Ik ben de gemeenste moeder van Nederland

En vandaag ben ik de allergemeenste moeder van de wereld. De puber moest uit bed. Iets met school waar je door de weeks heen moet.

Wakker worden!

In het weekend is dat geen probleem, maar door de weeks is dat uit bed komen wel een dingetje.

"Schatje, wakker worden" "MOET JE ME ECHT ALTIJD WAKKER MAKEN?". (OK, ik beken, laatst had ik Wakker Worden van Jochem Meijer aangezet als wekker, maar blijkbaar ben ik de enige die het grappig vind?)

"Liefje, kom je snel aankleden, ontbijt staat klaar". "IK HEB GEEN KLEDING! JE KOOPT NOOIT WAT VOOR ME!"

"DIT ETEN IS SMERIG! "Maar schatje, die heb je zelf uitgezocht laatst?" "NIET WAAR! ".

(Oh man, thank God for coffee!)

Bij vertrek krijg ik dan een knuffel," Mama, haat je me nu?". Hoe kan ik ooit mijn kind haten?

Ze is en blijft mijn kleine lieve meisje. En deze periode, ben ik zelf ook door heen gegaan.  Mijn lieve kleine meisje wordt groot. Die hormonen razen als een bezetene door haar lichaampje. Het lange, dunne figuurtje krijgt opeens vormen. Haar taille onderscheid zich duidelijk en waar we eerst een bh kochten voor 2 denkbeeldige erwten op een plank, staar ik nu naar haar lijfje wat duidelijk vrouwelijke vormen krijgt.

Ik merk dat ook om ons heen de blikken veranderen. Puisterige puber jongens worden rood en staan zich uit te sloven. Steeds vaker lees ik berichten van jongens onder haar posts op Instagram. Zie ik haar grinniken bij sommige, en rent ze snel naar haar kamer om alles uitgebreid met vriendinnen te bespreken. 

In haar hoofd kan ze nog niet zo goed met al deze verandering om gaan. Ze voelt zich soms nog klein, maar wil ook graag groot zijn. Ze voelt zich soms groot en wil dan graag weer klein zijn. Haar hersenen springen van Cartoon Network naar Riverdale, van Justin Bieber naar Billie Eilish, en in plaats van zandtaartjes maken wij nu heel vaak koekjes. Ze wil graag shoppen en met haar vriendinnen bellen, maar vind de verantwoording die daarbij komt kijken eigenlijk nog heel moeilijk. .

Ik vind dat het allemaal prima naast elkaar kan, maar zij maakt elke dag de overweging of ze groot is of klein. Lijkt mij best pittig.

Ze is voor zoveel dingen nog veel te jong, maar aan de andere kant is ze nu een grote meid waar dingen van verwacht worden. Als aandacht op school, wees lief voor je zusje, jezelf op tijd aankleden, de kamer opruimen of huiswerk maken.

Dit is verwarrend en levert regelmatig conflicten op.

Van mij hoeft ze niet zo hard te groeien, en geniet ik van de momenten dat ze boven lekker met haar zusje met de poppen speelt. Vind ik haar hobby van videos maken voor TikTok alleen maar leuk, want dat past bij haar leeftijd.

En waar ik soms denk dat ze ver vooruit is in haar leeftijd, dan hoor ik wel eens haar vriendinnen praten, en kom ik erachter dat ze nog lang niet zover is.

Het is verwarrend deze periode, waarin zij langzaam een vrouw wordt, en ik de babyperiode nog af moet sluiten. Ik denk dat zo een gevoel altijd wel blijft?

Maar hoe sta je zo een kind in de puberteit bij? Hoe help je ze door deze verwarrende periode?

Zelf probeer ik haar te corrigeren bij een grote mond. Ik leg haar uit wat er in haar lichaam allemaal aan de hand is. Ik vertel haar dat het oké is om nog een meisje te zijn, ze is tenslotte nog een meisje. Maar ook wijs ik haar op haar verantwoordelijkheid die komt bij het groter worden, en dat hoe graag je het ook zou willen, niet omheen te draaien is.

Die hele boze buien neem ik voor lief. Ik ben er niet altijd even geduldig mee, en kan wel eens terug gillen. Maar meestal laat ik het gaan en blijf ik rustig, van terug gillen of boos worden is het namelijk nog nooit beter geworden.

Weet je de mantra nog toen ze niet sliepen, tandjes kregen of de peuter puberteit in gingen?

Het is een fase

Het is een fase

Het is een fase

Hoe ga jij om met die ontluikende puberteit?