Ik had haar Xerox moeten noemen

Jurre zegt wel eens dat ik niet onder doe voor de bootwerkers. Qua scheldwoorden. Volgens hem ken ik er zelfs meer. Ik weet nog niet zo goed of het een compliment is of niet. Ik denk van niet. Ik voel me ook niet glimmen van trots als hij het weer eens zegt.

Ik ben best onhandig. Met heel veel dingen. Ik stoot mij altijd overal aan en ik laat best vaak iets vallen. Het is nog een wonder dat mijn telefoon het heeft overleefd. Al is deze wel voorzien van een rubberen omhulsel. Dat was erg vaak de redding. Als ik dan weer eens iets liet vallen of de deur over mijn tenen heen wil schuiven (wat uiteraard niet lukt) of ik stootte voor de honderdste keer mijn teen aan de poot van het bed dan kon ik een heel scenario aan scheldwoorden de revue laten passeren. Misschien niet netjes, maar het lucht wel enorm op. 

Toen ik zwanger was van Sara wist ik dat ik echt moest gaan letten op mijn taalgebruik. Dat was toch echt moeilijker dan gedacht. Kon mij er nog niet zo druk over maken. Het duurde nog minstens een jaar/anderhalf voordat ze überhaupt iets zou gaan zeggen.

En jawel, het moment was daar. Haar eerste echte woord is 'papa'. Vele woorden volgden en ze ging steeds meer begrijpen. En eerlijk gezegd dacht ik niet meer aan mijn taalgebruik of aan de afspraak die ik met mijzelf had gemaakt. Oh, en de belofte die ik aan Jurre had gedaan. Ik bleef onhandig en lomp. En regelmatig liet ik mijn 'scheldwoordenboek' los in het bijzijn van Sara. Nou ja, dan kan je gewoon wachten op haar eerste Xerox-momentje. Ze zei vlak na mij 'godgedomme' (excuus voor de gelovigen onder ons). Jurre boos. Ik ook, maar dan op mijzelf. Inwendig vloekte ik nog even verder. Moest er dan nu toch echt maar op gaan letten. Echt. Ik wilde gewoon niet dat ze ook een bootwerker zou worden en die woorden mee zou nemen naar de peuterspeelzaal. Vrij snel daarna ging het toch weer mis. Ze zat (voor de honderdste keer) in de waterbak van Boef. Ik schoot uit mijn slof en trok mijn 'scheldwoordenboek' tevoorschijn. Oeps... te laat. Ik begon te schelden voordat ik ging nadenken. Helaas 'doe' ik vaker voordat ik denk en dat  is een puntje op de agenda om aan te werken... Ze herhaalde niet wat ik zei, gelukkig, omdat ze zich ter aarde stortte voor een huilbui. Maar zoals jullie allemaal weten heeft bijna elke kopieermachine een geheugen. En een paar dagen later constateerde ik dat Sara een olifantengeheugen heeft. Shit, oh nee ehm... chips... Ze liet een kommetje vallen. Het gevolg: "godgedomme". Ik gedachten sprak ik mijzelf weer streng toe. Want dit wilde ik echt niet. 

Ondertussen waren we veel andere woorden aan het oefenen. Sommige woorden die ze zegt zijn te grappig en lief om ze goed te verbeteren. Dus dat doe ik dan ook niet; ik vind 'nijn' i.p.v. konijn veel te schattig en ook van 'pinbin' i.p.v. pinguïn kan ik geen genoeg krijgen. En nu we het dan toch over Xerox-momenten hebben... Elke keer als dochter iets zei, dan herhaalden wij steevast wat zij had gezegd met daarbij het woordje 'hè'. Dan zei ze 'bal' en dan herhaalde ik het als 'bal hè'? Met alles. Nu merk ik pas hoe irritant het is. Bij alles wat ze zegt wordt het woordje 'hè' er achteraan geplakt. Maar ach, het is nog niet zo erg als een complete scheldkanonnade.

Vanmiddag was voor mij de druppel. Het ging de afgelopen tijd best goed en vloekte ik heel vaak inwendig en als ik toch iets liet ontvallen keek ik direct of Sara in de buurt was. Maar vanmiddag... I let my guard down. We stonden klaar voor een wandeling. Boef liep inmiddels met gekruiste pootjes en wilde echt naar buiten. Toen we eenmaal buiten stonden besloot Iris om even een beetje te gaan spugen. Ik was vergeten om een doek mee te nemen. Hardop zei ik 'fuck' en rende naar binnen. Maar nog voordat ik bij de voordeur was hoorde ik een lief stemmetje; "Fuck hè mama?" Moedeloos liet ik mijn schouders hangen. Direct zei ik 'sorry' tegen haar. En omdat het een uitstekende kopieermachine is zei zij uiteraard ook 'sorry'. Ik heb haar gezegd dat ik vanaf nu echt ga opletten wat ik zeg. Beloofd. Dubbel beloofd. Driedubbel beloofd. Vanaf nu is het een dagelijks agendapuntje.