Ik dacht het komt wel goed!

Het komt wel goed, dacht ik dagelijks, maar dagen werden weken en weken werden maanden.

Ik werkte 25 uur onregelmatig in de gehandicaptenzorg. Ook toen ik zwanger werd van onze derde leek alles wel oké. Ondanks het overlijden van mijn schoonvader (toen ik 16 weken zwanger was) en de bekkeninstabiliteit. Deze kwam helaas rond de 20 weken erger terug dan bij de vorige zwangerschappen. De laatste 2 maanden van mijn zwangerschap heb ik in een rolstoel doorgebracht.

Ook na de bevalling die niet helemaal volgens het boekje ging dacht ik dat ik de wereld aankon want ja, dat kunnen alle insta moms dus ik ook!

Ik nam na mijn verlof nog extra maanden vakantie op, gewoon om wat langer te kunnen genieten. In december ben ik weer begonnen met werken. Ik had er zin in en Hanna deed het super bij de kinderopvang. Ik besloot na die 6 maanden borst te stoppen, omdat het kolven op het werk toch wel veel stress opleverde.

Het werken viel mij steeds zwaarder, ik gaf de schuld aan het afbouwen van de borstvoeding. In de meivakantie hadden we anderhalve week vrij de week ervoor werkte ik 36 uur. Ik heb de volledige vakantie nodig gehad om bij te komen en heb vooral geslapen. Na de vakantie had ik weer een heel drukke werk week. Toen ik voor de zoveelste keer met zweethanden en tranen in mijn ogen op de parkeerplaats stond, besefte ik me dat dit niet goed was. Op het moment dat mijn collega vroeg hoe het ging, barstte ik in tranen uit.

Ze adviseerde mij op mij zelf zie te melden gezien mijn klachten. Het voelde voor mij als falen.

Ik heb toch zelf voor een derde kind gekozen en heb een drukke baan. Mijn man werkt 40 uur dus ik moet toch wel een groot deel van de “gezinskar” trekken en ik kon dit altijd dus waarom nu niet.

Toen ik in de avond thuis kwam heb ik gehuild en moest ik overgeven van de spanning. Ik heb mijzelf de volgende ochtend ziek gemeld.

Het gesprek met de bedrijfsarts volgde, die zich af vroeg hoe lang ik me al zo voelde. Toen ik zei dat het me was overvallen dacht hij terug aan de eerdere gesprekken die wij hebben gehad. Dit was tijdens mijn uitval in verband met de zwangerschap. Toen was er al sprake van uitputting, gaf hij aan. Echter heeft hij dit toen de tijd niet als dusdanig bestempeld omdat ik veel klachten had n.a.v. mijn zwangerschap.

Doordat half jaar thuis te hebben gezeten, was ik weer redelijk opgeladen, het was hierdoor pas later tot uiting gekomen. Mijn batterij werd steeds leeg getrokken maar ik kreeg hem niet meer opgeladen.

Ik had een burn-out.

Oke, en nu. Het voelde voor mij vooral als een “hip nieuw iets” iedereen kent wel iemand die een burn-out heeft gehad toch? Ik ging dit echt nooit krijgen, kom op, ik nam toch genoeg rust? En deed toch heel veel leuke dingen?

Nou mensen, ik was echt de pineut en kan jullie vertellen het is heftig, heel heftig. Het moeilijkste is om ermee te leren leven, dit is wat ik nu doe.

Graag neem ik jullie in mijn volgende blogs mee hoe ik mijn leven weer probeer op te pakken.

XOX Bo