Ik ben 30+2 en zeg nee...

Mijn vriend heeft nu niet alleen een dreumes die al een aardig karaktertje heeft, maar nu ook een vriendin waar hij geen kant mee op kan. Ik heb nergens zin in, zoek steeds de discussie op en ben zo emotioneel als wat. Natuurlijk kan het komen door onze niet zo goede afsluiter van vorig jaar. Of het kan aan het weer liggen. En heel misschien is dit alles toch een voorbode dat ik over een niet al te lange tijd een behoorlijk positieve blog mag gaan schrijven. Maar momenteel kom ik mezelf eigenlijk een beetje de strot uit.

Ik voel me niet happy en ik huil om alles. Nou ja niet om alles natuurlijk. Als ons zoontje leuke capriolen uithaalt of gekke bekken aan het trekken is dan schater ik natuurlijk wel, dus echt depressief zal ik ook nog lang niet zijn. Maar ik zit momenteel niet bepaald lekker in mijn vel. Zowel lichamelijk als mentaal. Nou dacht ik van het weekend nog de oplossing te hebben. Als ik nou gewoon een nieuw dag schema maak en daarin de dingen verwerk die ik graag wil doen, dan komt het vast goed. Ik zou dan in no time alle klusjes gedaan hebben die ik op mijn lijstje heb staan en ondertussen tijd genoeg om tijd met ons zoontje door te brengen. Nou niet dus. Ons zoontje besluit ineens om tot half 11 door te gaan slapen! Mijn dagschema begon om 9:00. Op zich zou dit natuurlijk geen probleem zijn, behalve dan dat mijn dagschema begint met hem een schone luier te geven en dan gezellig samen een ontbijtje te doen. Dit ging dus niet door. Normaal gesproken zou ik het niet erg vinden, maar nu kon ik er wel om janken! Meteen heb ik al geen zin meer in dat stomme schema van me. Ik heb nog wel samen met mijn zoontje opgeruimd en de stofzuiger erdoor gehaald, want om 14:00 zou er iemand van de verzekering langs komen. Maar meer weiger ik ineens om te gaan doen. Mijn lijstje kan me gestolen worden en ik ga maar wat achter de laptop zitten terwijl ons zoontje een dutje ligt te doen. Zelfs de leuke dingen op mijn lijstje wil ik nu niet doen. Ik lijk ineens weer een klein meisje die bij haar moeder komt te zeuren dat ze zich verveeld... Het eerste wat mijn moeder dan altijd zei was; dan ga je toch je kamer opruimen? Fout antwoord natuurlijk. Je wilt toch wat leuks gaan doen? Maar natuurlijk konden de leuke dingen me op zo'n moment ook niet boeien. En dat heb ik nu dus ook. Ik heb geen zin om op de was te doen, geen zin om het boekje van ons zoontje af te maken, ik heb zelfs geen zin om alle blogs te lezen... Ik heb honger, maar geen zin om een broodje te maken... Ik weet dat ik mijn gevoel straks toch maar even op zij moet gaan schuiven, want ons zoontje heeft ook mijn (positieve) aandacht nodig. Mijn vriend is een beetje ziek, dus die heeft ook wat extra liefde nodig. Maar terwijl ik dit typ denk ik wel bij mijzelf, en ik dan? Wie geeft mij even een lekkere massage? Of wie doet voor mij de was? Wie verrast mij met een leuk kadootje? Allemaal zelf medelijden waar ik normaal gesproken geen last van heb. Ik heb ook eigenlijk niks te klagen, want mijn vriend doet werkelijk waar alles voor me dat ik wil en dan werkt hij ook nog gewoon full-time. Ik heb een zoontje die heel lief is en ondanks zijn buien echt wel zijn best doet. Alleen door mijn dwarsheid wil ik dat nu gewoon even niet zien. Terwijl ik deze blog doorlees om te kijken of ik het zo goed vind denk ik weer bij mijzelf, nee dit is niet goed. Wat is dit nou voor blog? Je hebt niks leuks of nuttigs te melden. Even overweeg ik om de tekst gewoon te verwijderen. Maar ik doe het niet. Dit is hoe ik mij nu voel en wie weet krijg ik nog tips of reacties die me weten opte beuren. En ook al voel ik me nu niet happy, ik weet dat er een moment komt dat ik wel weer happy ben. En als ik dan weer eens een dipje heb kan ik deze blog teruglezen, zodat ik ook dan weet dat het niet voor altijd is.