Ik ben geen labiele moeder, ik wil gewoon dat je luistert en me helpt!

Te weinig aandacht

In Nederland is nog steeds te weinig aandacht voor de lichamelijke klachten van vrouwen na een zwangerschap. Er is te weinig specifieke kennis, er heerst nog steeds een taboe en er is gewoon te weinig aandacht voor. En dat is triest, in een land waar mensen zich wel druk kunnen maken over de nieuwe auto van de buurman, de nieuwe relatie van een politicus of zwarte piet die een huidtransplantatie moet ondergaan.

Weinig kennis

Zo is er te weinig specifieke kennis over het signaleren en behandelen van bekkenklachten bij vrouwen. Veel specialisten bestempelen alle klachten gelijk en behandelen daardoor op de verkeerde wijze. Met als gevolg dat je onnodig lang rond blijft lopen met pijn, je niet serieus genomen voelt en wordt behandeld als een labiele moeder die zich er maar bij neer moet leggen.

Van specialist naar specialist

Na een osteopaat, twee manueel therapeuten, vijf (!) bekkenfysiotherapeuten, de huisarts en een sportarts, liet ik mijn klachten bijna voor wat het is. Na tien specialisten die het ‘niet meer weten’ en honderden euro’s minder, ga je twijfelen of er überhaupt nog wel iets aan te doen is.

‘Het is nu eenmaal zwaar’

Na de geboorte van drie kindjes dacht ik zelfs dat mijn lichamelijke klachten normaal waren. Helemaal wanneer de huisarts zei: ‘Tja.. de zorg voor drie kindjes is ook gewoon zwaar’. Worden afgescheept als een labiele moeder, ik ben er zo pissig om geweest. Meerdere keren. Helemaal als de stap om hulp te zoeken al groot is. Zet je eenmaal die stap, word je weer terug op je stoeltje geduwd. Zitten blijven en mond dicht. Deal with it. 

Weer zo’n labiele moeder

‘De zorg voor drie kindjes is nu eenmaal zwaar’. Zorg? Welke zorg, dacht ik toen. Ik wilde gillen dat ik helemaal niet alleen voor ze kan zorgen, dat ik al twee jaar afhankelijk ben in de zorg voor mijn eigen kinderen, dat ik mijn huis niet kan poetsen en middenin de nacht niet naar ze toe kan lopen omdat mijn lijf het niet doet! En zelfs in ruststand is er nauwelijks verschil. Lekker makkelijk om het te gooien op ‘de zorg’ voor drie kinderen.

Tranen

Ik had geen energie en zin om heel mijn verhaal nóg een keer te doen. Om nogmaals duidelijk te maken dat die pijn er zelfs was zónder de zorg voor de kinderen. In plaats daarvan was ik alleen maar bezig mijn tranen wegdrukken. Mij zien ze hier niet meer terug, dacht ik nog. Ik schudde ze netjes de hand, toedeloe. Het gevoel dat je niet serieus wordt genomen is nog het ergste.

Misschien hebben ze wel gelijk

‘Maar misschien is het wel gewoon zo’, ging ik daarna denken. ‘Misschien hebben ze wel gelijk’. Totdat ik andere moeders van drie of meer kindjes zag hardlopen, dansen en spelen met de kinderen. Dat wil ik ook! Het is toch niet normaal dat ik dat niet kan. Weer ging ik verder zoeken. ‘Je bekken staat scheef’, ‘onee je bekken staat recht’, ‘je bekken is instabiel’, ‘onee toch wel stabiel’. Ja wat is het nou? Ondertussen probeerde ik zelf op onderzoek te gaan, maar je leest zoveel dingen dat je simpelweg verdwaalt.

Nog een keer naar de huisarts

Ondertussen besloot ik nog één keer aan te kloppen bij de huisarts, een andere huisarts, want bij die andere zagen ze mij niet meer terug zoals ik al zei. Deze huisarts stuurde me door naar de sportarts. ‘Je bent nu al ruim een jaar bezig bij de fysiotherapie, het werkt niet, laten we naar de sportarts gaan’. Ja, laten we dat doen.

Klachten verergeren

Die gaf mij vervolgens weer een beetje hoop totdat de klachten na enkele weken zelfs verergerden. Ze hebben me wel vijftien keer lek geprikt met dry-needling, gekraakt van top tot teen en ik heb oefeningen meegekregen in alle soorten en maten. Trouw deed ik die oefeningen, zelfs toen de pijn erger werd. ‘Zij hebben er verstand van’, dacht ik nog en ‘het zal er wel bij horen’.

Zoek het maar uit

Totdat ik het niet meer vertrouwde. Ik vroeg om een overleg tussen de arts en manueel therapeut. ‘Jij zegt dit, hij zegt dat, hij ziet dit, jij weer wat anders. Praat met elkaar, pleeg overleg!’ Dat deden ze. De arts belde mij op en was meer stil dan dat ze sprak. ‘We hebben overlegd. Ja wij vinden het ook vreemd dat het niet aanslaat… We kunnen twee dingen doen. We sturen je door naar de revalidatiearts of we gaan door met waar we mee bezig waren, in de hoop dat het zo wat draaglijker wordt.’ Niet te geloven. Een revalidatiearts, terwijl je niet weet wat er te revalideren valt? Ik wil eerst weten waarom ik zo’n pijn heb en waarom het steeds erger wordt, ondanks alles wat jullie doen. Boos hing ik op. De verwijsbrief ligt nog steeds in een laadje.

Weg hoop, weg goede moed

Weer verloor ik de hoop. Zoek het maar uit. Weer dat niet serieus genomen worden. Een verschrikkelijk gevoel. Je kent je eigen lijf toch? Daar moet je op vertrouwen.. Nou, ik verloor het compleet. In een laatste schreeuw om hulp vroeg ik iedereen om mij heen om een referentie, een idee of wat dan ook. Zo kreeg ik van een vriendin weer een nummer van een bekkenspecialist. ‘Geef haar een kans, je moet dat echt proberen!’. Ze sprak zo overtuigend dat ik meteen belde, als een soort van laatste poging. 

Lieve balie-mevrouw

Ik kreeg de baliemedewerkster aan de telefoon en brabbelde wat, geen idee wat ik nu weer moest vertellen. Ik verdwaalde in mijn eigen verhaal omdat ik inmiddels zoveel paden had bewandeld dat ik niet meer wist waar ik liep. Deze lieve mevrouw onderbrak me en stelde me concrete vragen om het hele verhaal weer in kaart te brengen. Deze lieve mevrouw aan de andere kant van de lijn, was de eerste die echt luisterde en begrip toonde. Ik kon wel janken en zij had geen idee wat zij voor mij betekende. Ze noteerde alles en beloofde mij dat de bekkenspecialist contact zou opnemen. Ik bedankte haar voor het luisterende oor en de hoop die ze mij weer gaf.

Een lichaam liegt niet

De specialist belde mij terug en maakte een afspraak. Deze vrouw is de eerste geweest die de hele toestand op een andere manier heeft bekeken. Ze maakt onder andere gebruik van biofeedback tijdens het onderzoek en de behandeling. Het gaf me zoveel inzicht. Deze onderzoek- en behandelmethode maakt de spanning van de bekkenbodemspieren inzichtelijk. Waar de spieren in actieve toestand de 100 moeten aantikken kwam mijn krakkemikkige piek niet boven de 20 uit. Er was geen kracht meer. En waar hij in rust volledig zou moeten ontspannen, deden de spieren dat bij mij niet meer. Ze bleven in verkrampte toestand ergens halverwege hangen en verklaarden de pijn. Vervolgens ging ze aan de slag met biofeedback. Je lichaam en hersenen krijgen bepaalde signaleren door via een soort van stroomschokjes om al deze spieren op de juiste manier weer aan het werk te krijgen.

Bevestiging

Er bleek geen sprake te zijn van bekkeninstabiliteit (waar ze al die tijd over spraken), maar juist over totaal verkrampte bekkenbodemspieren. Met alle oefeningen die ik al die tijd heb meegekregen en trouw heb gedaan, hebben ze het alleen maar verergerd. Die mevrouw, haar apparaatje en de metingen op het beeldscherm verklaarden mijn pijn in het bekken, mijn stuitje, het SI gewricht en de uitstralingen in mijn benen.

‘Al die tijd hebben ze geprobeerd je buitenband te plakken, terwijl je fietst met een kapotte binnenband’. ‘Bij jou valt heel wat te behalen, maar ik geloof dat je uiteindelijk weer pijnvrij zult zijn en alles kunt doen.’ Ze zag mijn glimlach en voegde er snel aan toe dat het wel veel werk en tijd nodig heeft. Ik haal mijn schouders op, ‘ben toch al jaren bezig’.

Vertrouw je lichaam

Dus ik ben niet gek? Niet ‘zomaar een labiele moeder’? Er is dus wel iets aan te doen? Ik was dichtbij het punt om mijn eigen lichaam te gaan haten… gewoon omdat ik er niks meer van begreep en het vertrouwen in mijn lichaam verloor. Omdat anderen het al lang hadden opgegeven.

Luister naar je eigen lichaam en intuïtie, ook al maken ze je helemaal gek. Het is een vak apart, een specialisatie waar veel artsen en fysiotherapeuten geen weet van hebben en daarom worden veel vrouwen maar aan hun lot overgelaten.

Taboe

Te triest voor woorden eigenlijk, dat in zo’n welvarend land met alle kennis die voor handen ligt en alle discussiepunten die aandacht krijgen, deze onderwerpen nog steeds worden verwaarloosd of een taboe zijn. Ik hoop met mijn stuk meer vrouwen te bereiken met dezelfde soort klachten, vrouwen die na de bevalling(en) met klachten blijven lopen, vrouwen met chronische bekkenpijn. Vrouwen die als een labiele muts worden behandeld, maar die eigenlijk gewoon schreeuwen om hulp bij een serieus lichamelijk probleem. 

Een jaar later

Inmiddels zijn we een jaar verder en ben ik structureel naar deze bekkenspecialist geweest. Ik kom er nog steeds. Ik voelde me direct al meer gehoord dan ooit te voren. Die trap ren ik weer op en af, ik draag mijn eigen kinderen, til ze uit bed en poets mijn eigen huis. Ik dans en wandel stukken zonder dat mijn lichaam mij terugfluit. Er zijn dagen dat ik zelfs helemaal geen pijn meer voel, zelfs niet een beetje. Er zijn zelfs dagen dat ik vergeet hoe het was. Dat ik mijn eigen kinderen niet kon dragen. En daarom deel ik nu alsnog dit verhaal. Juist omdat het niet vergeten mag worden.