Ik ben de perfecte mama

Voorafgaande aan het mama zijn, überhaupt nog voor ik zwanger was, had ik veel ideeën over hoe ik mijn kindjes zou gaan opvoeden. Ik keek om mij heen en zei vaak tegen mijn man ‘dat gaan wij anders doen hoor!’ of ‘hoe kan je dat nou doen’. Ook toen ik zwanger was dacht ik het helemaal uitgedacht te hebben, hoe ik alles zou gaan doen als mama zijnde.

Verrassend genoeg, ging ik in de eerste minuten al ‘onderuit’ in mijn ideaalbeeld van ik als perfecte mama. Mijn zoontje werd geboren na een hele heftige bevalling en bij me weggehaald omdat hij blauw en slap was en niet huilde. Uiteindelijk was alles prima maar had ik weinig tot geen behoefte dat eerste uur om met mijn kindje te knuffelen en kennis te maken. Weg ideaalbeeld van een kindje direct na de geboorte op je borst krijgen en direct verliefd zijn. Nee ik had dat eerste uur zeker alleen maar behoefte aan bijkomen, mijn zere lichaam rust geven. Bijna 3 kwartier waren ze bezig met hechten ‘down under’ en zodra mijn kleine man eindelijk op mijn borst kreeg moest iemand hem snel overpakken want ik moest alleen maar spugen van inspanning. Hoe kon dat nou? Ik zou toch de perfecte mama zijn? Perfect in de makeup kennis maken met mijn kindje, lachend! Integendeel, ik lag als een vaatdoek op bed en moest wennen aan het mama zijn, dat ging namelijk niet vanzelf!

De weken die volgenden was ik zeker geen perfecte mama. Ik deed lang niet alles goed, ik vergat een keer de gordijnen dicht te doen ’s avonds waardoor bij het temperaturen bleek dat, door de kou van bij het raam staan, mijn kindje was afgekoeld tot 36 graden. Ook liet ik een keer 4 uur tussen de voeding in plaats van 3 uur. Tot overmaat van ramp zat ik alles behalve op een roze wolk, want ik voelde me ongelukkig, pijnlijk, moe. De babyblues hielden zeker 4 weken aan. Maar de perfecte moeder heeft toch de perfecte kraamweek? De perfecte moeder voelt zich toch altijd gelukkig?

Langzaam maar zeker begon ik me te beseffen dat ik helemaal geen perfecte moeder kon zijn, want ik ben ook maar een mens.

Het gevoel van falen als ik iets niet goed deed kon ik gaan loslaten vanaf dat moment . Ik kon daarmee accepteren dat ik ‘maar’ een goede moeder ben, die onvoorwaardelijk van haar kindje houdt en die altijd haar best zal doen voor haar kindje. Dat is toch alles wat een kindje nodig heeft, liefde en goede zorg? Of een moeder die in ieder geval altijd haar best doet om de goede zorg te geven. Wanneer je alles aan je kindje kan geven wat je kindje nodig heeft en je kindje gelukkig is, mag je toch wel concluderen dat je een perfecte moeder bent voor je kindje!

Ik ben een perfecte mama die wel eens fouten maakt, jij ook?