Ik erger mij. Aan alles. En iedereen

De afgelopen paar weken ben ik mij steeds meer gaan ergeren. Niet alleen aan het overwoekerende onkruid in de tuin of aan de buurman die steevast zijn auto scheef parkeert. En dan ook nog in 'stand brandweer'. Nee, echt aan alles. 

2 maanden geleden is Iris geboren. Een nieuwe periode van slapeloze nachten. Maar daarnaast loops Sara ook nog rond die aandacht moet krijgen en die toch wel een driftbui of 82 heeft. Per dag. 

Ik ben altijd al ernstig gesteld geweest op mijn nachtrust. Ik ben wel een ochtendmens, maar minimaal een uur of 7 achter elkaar slapen is een vereiste als je mij bent. Laat dat de laatste weken nou niet bepaald zijn gelukt. Maar het geeft niet want je krijgt er immers 'zoveel voor terug'. Hoppa, ergernis nummer zoveel. Hou toch op. Niemand heeft ooit gezegd dat het leven met een baby en een peuter geweldig is. Tuurlijk krijg je er wel wat voor terug; eerste glimlachjes, een slapende baby op je borst en een peuter die steeds meer begint te kletsen. Maar weegt dat op tegen slapeloze nachten en slopende dagen? Echt niet! Nu heb ik ook nog de 'pech' dat Iris nogal wil plakken. Niet gewoon rustig even in de box wil, of op een speelkleed of in bed. Nee... bij mij anders wordt het krijsen. Dus regelmatig toch krijsen. Lang leve mijn draagzak, daar woont ze zo ongeveer in. Zodra ik op het punt sta om haar met wagen en al in de schuur te zetten neem ik haar bij me, troost ik haar en zodra ze in de zak zit is ze stil. Maar sjonge... wat een ergernis. Horen baby's niet gewoon 20 uur per dag te slapen? Ondertussen wil Sara graag aandacht. Dat krijgt ze dan niet. Zo, driftbui wordt ingezet. Als dreigmiddel. Laat maar driftig zijn. Ik was al klaar met de dag. Om 10.00 uur 's ochtends. Gelukkig hou ik wel enorm veel van ze en als we aan het einde van de dag met zn allen op de bank zitten heb ik toch even een genietmomentje. 

Zou de vermoeidheid doorwerken in al mijn andere ergernissen? Vanochtend opende mijn grote vriend in de ochtend, Jan de Hoop, het ontbijtnieuws met het nieuws dat 'we' niet naar het EK voetbal gaan. Hoezo 'we'? Dit is geen ergernis van nu, maar helaas al jaren. Oke, voetbal is in Nederland sport nummer 1. Maar val mij er niet mee lastig. Misschien kunnen al die over het paard getilde mannetjes eerst eens leren hoe ze moeten voetballen. Maar nee, ze maken zich druk om de kleur van de voetbalschoenen en of ze misschien eerst nog naar de kapper toe moeten. Oh, wacht... het is natuurlijk de schuld van de coach... Maar gelukkig, even geen versierde straten, toeterende auto's en vuvuzela's.

Mensen die klagen over het weer kunnen sinds kort ook de wind van voren krijgen. Waar ik eerder gewoon kon glimlachen en er een positieve draai aan kon geven moet ik nu oppassen dat ik ze niet ga afsnauwen. Van de week vond iemand het ineens zo koud. In mijn hoofd gilde ik tegen het arme mens dat ze niet zo moest zeiken, dat het droog was en dat het *&^%$#@ ook nooit goed is. Zoiets dan. In werkelijkheid heb ik haar genegeerd en liep ik door. 

Iedereen heeft recht om te klagen, echt iedereen. En normaal gesproken kan ik goed luisteren, glimlachen en indien nodig advies geven. Maar ik kan het niet meer opbrengen. Het is geen klagen meer, maar gezeik. En daar word ik op dit moment heel erg moe van. O, dat was ik al. Ik kan het er gewoon niet bij hebben. Helemaal een ergernis is als mensen altijd over hetzelfde klagen; het werk is niet leuk, de kinderen zijn irritant, het weer werkt niet mee, ze weten niet of ze naar Italië of Frankrijk op vakantie gaan... Wederom begin ik in mijn hoofd tegen ze te schreeuwen; stop met werken, geef je kinderen weg en ga gewoon eens niet op vakantie. Hou gewoon eens op met dat gezeik. Als je ergens over wil klagen, klaag dan over zaken die er echt toe doen. Niet over dat pietluttige nietszeggende leventje dat je leid. Ik ben even niet in je geïnteresseerd. I really don't care. Maar nee, in werkelijkheid negeer ik dat soort mensen even. 

En dan heb ik het nog niet gehad over mensen die klagen (roddelen) over andere mensen. Tegen mij. Normaal gesproken smul ik van dat soort gesprekken. En voor de mensen die nu denken: "Ooooohhh... wat ben jij slecht" zeg ik alleen maar; whatever. Iedereen roddelt, positief of negatief. Iedereen heeft wel eens wat te zeiken over iemand anders.                                              Maar nu is het een ergernis. In mijn hoofd begin ik zo langzamerhand te krijsen: doe er wat aan, los het op, maar val mij er niet mee lastig. Dus ook deze mensen negeer ik nu even. 

Moet ik het nog hebben over de paniekvogels, onzekere moeders of overbeschermde types? Ergernissen van de bovenste plank. In mijn normale vorm laat ik iedereen in zijn/haar waarde en maakt iedereen gewoon een eigen keus. Maar ik kan er niet meer naar luisteren. Van die (in mijn ogen) zinloze discussies. Ik ben niet vies van een discussie, ben zelfs altijd geïnteresseerd in wat een ander ergens van vindt en wat de beweegredenen zijn om iets wel of niet te doen. Maar oei, wat een gezeik. Doe gewoon normaal met een dosis gezond verstand. Maar neem mij vooral nu niet serieus, ik ben moe. En ik begin zo langzamerhand te denken dat het aan mij ligt en niet aan de rest van de wereld.    

Ondertussen is hier de rust teruggekeerd. Sara met een bak rode paprika voor de tv, Iris in de zak en Boef is weer getransformeerd tot een vloerkleedje. Ik ben ook gekalmeerd, koffie doet wonderen.