Ik ben een schoolpleinmoeder

Voordat ik kinderen kreeg was ik een echte modepop. Het tegenovergestelde van een schoolpleinmoeder. Bijna wekelijks kocht ik nieuwe kleren. Ik ging de deur niet uit zonder make-up en mijn haar goed gedaan te hebben. Ik kleedde me minstens 2 x per dag om, want je kon natuurlijk niet in dezelfde kleren boodschappen doen en naar de stad gaan. Soms ging het zelfs zo ver dat halverwege de dag de make-up van mijn gezicht afging en dat ik dan weer wat anders ging proberen.

Toen raakte ik zwanger van de 1e. Ik was nog jong en we bleven bij mijn moeder wonen, dus ik had nog steeds de tijd. Mijn moeder en ik deden het huishouden samen dus nog genoeg tijd om te make-uppen. Ik ging wel eens mee mijn nichtje van school halen en zei dan, ik word nooit zo'n schoolpleinmoeder. Zo'n moeder met een iets te grote broek, van die duffe laarzen, een jas zonder model en haar alsof ze zo uit bed zijn komen stappen.

Toen mijn zoon 4 werd en naar school ging viel ik ook erg op en was dan ook vaak onderwerp van gesprek (en dan niet op de positieve manier). Uiteraard waren de vaders wel altijd in voor een praatje over het weer. Gelukkig word je wat ouder en realiseer je je dat het inderdaad niet nodig is om je 2 x per dag om te kleden, en dat je je niet op hoeft te maken alsof het een zaterdag avond is. Maar een goede verzorging bleef belangrijk en hakken onder de 8 cm bestonden voor mij nog steeds niet.

Toen kregen we ons eigen appartement, dus een volledig huishouden naast een parttime baan. Een man die graag eten wil als hij van zijn werk komt en waarvoor ik ook nog een leuke moeder wil zijn. Mijn perfect gestyleerde krullen werden al snel vervangen door een snelle knot. Maar de kleding en de make-up hield ik aardig vol.

Toen gingen we een huis kopen, dit betekende nog minder tijd voor mama want nu had ik er 2 extra verdiepingen en een tuin bij. Maar toch hield ik het nog aardig vol. Toen werd ik zwanger van de 2e en hier is het dan ook helemaal misgegaan. Vanaf week 14 van de zwangerschap begon ik bekken klachten te krijgen dus de hakken werden al snel ingeruild voor platte schoenen.

Tot overmaat van ramp hield ik ook nog vocht vast en het enige wat ik nog kon dragen waren de crocs van mijn vriendin, maar ik had nog hoop. Die zwangerschap duurt immers maar 9 maanden. Nou dat had ik mooi verkeerd gedacht, op hakken kan ik niet meer lopen. Doe ik het wel dan liggen mijn bekken minstens een week in de kreukels.

Dus wat draag ik nu, duffe platte laarzen, de helft van de tijd neem ik niet eens meer de moeite om me op te maken. Alleen de modelloze jas ontbreekt nog. Nu snap ik waarom die moeders op het schoolplein er altijd zo uit zien. Ze zijn moeder geworden.