Ik ben geen thuisblijfmama

Dit zijn eigenlijk dingen die je als moeder niet mag zeggen, althans als ik vele Facebookgroepen mag 

geloven. Deze week gaat het op verscheidende groepen het over het thuisonderwijs, over ruziënde kinderen en peutervermaak. Maar zegt er dan iemand dat ze moe zijn en het lastig vinden, dan ben je dus een in en in slecht mens en waarom heb je dan überhaupt voor een kind gekozen!?

Het toegeven dat je alles soms best een beetje pittig vind, vele durven dat niet eens meer. Ik durf toe te geven dat ik absoluut geen thuisblijfmoeder ben, dat heeft een reden en daar ben ik gewoon niet voor gemaakt. Ik ben niet gemaakt voor 24/7 peutervermaak en geen enkel momentje waarop ik even geen mama ben. Desalniettemin ben ik gek op kindjes en zou bijvoorbeeld ik prima kunnen functioneren op een kinderdagverblijf. Dat is heel anders dan de situatie thuis. Maakt dat je een slechte moeder? Ik vind van niet. Had ik dan niet aan een kind moeten beginnen? Onzin. Waarom zou je alleen kindjes mogen hebben als je alles 100% leuk en makkelijk vind, als je alleen maar 24/7 bij je kind bent? Want geloof mij, niemand vind dat, ook al zeggen ze van wel. Iedereen heeft een moment dat je even zucht en op adem moet komen.

Ik kies er bewust voor om te werken, even niet thuis zijn en uit mijn mama-rol te stappen. Financieel leuker, maar het maakt mij ook een leukere mama. Senn leert onwijs veel bij de kindjes en ik mag even volwassen zijn en even geen Lego-kastelen bouwen en autoraces houden. Begrijp mij niet verkeerd, ik doe dit met liefde samen met Senn, we hebben de grootste lol en met puzzelen ben ik nog fanatieker dan mijn 3-jarige peuter. Maar ik ben geen thuisblijfmama. En dan, ja hier komt ie, is deze situatie met thuisblijven VERREKTE lastig soms. Mede omdat ik het niet gewend ben, Senn het niet gewend is en ons gezin dit ritme niet kent.

Ben ik nu een slechte moeder? Nee.