Het draaide alleen om hem.

Zelf had ik trauma's van vroeger meegenomen naar deze relatie. En hij kwam vriendelijk over en hij zou er rekening mee houden, wat hij achteraf niet kon.

Na vele gesprekken met zijn moeder kwam het erop neer dat hij een geestelijke beperking had. Ze wist niet wat precies, omdat ze destijds had geweigerd dat haar zoon een indicatie zou krijgen, zodat hij de juiste hulp zou krijgen. Ze gaf mij richtlijnen hoe ik met hem om moest gaan. Ik vond het prima, zoiets doe je voor iemand. Na jaren een relatie te hebben kwam de vader ook naar voren dat zijn zoon simpele opdrachten niet kon uitvoeren. Zoals het licht uitdoen. Hij zou heel vergeetachtig zijn, maar ik moest mijn mond dichten houden, want hij wist hier niks vanaf.

Voordag de kinderen kwamen hebben mijn vader en ik de kinderkamer ingericht. Wel geprobeerd het samen met mijn ex te doen, maar hij voerde niks uit. Je moet hem alles stap voor stap uitleggen. Het leek me handiger en leuker als mijn vader mij zou helpen. Want het kind was immers op komst.

Toen de kinderen kwamen heb ik de complete opvoeding op mij genomen, omdat ik wist en zag dat hij het niet aankon. Ik had bij beide kinderen een keizersnede en beide keren had ik griep en toch deed ik van alles. Hij had een griepje en kon niks meer. Misschien klinkt dit uit mij duim gezogen, maar ik had voor ongeveer twee maanden maar 3 uurtjes slaap per dag. Ik was compleet uitgeput, ik gaf dit ook aan mij ex door en hij zei hier rekenschap mij te houden, maar dit kon hij niet, want na twee dagen was hij uitgeput en kon hij niks meer. Voor de buitenwereld hield ik voor dat hij een geweldige partner was. Maar van binnen voelde ik mezelf verliezen.

Nadat hij me bij de keel greep en mij sloeg was ik het beu. Ik belde mijn moeder en ze kwam mij en mijn kids gauw ophalen. Ik was blij, eindelijk kon ik verder met mijn leven. En even tot rust komen bij mijn moeder. De volgende dag eiste mijn moeder dat ik terug moest naar mij ex. Ik herhaalde meerdere malen dat ik dat niet wou en dat hij me geslagen had. ,,Je moet het voor de kinderen doen" zei mijn moeder. Tegenstribbelend ben ik weer teruggegaan. Ik zat vol met angst en de enige manier om dit te overleven, was om mijzelf helemaal weg te cijferen. Hij moest mij opdragen wat ik moest doen. Ik was als het ware een zombie. Hij moest mij vertellen dat ik moest opstaan, eten moest maken, hem moest begroeten, hem doei zeggen, als hij thuis kwam moest ik hallo zeggen en hoe was je dag. Elke dag voor twee maanden deed ik precies hetzelfde. Deed ik iets niet werd hij boos. Hij genoot ervan hij vond het geweldig. Ik was van plan dit jaren vol te houden, zodat ik en de kinderen veilig zouden zijn en een prettig en rustig omgeving zou creëren. Ook het punt dat ik door de peuterspeelzaal werd gebeld dat de oudste iemand bij de keelgreep, dit had hij gekopieerd van zijn vader, wist ik dat ik nog steeds moest blijven. Ik wist niet waar ik hulp moest zoeken, mijn moeder had me teruggebracht.

Tot op een dag ik wat foto's zat te bekijken van onze vakantie. Ik zag een onbekende map. Ik opende deze map en daar zag ik allemaal foto's van alleen mijn zus. Dit vond ik raar, toen zag ik nog een map en daar zaten naaktfoto's van mijn zus. Mijn wereld stortte in, ik wist dat mijn zus nooit die foto's naar hem had toegestuurd. Ik wist ook dat hij mijn zus zat te stalken, maar ik wist niet dat het zo erg was. Ik wist dat hij de foto's van haar pc had gehaald, (dit kon hij goed doen met zijn ict achtergrond. Hij kon namelijk op afstand foto's op zijn computer plaatsen). Ik zou wachten tot de volgende dag en ik zou alle harde schijven uit de computers halen en verdwijnen. De volgende dag kwam mijn vader en ik vertelde dat ik weg wou. Hij zorgde ervoor dat ik bij mijn huisarts terecht kwam omdat ik hysterisch zat te huilen. Achteraf bleek ik gewoon een burn out te hebben in combinatie met trauma's die ik in mijn jeugd had gekregen en bij hem. En 5 jaar nadat ik was gevlucht heb ik er nog steeds last van. Ik vertelde mijn huisarts wat er aan de hand was. Ze vroeg aan mij wat ik wou en ik zei dat ik bij hem weg wilde. Ze belde de opvang op en ik kon daarheen. Ik moest het wel eerst melden bij de politie, dit gedaan en ik kon naar de opvang. Ik en mijn twee kids werden in een hok geplaatst. We woonden samen met een rat. Het stonk en de vloer was smerig. Maar andere woonruimtes hadden ze niet. De kinderen hadden twee weken hun vader niet gezien. Daar had ik berouw om en met tegenzin heb ik de kids aan hun vader gegeven. Eerst had hij ze om het weekend. De kleine kon niet tegen zuur eten zoals ranja. Dit aangegeven aan de vader, maar door de geestelijke beperking voerde hij het niet uit. Dit hield in dat ik elke week de kleine terug krijg en een dag erna vreselijke wonden kreeg van zijn eigen plas, omdat het te zuur was. Alles probeerde ik zodat voor hij weer naar de vader ging het weer genezen was. Het ergste was toen de kleine zuurkool kreeg. Toen in overleg kreeg hij de kinderen minder, hij vond het goed, omdat hij ook niet wist hoe hij de kids moest opvoeden. 

Twee jaren gingen voorbij en nog steeds geen huis. Gelukkig konden we na een jaar naar een grote opvang en dichterbij mijn moeder en zus. We kregen ook wat vaker visite. Na een jaar daar hebben gewoond konden we in een appartement bestemd voor probleemgevallen, zoals geluidsoverlast, alcoholisten, wanbetalers, drugsgebruikers etc. Was niet prettig, maar ik had geen keuze. Ik moest mijn kinderen vaak afschermen van wat er in de omgeving gebeurde. En een band met de buren opbouwen was geen optie, want je wist niet waarom die persoon daar zat.

Na twee jaar kregen we eindelijk een eensgezinswoning. Heerlijk was dat, ik was zo blij. Voor de kinderen was het wennen, want het was allemaal nieuw. We hadden een tuintje, ze konden buiten spelen, heerlijk was het. Iedereen zijn eigen slaapkamer. Wat een ruimte. Een jaar later in februari kreeg ik het bericht dat ik voor de rechter moest. Wegens omgang en het gezag van vader. Mijn ex eiste het gezamenlijk gezag op. Vanwege zijn geestelijke beperking is dit niet mogelijk. Ik wist dat dit ooit zou aankomen, maar ik wou het graag uitstellen totdat de kinderen 12 jaar waren. Ik wou ze zo graag een goede basis meegeven. Op de hoop dat ze niet als hun vader zouden worden. En datzelfde jaar kwam ik erachter dat mijn jongste zoon dezelfde beperking had als zijn vader. Ik vond het geen probleem. Hij was heel anders dan zijn vader omdat hij een goede basis had meegekregen. Omdat zijn vader absoluut niks wou uitvoeren wat ik zei en het liefst het tegenovergestelde deed heb ik via school er voor gezorgt om de kleine te kalmeren als hij van die driftbuien kreeg. Ik was zo trots, dat we het voor elkaar hadden. Ik was namelijk bang als hij ooit tiener zou worden ik hem niet onder controle zou krijgen. De oudste had hetzelfde probleem, maar dat kon hijzelf onder controle houden, omdat ik hem dat had geleerd. Ja, ik had twee speciale kinderen en ik had mijzelf 200% gegeven om het goed te doen.

De jongste had het probleem dat hij niks kon onthouden. Je moet elke dag hetzelfde doen. Deed je dat niet dan kon het in 1 dag of paar dagen alles weer uit zijn hoofd zijn. Om den duur had ik hem door. Als je het leuk maakte dan begon hij dingen te onthouden. Het hele alfabet kende hij uit zijn hoofd. Hij broer hielp ons erbij om de kleine wat te leren. Daar was ik heel blij mee en vond het heel lief. We maakten samen er een leuk spel van. Ik leerde hem ook een beetje schrijven. We waren weken bezig en de eerste twee letters kwamen naar voren. School zag ook dat hij heel moeilijk was hem dingen aan te leren. En hij werd naar een kinderpsycholoog gestuurd en werden testen op hem uitgevoerd. Veel wat uit de testen kwam, wist ik al. Alleen herkenning van emoties was mij niet echt opgevallen. Als ik erop terugkijk vond ik dat heel subtiel maar het was er wel.

Toen kwam de rechtszaak in juli. En ik begreep dat de ex de helft van de vakanties kreeg met de kinderen. Het gezag zouden ze nog over nadenken want de ex deed toch ding wat niet door de beugel kon. Het beste was dat de Raad van de Kinderbescherming hierover een beslissing maakte. Er werd absoluut geen rekenschap gehouden dat de kleine een beperking had, want ik had geen bewijs. Ook na het gesprek met de RvdK werd er geen rekenschap met de kleine gehouden, want hij zei niks. Dus luisteren we alleen naar de oudste en doen we alleen wat de oudste wil. Ik zag aan haar gezichtsuitdrukking dat het voor de kleine dit een probleem zou worden. Maar zij was ook gebonden aan de wet dus schreef maar op dat de kids de helft van de vakanties bij de ex moest zijn. Ik kan je niet beschrijven hoe ik mij voelde. Ik voelde mij zeer ondergewaardeerd. Al die jaren al die moeite wat ik samen met de school heb gedaan voor die kleine. Het was gewoon nutteloos. Ik zette alles in om het goed te krijgen met de kleine en dat werd aan de kant geschoven omdat ik geen bewijs had. Ik stortte in maar nu echt keihard. Ik stopte met alles, want naar mij gevoel was het allemaal nutteloos. De vader kon op zijn luie gat zitten en was ook prima. Waarom zou ik dan nog wat uitvoeren, dacht ik bij mezelf. Alles wat ik zou doen zou zinloos zijn. Paar dagen bij de vader en alles wat ik hem geleerd had was weg. Communiceren met de vader kon niet. Hij haatte mij diep en hij kikte erop als ik mij ellendig voelde. Hij had zelf een verstand van een kind, maar geen bewijs. Hij zou alles proberen om mij te laten huilen en het was makkelijk, want ik zat nog in de burn out.

Aan de sociale team verteld ik over mijn ex dat hij me kapot, maakte. Blijkbaar mag dit, want het zijn maar woorden. Ik begreep dat volgens de wet vader en moeder elkaar kapot mogen maken als het maar goed gaat met de kinderen. 

Ik zakte langzamerhand weer in die diepe put. Want ik ben moeder en ik wil zo graag mijn kinderen helpen. Ik wilde graag een goede toekomst aan de kinderen geven. Omdat ik mijn moeder gevoelens moest negeren. En elke keer dat ik dat deed werd ik steeds vermoeider totdat ik niks meer kon. Ik kon letterlijk niet meer op staan. Ik heb mijn moeder gebeld om mij te helpen, maar die had het na paar uur al weer gezien en moest weer weg. En liet me alleen achter. Ik kon het niet meer aan. De rechtbank, mijn ex, de raad van de kinderberscherming. Ik wou eindelijk rust hebben. Ik heb mijn advocaat gemaild en gezegt dat ik mijn kinderen graag naar pleeggezin wil hebben. -In de pamflet van RvdK kunnen kids 1 jaar naar een pleeggezin en ik had de mogelijkheid ze even tussendoor te zien, zodat ik rust kreeg-. Want het werd mij verplicht om te moeten samen werken met mijn ex via Interspy. Als ik dat niet deed werd ik en mijn ex gecontroleerd of we wel goed de kinderen opvoeden. En RvdK gaf aan om mezelf op te laden, zodat ik de Interspy aankon. Dat kon niet als de vader elke keer in mijn buurt kwam. De ex triggerde namelijk elke keer mijn trauma's. Ook na het hebben van EMDR. Het is wel beter geworden, maar zolang ik geen rust kreeg om bij te komen kan de EMDR niet werken en zal het weer gaan escaleren. En dit leek mij geen goede idee. Ik was radeloos, ik had het gevoel dat ik een psychische marathon liep. Ik wist dat ik getraumatiseerd was en ik deed alles om het goed te krijgen, maar daar moet er rekenschap mee gehouden worden. Mijn ex heeft een geestelijke beperking en hij snapt emoties niet, als hij het zelf wilde kan hij absoluut geen rekenschap met mij houden.

Jammer genoeg was het niet mogelijk dat de kids naar een pleeggezin gingen omdat de kids altijd eerst naar de vader moeten. Ik was geestelijk en lichamelijk helemaal op ik moest kiezen mijn kids hier en de rechtzaak, ex en RvdK op mijn dak en geen rust. Wat in hield dat ik hoogstwaarschijnlijk naar een psychiatrische inrichting moet omdat ik helemaal opgebruikt wordt en zo mijn kids kwijt raak. Of de kids weg doen en rust hebben van de hele commotie om me heen. Ik heb voor het laatste gekozen, het idee dat iemand over je vloer komt en de kinderen afpakt kon ik niet aan. Ik was mij ervan bewust dat het inhield dat ik mijn kinderen nooit meer kan zien. De vader kikt op macht en volledige controle en vindt het heerlijk om dan de kinderen gebruiken om mij verder kapot te maken.

Binnen twee dagen was ik mijn kids kwijt. Ik wou eerst geen afscheid nemen van mijn kids maar ik ben blij dat ik dat wel heb gedaan. Ik heb verteld dat mama ziek was en dat ze bij papa gaan wonen. De oudste was gepikeerd, want we hadden dit niet afgesproken, hij zou twee weken op vakantie gaan bij pap en niet voor altijd. Maar hij zag dat ik kapot was en hij begreep het. Mijn oudste is maar 8 maar heeft een hoge IQ en EQ hij begrijpt alles. Heel bijzonder en mooi kind.

Ik had moeite om mijn familie vertellen wat ik had gedaan. Mijn vader was razend, hoe kan de wet zomaar de kinderen van een moeder afpakken. Hij snapte er niks van. Hij hielp mee om een oplossing te zoeken. En we zijn naar de POH geweest. Ik vertelde kort mijn verhaal, dat nadat ik bij mijn ex vandaan ben gegaan hij me nog steeds kapot maakte. POH vertelde dat mijn ex nog steeds bezig was met huiselijk geweld en ik maar langs de politie moest gaan. Bij de politie konden ze niks voor me doen, want wat hij deed mocht volgens de wet. Ook al was de politie met mij en eens en zagen dat ik kapot was. Ik was meer vastberaden dat het beter was dat ik nooit meer mijn kids zou zien. Dat ik meer rust zou hebben als ik het beleefde dat ze dood waren. Nadat ik de kinderen had weggedaan kreeg ik allemaal papierwerk wat moest worden afgerond. Van de gemeente, uitkering, kinderbijslag, verzekeringen etc. Je wordt zonder pardon helemaal leeg gestript. Je bent nog in rouw, maar het leven gaat door.

Nadat ik de kinderen had weggedaan was een van de moeilijkste dingen ooit. Maar mijn ex treitert mij niet meer. Hij staat niet meer wekelijks voor mij deur. Ik krijg niet meer mee dat hij de kinderen manipuleert om een hekel aan hun moeder te krijgen. Ik hoef de kinderen niet meer te corrigeren als hun vader ze iets fouts had geleerd. Ik hoef de hatelijke blikken van zijn vrienden niet meer te aanschouwen. Ik hoef niet meer bang te zijn voor zijn woede aanvallen. Ik hoef niet meer met hem te communiceren. Ik hoef mijn kleine niet uit te leggen waarom dat ene meisje van de vrienden van mijn ex niet bij hem mag spelen. Ik hoef niet meer het beste te willen voor mijn kinderen. Ik hoef geen moeder meer te zijn voor ze. Eindelijk rust. 

En ik heb nu nog steeds naweeën van dat ik mijn kids heb weggedaan, want ik heb nog steeds het gezag-ja dat kan, kids wegdoen en toch het gezag houden terwijl je absoluut geen contact met vader of kids hebt. Ik word aan alle kanten bedreigd en gedrukt dat ik dingen moet ondertekenen. Ik geef aan dat ik geen kinderen meer heb en ik kan onmogelijk zaken ondertekenen, want ik heb geen idee hoe het met ze gaat. Ik heb ze meer dan twee maanden niet gezien, dan kan ik niet zomaar iets gaan ondertekenen als ik van niks weet. Dus mijn ex heeft de kids zonder gezag heel apart vind ik dit. Ik ben nog steeds boos en teleurgesteld in de wet. En ik heb met meerdere vrouwen gesproken, schijnt een veel voorkomende probleem te zijn. Ik heb gehoord dat ik niet de enige ben, vooral als je speciale kinderen hebt, dan wordt er absoluut geen rekenschap mee gehouden. Ik ga niet meer vechten voor mijn kinderen, want als ik dat doe zal hij weer achter mij aanzitten. En volgens de wet en ook de RvdK is het voldoende dat hij de kids opvoed. Vaders hebben vaak ook niet de moederdrang om het beste met je kinderen voor te hebben. Is beter dat ik ze dan niet heb.

Ik hoor dat het goed gaat met de kinderen . De oudste mist mij wel, dat klopt want we hadden een speciale band met elkaar. Qua gedrag lijken we ontzettend veel op elkaar. En als het tegenzat wist ik precies hoe ik hem moest helpen. De kleine heeft dezelfde geestelijke afwijking als de vader en ik begrijp dat hij het geen probleem vind dat hij zijn moeder niet meer ziet. Ik vrees voor de kleine dat hij hetzelfde wordt als zijn vader. De familie accepteert dat hij zo vrouwen behandeld. Ze weten van zijn verleden met verkrachtingen en aanrandingen met vrouwen, daar ben ik ook te laat achtergekomen.

Ik denk wel aan de goede tijden wat ik had met mijn kids. Ik heb het heel leuk gehad met mijn gekke kids. Soms denk ik daar wel aan. Ik vind het gewoon jammer dat het zo is gegaan. Ik had heel veel vertrouwen in de wet. Ik praat erover met mijn vrienden over deze situatie en ze begrijpen het. Ze weten hoe hij is. Een vriendin die werkt met kinderen en ziet zulke situaties vaak. Hoe mannen de vrouwen helemaal kapot maakt. We krijgen geen bescherming omdat we kinderen hebben. Ook situaties dat de kinderen autisch zijn of speciale kinderen, dat hier geen rekenschap mee wordt gehouden. Natuurlijk zijn er ook situaties dat het andersom is, dat een vrouw een man stuk maakt. Ik vind het slecht, zo krijgen kinderen geen goede sociale opvoeding. Ze leren alleen maar hoe ze anderen kapot moeten maken.

Ik weet dat je dit niet mag zeggen. Maar dit is de eerste keer dat ik het toch zeg. Als ik de tijd kon terugdraaien had ik nooit kinderen met deze man gehad. Had ik liever de mogelijkheid genomen voor kinderen zonder vader. Als ik zie hoeveel verdriet het mij en de kinderen is aangedaan.