Iedereen behalve ik.

Iedereen behalve ik. Zo voel ik me de laatste weken met vandaag als hoogtepunt. Voor mijn gevoel is en raakt iedereen zwanger en dan verwacht ook nog eens iedereen een meisje voor mijn gevoel. Waar ik ook ben of wat ik ook lees ik zie overal vrouwen in blije verwachting. Begrijp me niet verkeerd maar het doet me zoveel verdriet als ik weer een aankondiging zie of een gender reveal. Ten eerste ben ik enorm blij voor alle aanstaande ouders, een kindje verwachten is niet van zelf sprekend en het is het allermooiste wat er bestaat. Maar ik had nu ook lekker in een jurkje met een dikke buik moeten lopen. Lekker over 2 weken van mijn zwangerschaps verlof moeten genieten en met mijn nesteldrang alles schoon willen hebben.. Het doet me zeer om elke dag weer een stapje dichterbij 'de dag' te komen.  28 augustus. De uitgerekende datum van ons kleine meisje die voor altijd klein blijft. De pijn neemt toe en ik weet zelf niet goed wat ik ermee moet doen. Ik wil dat haar naam genoemd word maar tegelijke tijd voel ik die stekende pijn. De pijn van verdriet, van falen als moeder, de pijn van het niet meer zwanger mogen zijn. De pijn van het gemis.

Vandaag was een slechte dag en morgen? Morgen is het misschien beter. Stapje voor stapje. Dag voor dag.

Liefs.