Snap
  • Mama

I will never know...

Hoe zoiets als een serie je aan kan grijpen. Met tranen in mijn ogen kijk ik verder, terwijl ik Demi nog wat dichter naar me toe trek.

Ik lig op bed, met mijn kleine meisje van 17 maanden naast me. Ze draait haar lijfje tegen me aan en kruipt met haar beertje in haar hand in mijn armen. Ineens kijkt ze op en wrijft over mijn neus. Ze voelt dat er een traan vanaf glijdt. Ze gaat recht opzitten en wrijft in dezelfde beweging mijn traan weg. Alsof ze begrijpt dat ik me verdrietig voel.

Mijn verdriet komt niet zomaar. Ik denk nog vaak terug aan ons 2e wondertje. Ons wondertje dat een sterretje is geworden, maar altijd een wonder blijft en altijd in mijn hart zal zitten.

20:00 op een maandagavond.De tijd dat ik (bijna) elke doordeweekse dag, GTST kijk. Zo ook vandaag. Demi wilde niet slapen, dus ligt tegen mij aan op de bank Bumba te kijken op mijn telefoon met haar speentje in haar mond. De serie begint. 1 van de spelers in de serie krijgt een miskraam. Ze reageert vrij kalm. Uiteraard is het een serie, is dit niet echt, maar de gecreëerde situatie is wel echt of kan echt zijn. Vooral toen er werd gezegd dat ze het niet erg vond dat ( Rikki) een andere tegenspeler nog wel zwanger is en zij niet meer, brak er iets bij mij.

Ik was 9 weken zwanger. Onverwachts, maar dolgelukkig. Ik ben ons kindje verloren en ik zou nooit weten of het een jongen of een meisje was. Toen mijn schoonzusje een kleine 2 weken vrolijk aankondigde zwanger te zijn, vond ik het wél erg. Erg dat ik niet meer zwanger was en zij zo over mijn gevoelens heen leek te stappen. Uiteraard kan zij niet begrijpen hoe ik me voel of voelde toen, maar het deed pijn. Heel veel pijn. Ik vergeet nooit de dag dat ik uitgerekend zou zijn, 6 januari. Deze dag komt steeds dichter bij en ik sta daar nog vaak bij stil. Je zou 2 zijn geworden. Het is ook niet zo dat ik in 1 klap ons kindje kwijt was, maar erg geen een lang en slopend proces aan vooraf.

Ik had, voordat de 1e echo ingepland was, een naar gevoel. Ik had overal acne op mijn lichaam, echt grote puisten. Die had ik nooit en dat zat me niet lekker. Toen begon ik van de 1 op de andere dag wat bloed te verliezen en eigenlijk wist ik diep van binnen al dat dit het begin van het einde was. Ik stak echter mijn kop in het zand en hoopte op een wonder. Ik hoopte dat ik fout zat en mijn gevoel me ditmaal wel in de steek liet. Dit bleek niet zo te zijn. Tijdens de echo vertelde de echoscopische mij op neutrale toon. "Nee helaas". Ik was totaal verward. Ze bracht het alsof het ijs op was bij de plaatselijke supermarkt, maar we hebben het hier wel over een kind! Mijn kind. Ik was blij dat mijn man aan mijn zijde stond. Hij was net op tijd de praktijk binnengelopen al haastend vanuit zijn werk. Ik hoefde dit niet alleen te ervaren. Achteraf is er veel fout gelopen. Er zijn fouten gemaakt door het ziekenhuis en ik voelde me verschrikkelijk. Het heeft nog bijna 2 weken geduurd voordat ik echt "leeg" was van binnen. Ik had pillen gekregen om de miskraam op de wekken. Mij werd verteld dat ons kindje nooit een hartslag heeft gehad en dus nooit heeft geleefd. Hij of zij werd bestempeld als een missed abortion. Een foutje van de natuur. Dag na dag ging voorbij en ik wilde dit niet meer. Ik ging ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Kreeg echo na echo. Verloor liters bloed nadat ik de 2e keer een pil had moeten inbrengen en moest wachten tot ons kindje vanzelf “losliet”. Dit gebeurde, maar blijkbaar was mijn baarmoeder niet schoon hierna. Ik heb alsnog een curettage gehad. Ik ging onder narcose. Het leek of ik knipperde met mij ogen, maar ik ben zeker 30 minuten onder zeil geweest. Ik voelde me leeg, verdrietig en beurs. Ik heb uiteindelijk dit alles een plekje kunnen geven, maar er zijn momenten dat ik hier aan terug denk en stil sta bij deze vreselijke tijd. 2 maanden later was ik wederom zwanger. Ik was dolgelukkig. Sneller dan verwacht. Wederom een wonder, elk kindje is een wonder.

Dit alles speelde zich in razendsnel tempo voor mijn ogen af terwijl ik mijn jongste nog eens dicht tegen me aan trek en een kus op haar wang druk. Ik veeg mijn tranen weg, pak haar op en loop de trap op. Ik kijk nog even de kamer in van mijn oudste die heerlijk vredig ligt te slapen. Ik hou Demi in mijn armen en leg haar naast me op bed. Terwijl ze zo de tranen weg wrijft van mijn gezicht voel ik me gelukkig. Gelukkig dat we alsnog gezegend werden met een baby. Een sprankje hoop en heel veel liefde na heel veel ellende. Er is niks en niemand op de hele wereld waar ik meer van hou dan van mijn kinderen. Zij zijn mijn alles. Ook ons sterretje dat aan de hemel fonkelt.

8 jaar geleden

Bedankt voor je lieve woorden!

8 jaar geleden

Bedankt voor je reactie Momo. Fijn dat je je vriendin toentertijd de ruimte hebt gegeven ondanks dat jij je natuurlijk in de zevende hemel voelde. Ik was uiteraard ook blij voor mijn schoonzus,maar aan de andere kant deed het me ook pijn. Bedankt voor je verhaal.

8 jaar geleden

Mooi gezegd (geschreven) Momo en zo fijn dat het jullie vriendschap heeft versterkt! Hoe afgrijselijk het ook is dat dit heeft moeten gebeuren!

8 jaar geleden

Ik heb het van de André kant mee gemaakt ik was wel zwanger en men beste vriendin had een miskraam gehad. Het was zwaar en moeilijk heb haar tijdens de zwangerschap amper gesproken omdat ze het niet kon. Ik gaf haar de ruimte en dat voelde voor ons beide goed. Ze heeft nu een mooie dochter en heb heel erg met haar mee geleeft tijdens haar traject om zwanger te worden omdat dit niet lukte maar door terug plaatsing wel. Na de geboorte had hun meisje een moeilijke start heel erg mee geleeft met hun en elke dag wel geappt. Ik ben heel blij voor ze nu. Maar weer wel die tijd was heel moeilijk ik wel en hun niet.. En niet kunnen delen hoe blij ik ws met haar, was moeilijk maar denk wel dat onze vriendschap nu sterker is dan ooit