Ik een burn-out??

Het begon waarschijnlijk 2 jaar geleden. Vergeetachtigheid, in de winkel ineens niet weten waar je heen moet. Rond dwalen op het winkelcentrum totdat je je weer kan herinneren wat je er ook al weer kwam doen. Duizelingen en hoofdpijnen kwamen in de loop van de tijd erna. Naar de huisarts en na neurologisch lichamelijk onderzoek werd mij alleen verteld dat ik me niet zo druk moet maken. Oké, dat gaat moeilijk als je een groot gezin hebt, flinke werkdruk, je huishouden. Tuurlijk deed ik echt wel aan ontspanning. Met kop koffie op de bank of lekker hardlopen. Zo hobbelde ik twee jaar lang door. En in de tussentijd veranderen van huisartsen praktijk!   Afgelopen maart erg ziek geworden door het Corona. Extreme hoofdpijn, voelde me heel ziek. Daarna paar dagen veel beter en toen ineens benauwd wakker. Mijn lichaam liet me in de steek. Testen werd toen alleen gedaan als je zo ziek was dat je naar het ziekenhuis moest. Medicatie werd voor de deur gezet. Vanaf dat moment is mijn conditie helemaal weg. Mijn gezondheid ging op en af, vaak verkouden, grieperig en bovenal moe. Toch doorgaan met wat ik altijd deed. Als even niet lukte gewoon doorzetten. Je kan niet stoppen als moeder of collega zijnde. Er wordt veel van je verwacht, op je werk en thuis. (Althans dat dacht ik!) Ik wilde sterk zijn en sterk blijven. Hierdoor ging ik al twee jaar over mijn grenzen heen.. na de volgende tegenslag wat te maken had met een gezwelletje op mijn baarmoederhals en weefsel wat ze weg moesten halen, kwam ik er maar niet boven op. Ik kan het niet. Ik kan me er niet toe zetten. Stemmingswisselingen, ups en downs.  Mijn werk in de kinderopvang lukt me niet, de geluiden, de drukte, de prikkels. Waarom kan ik het allemaal niet meer.. waarom duizelingen, concentratie problemen, stemmingswisselingen, opgebrand... vandaag verlossend woord: ik kamp met een Burn out...  hoe nu verder? .. .. nu even als eerst een volle week helemaal niets wat te maken heeft met werk en niets “moeten”. Ja tuurlijk wel moeder zijn. Maar het scheelt dat onze kinderen al ouder zijn. Maar toch... het voelt allemaal als falen. Volgende week weer naar de arts en dan gaan ze gelijk kijken naar mijn conditie wat we daar mee kunnen en dan wordt er een stappenplan gemaakt. De nekslag is mogelijk gekomen in maart met het Corona virus wat ik onder de leden had. Voor nu probeer ik het te aanvaarden en dat probeer ik. Elke dag een nieuwe dag en de ene dag zal het goed gaan en de andere dag weer niet. Ik moet het accepteren zoals het is en zorgen dat het beter gaat. Nu gaat het even om mij, als ik niet mezelf op orde kan krijgen, dan kan ik me niet 100% inzetten voor mijn gezin en mijn werk.. .. want dat is toch uiteindelijk wat ik wil? Genieten van mijn gezin en werk, maar nu kan ik dat niet.  Ik kan het niet opbrengen...