Ik ben een vijf. Dat is prima.

Afgelopen weekend keek ik naar een comedian die mensen een cijfer gaf op een schaal van 1 tot 10. Daarbij was 1 t/m 3 (extreem) lelijk en 7 t/m 9  (extreem) mooi. Volgens hem kon niemand een 10 zijn. Dat bestaat simpelweg niet. Zoals dat gaat in mijn hoofd moeten sommige dingen even borrelen en broeien. Ergens in dat weekend vormde mijn oordeel over mijzelf. Ik oordeel niet over een ander. Wie ben ik om te zeggen wat mooi is en wat lelijk is? Ik oordeel over mijzelf. Ik ben een vijf. Een doodgewoon gemiddeld mens.

De vijf als vrouw

Ik heb een doorsnee hoofd. Rond met een vetje onder aan de kin. Wel gezegend met een mooie bos haar, dat alleen al zou een 8 opleveren. De grijze haren zorgen nog net niet voor een 9. Wat het cijfer naar beneden haalt is mijn gebit. Dat is eigenlijk een 3 en heeft wat renovatie nodig. Mijn ogen zijn een wat onbestemd blauw/grijs en sprakelen zo af en toe nog even. Over de rest van mijn lichaam kan ik kort zijn; nog teveel kilo's, platvoeten en de welbekende kipfiletjes.

De vijf als moeder

Ik schep niet op over mijn kinderen; hoe snel ze motorisch zijn of dat ze al een heleboel woorden kennen. Ze zijn echt niet uitzonderlijk slim of getalenteerd. Ja, talent voor boevenstreken en rottigheid uithalen. Als moeder doe ik ook maar wat. Ik hou van regelmaat en dat zorgt weer voor rust. Er wordt niet dagelijks gebadderd of gedoucht en ook mijn huis is niet altijd even rein. De drie R's gaat hier dus niet op. Qua eten en drinken doe ik niet zo moeilijk. Ze mogen veel en ook een snoepje of koekje hoort daarbij. Ze mogen allebei op de iPad of tv-kijken en daar zit geen limiet aan. Zolang ze ook nog gewoon spelen en veel buiten zijn hoor je mij niet klagen.

De vijf als echtgenote

Nu moet ik mijzelf toch wel iets meer credits geven dan een simpele 5. Als echtgenote ben ik zeker wel een 8. Of zelfs wel een 9. Jurre krijgt dagelijks zijn broodjes mee en mag in het weekend uitslapen. Ik vraag hoe zijn dag is geweest en ik vraag hoe het met hem gaat. Ik vertel hem over Sara en Iris en zorg ervoor dat zijn werkkleren zijn gewassen. Of zijn dit allemaal dingen die een gemiddelde echtgenoot doet? Dan blijft het een 5.

De vijf als talent

Dit is geen 5. Dit is een 1, hooguit een 2. Het enige talent dat ik bezit is schrijven. Al zijn mijn d's, t's en dt's belabberd. Ik hou mij daar maar aan vast, aan die strohalm aan talent. Koken is niet aan mij besteed, ik laat water nog verbranden. Mijn lasagne is nooit een taartje en de nasi veel te pittig. Tekenen kan ik niet, een kat is nog net herkenbaar. Knutselen wordt nooit zoals ik dat in mijn hoofd voor mij zag. Ik zwijg in alle toonaarden over het bakken van cake, koekjes en taarten. Ken je de 'nailed it'-series die circuleren op internet? Nou ja, zo dus.

Ik kom tot de conclusie dat het echt niet erg is om een 5 te zijn. Misschien is er meer haalbaar. Word ik daar gelukkiger van? Geen idee. Ik word wel gelukkiger van iets minder gewicht om mee te zeulen. Dus de vastendagen worden weer ingelast en de voorraadkast gaat op slot. Ik functioneer prima als 5. Misschien word ik ooit nog een 6, nog steeds gemiddeld maar met een beetje extra.