Ik geloof mijn ogen niet!

Een kleine maand geleden schreef ik een blog over mijn verloren sleutels. Ik heb overal gezocht en kon ze echt nergens vinden. Ik gaf me gewonnen, nooit zou ik ze meer terug vinden. 

Elfa had ze te pakken gehad en ergens neer gelegd, maar vertellen waar, kon ze niet. In verschillende reacties die ik kreeg opperde mensen dat ze ze misschien in de prullenbak had gegooid. Alhoewel ik me het bijna niet kon voorstellen heb ik me bij deze visie aangesloten. Want waar waren ze anders gebleven? 

Ondertussen bleef ik denken over mogelijke plekken en keek ik soms op een plek die me ineens te binnen schoot waar ik nog niet had gezocht. Ook kon ik me niet voorstellen dat Elfa ze in de prullenbak zou hebben gegooid. Ze gooit weleens uit zichzelf iets in de bak maar dan is het echt afval. Ergens knaagde het dus nog steeds. Maar ik had natuurlijk wel de reserve sleutels in gebruik genomen en vorige week was mijn acceptatie proces eindelijk zo ver dat ik ook een nieuwe inklok druppel op mijn werk had geregeld. 

Maar toen kwamen er gisteravond vrienden op bezoek. Ze verwachten volgend jaar een kindje en wij hadden nog wat spullen staan. Na wat bij elkaar te hebben gezocht bedacht ik me dat er misschien nog iets in de speelgoedkist zou zitten voor ze. Ik tilde samen met mijn man de kist uit Elfa haar kamer en zocht wat er bij zat. Het bleek dat ik voor de verhuizing een half jaar geleden al aardig schoon schip had gemaakt dus ik vond eigenlijk maar één geschikt speeltje. De kist bleef even in de woonkamer staan zodat we Elfa niet meer hoefde te storen 's nachts. 

Vanochtend ging ik nog heel even Elfa haar kamer in om weer wat kleertjes op de kast te leggen die ik ook nog even tevoorschijn had gehaald om uit te zoeken of er nog iets bij zat: en toen zag ik het. Op de plek waar de speelgoedkist had gestaan, daar lagen ze..Mijn sleutels! 

Triomfantelijk bungelde ik ze voor Elfa haar neus heen en weer. "Kijk eens!" Riep ik uit. Elfa stond al klaar om ze weer uit mijn handen te grissen maar vlug stopte ik ze in mijn zak en zei: "Die krijg je nooit meer". Snel legde ik de reserve sleutels weer in de la gelegd en de nieuwe druppel in mijn tas, die gaat weer terug naar mijn werk.

Nu missen we alleen nog het pasje voor de vuilcontainer. Daar heb ik ook al een nieuwe voor aangevraagd, maar ik ben benieuwd wanneer we die weer gaan terugvinden. Één ding weer ik zeker, hij ligt niet onder de speelgoedkist.